ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Η παιδεία της αγοράς και του "μνημονίου" δεν θα περάσει!

-Όχι στις συγχωνεύσεις σχολείων και σχολών

-Όχι στις περικοπές πιστώσεων και προσωπικού

-Όχι στο νέο νόμο-πλαίσιο για την ανώτατη εκπαίδευση

Όταν ολόκληρη η κοινωνία βρίσκεται στο στόχαστρο του Μνημονίου της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, του κεφαλαίου και της Τρόικα ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ, με τη στήριξη της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, ο χώρος της Παιδείας δεν θα μπορούσε να είναι εξαίρεση! Στην εκπαίδευση, κάτω από τον αυστηρό οικονομικό και πολιτικό στραγγαλισμό του μνημονίου, προωθείται μια σαρωτική αντιδραστική αλλαγή με στόχο μια εκπαίδευση της αγοράς και των νέων ταξικών φραγμών.

ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΩΝ

Εκτεταμένες «συγχωνεύσεις» και κλείσιμο εκατοντάδων σχολείων ανακοινώθηκαν σε όλη την Ελλάδα για την μείωση των δασκάλων, και των δαπανών για τα σχολεία, με αύξηση των μαθητών ανά τμήμα, και μεγάλες μετακινήσεις μαθητών. Ειδικά στην επαρχία το κλείσιμο των σχολείων θα ολοκληρώσει το μαρασμό της υπαίθρου, που φέρνει ο Καλλικράτης και το κίνδυνο να οδηγηθούν πολλά παιδιά εκτός σχολείου!..

Το νέο σχολείο-επιχείρηση, όπου η σύνδεσή του με τις τρέχουσες ανάγκες της «αγοράς εργασίας» για ένα εργατικό δυναμικό φτηνό, «ευέλικτο», είναι ένα σχολείο όπου κυριαρχούν οι αποσπασματικές «δεξιότητες» και όχι η ουσιαστική μόρφωση, ο χειρισμός πληροφοριών αντί της κριτικής σκέψης, οι νέοι ταξικοί φραγμοί. Είναι ένα σχολείο πολύ πιο αυταρχικό, ιεραρχικό και συγκεντρωτικό για να ελέγχεται η απόλυτη υποταγή του στις εντολές της εκάστοτε διοίκησης, όπου οι διευθυντές γίνονται «αφέντες», όπου το ωράριο εργασίας θα αυξηθεί, όπου η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών επικάθεται ως φόβητρο για την πλήρη πειθάρχησή τους, όπου κυριαρχούν ελαστικές σχέσεις απασχόλησης. Είναι ένα σχολείο όπου στο όνομα της «δια βίου μάθησης» θα κυριαρχεί η εργαλειακή γνώση και η ευέλικτη προσαρμογή στις απαιτήσεις της αγοράς. Είναι ένα σχολείο που θα αναζητά τη χρηματοδότηση της λειτουργίας του από τους γονείς και τους χορηγούς ή θα οδηγείται σε μαρασμό.

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ-ΠΛΑΙΣΙΟ ΕΚΤΡΩΜΑ

Στην ίδια ακριβώς αντιδραστική κατεύθυνση κινούνται και οι εξελίξεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση.Οι τακτικοί προϋπολογισμοί περικόπτονται δραματικά όπως και οι πιστώσεις για συμβασιούχους διδάσκοντες, παγώνουν οι διορισμοί και οι προκηρύξεις, με αποτέλεσμα ήδη πολλά τμήματα να υπολειτουργούν και να κινδυνεύουν να κλείσουν! Το «νέο μισθολόγιο» θα σημαίνει σημαντικές περικοπές μισθών σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσηςΤην ίδια στιγμή η κυβέρνηση ετοιμάζεται να καταθέσει νέο νομοσχέδιο – έκτρωμα για την Ανώτατη Εκπαίδευση. Με τα νέα «συμβούλια διοίκησης» θα καταργηθεί κάθε έννοια αυτοδιοίκητου και θα αποφασίζουν οι manager και οι εκπρόσωποι των επιχειρήσεων. Η προτεινόμενη νέα οργάνωση με βάση τις «σχολές» και όχι τα τμήματα θα σημαίνει: διάλυση των ενιαίων γνωστικών επιστημονικών αντικειμένων, που αντικαθίστανται με τις αποσπασματικές «ευέλικτες ροές μαθημάτων με βάση τις ανάγκες της αγοράς». Κατάργηση των πτυχίων και μετάβαση στους ατομικούς «φακέλους προσόντων» χωρίς κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα. Είναι η πλήρης εμπέδωση της «Στρατηγικής της Bologna» για μια εκπαίδευση προσαρμοσμένη στην εποχή της ευέλικτης και επισφαλούς εργασίας. Με το «προπαρασκευαστικό έτος» θα προστεθεί ένα ακόμη φίλτρο ταξικής επιλογής μέσα στις σπουδές, διαμορφώνεται ένας εξεταστικός μαραθώνιος χωρίς προηγούμενο.

Η καθημερινότητα θα γίνει πολύ πιο αυταρχική, γεμάτη εξεταστικούς και άλλους περιορισμούς, αλλά και με ορατό το ενδεχόμενο της πλήρους κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου. Ήδη τα πειθαρχικά άρχισαν να χρησιμοποιούνται για την ποινικοποίηση της δράσης των φοιτητικών συλλόγων. Στο «νέο πανεπιστήμιο» σταθερές εργασιακές σχέσεις θα υπάρχουν μόνο για το ανώτερο τμήμα των καθηγητών. Για τους άλλους οι ανασφαλείς, ελαστικές εργασιακές σχέσεις Συνολικά, δεν θα μιλάμε για το Πανεπιστήμιο ως ένα χώρο που μπορούσε να παράγει μόρφωση, κριτική έρευνα, αποφοίτους με επαγγελματικά δικαιώματα, αλλά για ένα αυταρχικό εκπαιδευτήριο, πλήρως προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις του κεφαλαίου.

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ.

Κοινό νήμα σε όλες αυτές τις αναδιαρθρώσεις και η αμφισβήτηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης ως κοινωνικού αγαθού και. Αντίθετα, μεθοδεύεται η λογική της ανταποδοτικότητας, της μεταφοράς κόστους στις πλάτες των εκπαιδευομένων και των οικογενειών τους, της εισαγωγής, διδάκτρων. Ήδη, πλάι στην υποχρεωτική καταφυγή στα φροντιστήρια, έχουμε τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, ενώ η κυβέρνηση εξήγγειλε τη χρηματοδότηση των προγραμμάτων «δια βίου κατάρτισης» μέσω «κουπονιών», ανοίγοντας παραπέρα το δρόμο για τα δίδακτρα. Ουσιαστικά, το κυνήγι «χορηγών» γίνεται σε όλη την εκπαίδευση ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί η χρηματοδοτική ασφυξία!Και βέβαια στο σχολείο της αγοράς και στο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, η επιχείρηση γίνεται το πρότυπο της διοίκησης: Αποδοτικότητα, τυποποίηση, ευελιξία, περικοπή κόστους, αυτές είναι οι λέξεις-κλειδιά που θέλουν να εξορίσουν αξίες όπως αξιοπρεπής απασχόληση, ολόπλευρη μόρφωση, ιστορική και κοινωνική συνείδηση, επιστήμη στην υπηρεσία της κοινωνίας.

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΠΑΡΑΓΕΙ ΦΤΗΝΟΥΣ, «ΕΥΕΛΙΚΤΟΥΣ», ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ.

Είναι σαφές ότι όλα αυτά δεν έχουν σχέση μόνο με τις περικοπές και το Μνημόνιο, αλλά αντανακλούν και συνολικότερες επιδιώξεις των καπιταλιστών, που θέλουν μια εργατική δύναμη χωρίς ολόπλευρη γνώση και κριτική σκέψη αλλά φτηνή, καταρτισμένη και επιδέξια, χωρίς αμφισβήτηση και αντιστάσεις. Αφορούν την προσπάθεια να αξιοποιήσουν την ερευνητική υποδομή των Πανεπιστημίων ως χώρο παραγωγής έρευνας χρήσιμης για τις επιχειρήσεις. Συνδέονται με σχέδια αναζήτησης του κεφαλαίου για νέα πεδία επένδυσης και κερδοφορίας. Αποτυπώνουν συνολικότερες προσπάθειες προληπτικής πειθάρχησης των κοινωνικών κινημάτων και το φόβο ότι για τα κινήματα της νεολαίας. Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ και καιρό τόσο η ΕΕ όσο και οργανισμοί όπως ο ΟΟΣΑ επιμένουν για την ανάγκη τέτοιων «μεταρρυθμίσεων» και στην Παιδεία. Η προσπάθεια να προωθηθεί η Παιδεία της Αγοράς είναι επομένως οργανικά συνδεδεμένη με τη συνολικότερη προσπάθεια του κεφαλαίου να αντιμετωπίσει την κρίση και να εμπεδώσει συνθήκη πολύ πιο μεγάλης εκμετάλλευσης της εργασίας και των συλλογικών παραγωγικών δυνατοτήτων της. Γι’ αυτό και η πάλη για να ανατραπούν τα μέτρα του Υπουργείου Παιδείας δεν μπορεί παρά να είναι κομμάτι της συνολικής πάλης του εργατικού κινήματος και ενός πραγματικού μετώπου Παιδείας – Εργασίας. Για να πούμε στάση πληρωμών στο τοκογλυφικό χρέος και όχι στους μισθούς και τις δαπάνες για παιδεία και υγεία. Για να διεκδικήσουμε δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους, ενιαίο δημόσιο δωρεάν σχολείο για όλους, ολόπλευρη γνώση και κριτική σκέψη αντί για αποσπασματικότητα και εξετασιομανία,, γενναία αύξηση των δαπανών για την παιδεία, μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες χωρίς ταξικούς φραγμούς, αποκλειστικά δημόσια χρηματοδότηση της έρευνας, γενναία αύξηση στους διορισμούς, πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα στα πτυχία, παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία και όχι αξιολόγηση και χειραγώγηση, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.

ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Απέναντι σε αυτή την πολιτική και αυτά τα μέτρα που προετοιμάζονται δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον ανυποχώρητο αγώνα διαρκείας. Με συντονισμό της δράσης, γονείς, μαθητές, εκπαιδευτικοί και το σύνολο των εργαζομένων, οι φοιτητές κι οι σπουδαστές σε συμμαχία με τους άλλους εργαζομένους στην Ανώτατη Εκπαίδευση και εκείνους τους πανεπιστημιακούς που αρνούνται το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, μπορεί να δημιουργηθεί ένα πραγματικό πανεκπαιδευτικό μέτωπο. Γι’ αυτό και πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη στον υποταγμένο συνδικαλισμό που προσπαθεί να απονευρώσει τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες, αλλά και στις καθεστωτικές φοιτητικές και σπουδαστικές παρατάξεις που λειτουργούν ως προπαγανδιστές του Μνημονίου, σπεύδουν να λειτουργήσουν ως συνομιλητές του Υπουργείου και καλλιεργούν αυταπάτες ότι «οι επιπτώσεις δεν θα είναι μεγάλες». Γι’ αυτό και πρέπει να στηριχτούμε στους θεσμούς του κινήματος και όχι σε «όργανα» που στο παρελθόν έπαιξαν ανοιχτά αντιδραστικό ρόλο, όπως οι «Σύνοδοι Πρυτάνεων». Γι’ αυτό και πρέπει να επιδιώξουμε την κοινή ανατρεπτική δράση της Αριστεράς μέσα στο εκπαιδευτικό κίνημα, υπερβαίνοντας και αυταπάτες περί «θετικών προτάσεων και διαλόγου» που προτείνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τη διασπαστική, υπονομευτική για τους αγώνες τακτική του ΠΑΜΕ και του ΜΑΣ.

Το μήνυμα της ελπίδας το στέλνουν οι κινητοποιήσεις που έχουν ξεκινήσει από κοινού εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές ενάντια στις συγχωνεύσεις σχολείων, οι επισχέσεις εργασίας των αναπληρωτών ΕΣΠΑ και των συμβασιούχων διδασκόντων στα ΤΕΙ, οι πρώτες αποφάσεις γενικών συνελεύσεων. Χρειάζεται να κλιμακώσουμε, ώστε να πάμε σε ένα πραγματικό μπλακ άουτ σε όλη την εκπαίδευση, με απεργίες, καταλήψεις και διαδηλώσεις. Να στηριχτούμε στη δημοκρατία των Γενικών Συνελεύσεων και των Συντονισμών των Συλλόγων και των Συνελεύσεων. Να βάλουμε το θέμα της Παιδείας σε κάθε χώρο και σε κάθε συνδικάτο. Να εμπνευστούμε από τις μεγάλες νικηφόρες μάχες που έχουν δώσει τα κινήματα στην εκπαίδευση, από την μάχη του 815 μέχρι την ανατροπή της Συνταγματικής μεταρρύθμισης το 2006-2007 και να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε η Παιδεία να είναι ο πρώτος χώρος όπου η κυβέρνηση και η Τρόικα θα υποστούν ταπεινωτική ήττα.

ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ!