Το κείμενο της απόφασης μπορείτε να το κατεβάσετε σε μορφη pdf απο εδώ
Απόφαση της Π.Ε. του ΝΑΡ, 17/3/2012
Συνεδρίασε στις 17 Μαρτίου η Πολιτική Επιτροπή του ΝΑΡ για να συζητήσει τις εξελίξεις και την παρέμβαση της οργάνωσης την επόμενη περίοδο. Στην απόφαση που πήρε η Π.Ε., γίνεται εκτίμηση για την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου με το Μνημόνιο 2 και προβάλλονται τα απαραίτητα από άποψη περιεχομένου και μορφών δράσης βήματα της αντικαπιταλιστικής – επαναστατικής Αριστεράς το επόμενο διάστημα. Η Π.Ε. συζήτησε και για την επερχόμενη εκλογική μάχη, αποφασίζοντας ένα σχέδιο εκλογικής παρέμβασης του ΝΑΡ και συζητώντας την συμβολή του στην ανάπτυξη της δράσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη μάχη αυτή.
Τέλος, αποφασίστηκαν μια σειρά ζητήματα σχετικά με την τελική ευθεία και την διαδικασία του Πανελλαδικού Σώματος του ΝΑΡ.
Διαβάστε παρακάτω αποσπάσματα της απόφασης της Π.Ε. του ΝΑΡ:
§ Η ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου με το Μνημόνιο 2 και η απάντηση της αντικαπιταλιστικής – επαναστατικής Αριστεράς
§ Η εκλογική παρέμβαση ΝΑΡ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Α. Δανειακή σύμβαση, PSI, η διεθνής και ευρωπαϊκή εικόνα της καπιταλιστικής κρίσης
Α.1- Η νέα Δανειακή Σύμβαση αποτυπώνει τη συνέχεια και εμβάθυνση μιας στρατηγικής επίθεσης με συνοχή, κόμβους, στόχους και σταθμούς που τελικά στοχεύουν στην επιβολή νέων συσχετισμών (ταξικών-οικονομικών, πολιτικών και ιδεολογικών) σε βάρος συνολικά της εργατικής τάξης και των εκμεταλλευόμενων και φτωχών λαϊκών στρωμάτων, μια νέα κατάσταση, μια πλήρη αναδιάρθρωση του ελληνικού (και όχι μόνο) καπιταλισμού.
Η νέα «δανειακή Σύμβαση» είναι σε απόλυτη συνάφεια με τις οδηγίες της ΕΕ. Αποτελεί ένα μανιφέστο διαρκούς πραξικοπήματος του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη και τον λαό για την συντριβή των δικαιωμάτων του, για την παράδοση των πάντων στην δικτατορία της αγοράς προκειμένου να δυναμώσει το επιχειρηματικό κέρδος και να ξεπεράσει ο καπιταλισμός την κρίση του.
Με την ουσιαστική διάλυση του «θεσμικού πλέγματος προστασίας» που στήριζαν μέχρι τώρα την δράση του «υπαρκτού συνδικαλιστικού κινήματος» ανοίγει πιο επιτακτικά η ανάγκη συζήτησης για το ποιο εργατικό κίνημα μπορεί να απαντήσει στην επίθεση. Πόσο μάλλον, που έπονται και άλλα «πακέτα μέτρων» αμέσως μετά τις προσεχείς εκλογές, και τουλάχιστον σε δύο κύματα (Μάιο-Ιούνη και Σεπτέμβρη-Οκτώβρη)
Με την αστική πολιτική διαχείρισης της κρίσης, όπως εκφράζεται και με την σύμβαση και τα τελευταία μέτρα, δημιουργείται -με υλικούς όρους και άμεσα- μια ακραία κοινωνική και εισοδηματική πόλωση και όξυνση της εκμετάλλευσης, ενώ μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης οδηγούνται σε κατάσταση όχι μόνο σχετικής αλλά και απόλυτης εξαθλίωσης.
Α.2- Με το PSI -κούρεμα του δημόσιου χρέους- είναι προφανές ότι αυτό δεν «καθίσταται βιώσιμο», με στενά αριθμητικούς – οικονομικούς όρους βέβαια. Το χρέος των 298 δισ. ευρώ το 2009, θα φτάσει το 2015 στα 400 δισ., ενώ 2010-15 θα έχουν πληρωθεί τόκοι 100 δισ. Και αν τους αφήσουμε θα γκρεμίσουν ότι έχει κατακτήσει το εργατικό κίνημα μέχρι σήμερα.
Η απόφαση, ωστόσο, για το «κούρεμα» δεν είναι διαχειριστική- λογιστική. Είναι πολιτική απόφαση - επιλογή των κυρίαρχων κύκλων της ΕΕ αλλά και των ΗΠΑ με κεντρικό στόχο τη στήριξη της ευρωζώνης που κλονίζεται στο φόντο της γενικότερης καπιταλιστικής κρίσης. Είναι στρατηγική επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης, σε συμμαχία με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές, να παραμείνει η χώρα, με κάθε κόστος για τους εργαζόμενους αλλά και για τους αστούς, στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Όπως ακριβώς με πολιτική απόφαση - στρατηγική επιλογή εντάχθηκε η χώρα στην ΕΟΚ και στη συνέχεια στην ΟΝΕ, ενώ όλοι γνώριζαν πολύ καλά τα πραγματικά οικονομικά και στατιστικά δεδομένα της ελληνικής οικονομίας, όπως τα γνωρίζουν πολύ καλά και σήμερα.
Από την άποψη αυτή είναι πολύ χαρακτηριστικός ο τρόπος που ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ και διεθνείς διατραπεζικές ενώσεις, από τη στιγμή που σχεδίαζαν το κούρεμα και το PSI, μεθόδευσαν εδώ και αρκετούς μήνες τη ραγδαία μείωση των περίφημων ασφάλιστρων κινδύνου (cds), τα οποία από φόβητρο και καταστροφική απειλή αποδείχτηκαν τελικά εξαιρετικά μικρής σημασίας- ποιοτικά και ποσοτικά- πρόβλημα, εύκολα διαχειρίσιμο.
Α.3- Οι εξελίξεις αυτές σφραγίζονται, τελικά, από την αστική πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης.
Τα πρωτοφανή φαινόμενα της κρίσης που αντιμετωπίζει το καπιταλιστικό σύστημα στη σφαίρα της παραγωγής και με δεδομένη την πραγματική εξάντληση των περιθωρίων αύξησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου, είναι που οδηγούν το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του στην υιοθέτηση «πολεμικής» αντιμετώπισης της πηγής του κέρδους, της ζωντανής ανθρώπινης εργασίας.
Η ανάπτυξη για την οποία μιλάνε τα δυο τελευταία χρόνια, μετά το ξέσπασμα της κρίσης (τέλη 2007 - αρχές 2008) και την ύφεση του 2009, είναι σαθρή -αναιμική και υπεραντιδραστική αφού συνοδεύεται από ευθεία επίθεση στα εργατικά δικαιώματα. Στις ΗΠΑ η καπιταλιστική ανάπτυξη καθηλώνεται γύρω στο 2%. Στις αναδυόμενες οικονομίες (Κίνα – Ινδία – Βραζιλία- Τουρκία) οι ρυθμοί ανάπτυξης επιβραδύνονται. Δεν είναι τυχαίο ότι για το κάθε επόμενο έτος (το 2010 για το 2011, το 2011 για το 2012) το σύνολο των οικονομικών οργανισμών αναθεωρούν κάθε φορά προς τα κάτω τις εκάστοτε προσδοκίες.
Tο πιο σημαντικό όμως είναι, πως όχι μόνο δεν παρατηρείται μια ποιοτική επιστροφή κεφαλαίων από τον υπεραναπτυγμένο χρηματοπιστωτικό τομέα προς την πραγματική λεγόμενη οικονομία, αλλά πως η κατάσταση επιδεινώνεται. Το 2008, η σχέση παγκόσμιου ΑΕΠ με την παγκόσμια αγορά παραγώγων (εντός και εκτός χρηματιστηρίων) ήταν 61,26 προς 655,8 τρισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή 1:10,7. Το 2011 ανέβηκε στο 64,2:790,6 τρις., δηλαδή 1:12,3! Οι καπιταλιστές, παράλληλα, με τη λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων και των κοινωνικών υποδομών, συνεχίζουν την ενίσχυση, το «τρομπάρισμα», των τραπεζών, που φτάνει μόνο στην Ε.Ε. από το 2008 έως τέλος του 2011 στο κολοσσιαίο ποσό των 1,6 τρις. ευρώ!
Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα πως το αναμενόμενο ποσοστό κέρδους, που αποτελεί τον κινητήρα των καπιταλιστών, παραμένει σε χαμηλά επίπεδα. Πως η παρουσία της χρηματοπιστωτικής φούσκας γιγαντώνεται και κινδυνεύει να εκραγεί με απροσδόκητες συνέπειες. Με λίγα λόγια, πως διατηρείται το πρόβλημα ανάταξης της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Οι πενιχρές, αργές τάσεις σαθρής ανάκαμψης συνοδεύονται με παράλληλη εκτίναξη σε εφιαλτικά επίπεδα της ανεργίας και της φτώχειας.
Το 1960 η Ευρώπη είχε και δεν είχε 500.000 ανέργους. Το 2010 οι στατιστικές μιλάνε για αναπτυσσόμενη δυναμική της ανεργίας και για πάνω από 24 εκατομμύρια ήδη ανέργους μόνο στην ΕΕ.
Η σε εξέλιξη κρίση οξύνει τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, αναταράσσει τις διεθνείς σχέσεις με κίνδυνο ακόμα και νέων πολεμικών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και τυχοδιωκτισμών.
Η καπιταλιστική εξουσία για να αντιμετωπίσει την ογκούμενη δυσαρέσκεια των μαζών και τις εξεγερτικές διαθέσεις τους, ενεργοποιεί μια πρωτοφανή ιδεολογική μηχανή και καταφεύγει όλο και συχνότερα στη χρήση της βίας, η οποία περιλαμβάνει, στρατιωτικές επιχειρήσεις, ωμές δολοφονίες, ευρεία χρήση των αστυνομικών μηχανισμών και δραστικό περιορισμό των πολιτικών δικαιωμάτων των πολιτών.
Αυτή η τάση για μια στροφή διαρκείας στη συνολική αντεπανάσταση σε βάρος της εργασίας, για συνολική κοινωνική βαρβαρότητα, δεν είναι απλά μια πολιτική επιλογή των κυρίαρχων κύκλων ή κάποιο αυτόματο αποτέλεσμα των αρνητικών συσχετισμών. Αποτελεί την ουσιαστική, θεμελιώδη και αναγκαία πλευρά των κυρίαρχων χαρακτηριστικών της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας. Τάση που θα προωθείται μέσα από διαφορετικές ιστορικές «τακτικές» και πολιτικές ανάλογα με τις καμπές της ταξικής πάλης.
Έτσι, η πραξικοπηματική κατάργηση κοινωνικών, δημοκρατικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν έρχεται νύχτα και από το παράθυρο, αλλά μέρα μεσημέρι και από την πόρτα της ΕΕ και της βουλής. Γι’ αυτό είναι επιτακτική ανάγκη να αναβαθμιστεί η παρέμβασή μας στο μέτωπο της πάλης για τις δημοκρατικές ελευθερίες και την πραγματική δημοκρατία των εργαζομένων, κάνοντας βήματα προς τη συγκρότηση και αυτοτελούς κίνησης για τις ελευθερίες (βλ. εισήγηση του Γραφείου).
Α.4- Η συνολική, σε όλα τα μέτωπα, υπεραντιδραστική πολιτική του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων αποκαλύπτεται με χαρακτηριστικό τρόπο στις χώρες της Ε.Ε. Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής για το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο» και την «Οικονομική διακυβέρνηση» φέτος (που δεν καλύπτουν μόνο τις χώρες της ευρωζώνης, αλλά όλα τα μέλη της ΕΕ εκτός Αγγλίας και Τσεχίας), το «Σύμφωνο για το Ευρώ» πέρσι, συγκροτούν μια αντιδραστική «τομή βάθους» στη μέχρι τώρα καπιταλιστική - ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση της Ε.Ε. Τομή, που στην πράξη φέρνει σ΄ όλη την Ευρώπη:
- «Κινεζοποίηση» - «Βουλγαροποίηση» μισθών και εργασιακών σχέσεων, «Γερμανοποίηση» των συντάξεων - σύνταξη στα 67 ή και αργότερα, με βάση το «προσδόκιμο θανάτου», «Δανοποίηση» του ΦΠΑ (25% σε όλα τα αγαθά και υπηρεσίες), «Ιρλανδοποίηση» της φοροασυλίας του κεφαλαίου (συντελεστής φορολογίας κεφαλαίου στο 12,5% ).
- επιβολή μιας τυραννίας των συμφερόντων πολυεθνικών – κεφαλαίου σε βάρος των λαών. Με αντιδραστική μετάλλαξη της αστικής δημοκρατίας, αποδυνάμωση του συνδικαλιστικού κινήματος ως βάθρου της αστικής δημοκρατίας και συντριβή του ταξικού κινήματος. Με υπερενίσχυση των μηχανισμών καταστολής και άμεση παρέμβαση του κεφαλαίου στη δομή και τον προσανατολισμό του αστικού κράτους αλά «Ελληνικά» και «Ιταλικά» (Παπαδήμος, Μόντι).
-ποιοτική ενίσχυση της ηγεμονίας των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών με εμβάθυνση της Γερμανικής κυριαρχίας στο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό πλέγμα των ανισότιμων σχέσεων αλληλεξάρτησης.
Παρά το γεγονός ότι η ΕΚΤ «έκοψε» τελικά χρήμα, παρά το «τάισμα» με πρωτόγνωρα ποσά των τραπεζών, η όξυνση του χρέους στην ευρωζώνη δεν έχει ανακοπεί. Στις χώρες της Νότιας Ευρώπης, μάλιστα, έχει αποκτήσει υπεροξυμένη μορφή. Αυτό οφείλεται, πρωτίστως, στην κρίση ενσωμάτωσης των χωρών του Νότου στην Ευρωπαϊκή Ένωση λόγω της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης, του ευρώ ως μηχανισμού βίαιης μεταφοράς πλούτου υπέρ των Πολυεθνικών Πολυκλαδικών Μονοπωλίων, που, εκτός των άλλων, καταργεί τη νομισματική κυριαρχία χωρών και των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων που οξύνονται. Η δυναμική της κρίσης χρέους, ως πλευρά της καπιταλιστικής κρίσης, και η πολιτική αστάθεια που τη συνοδεύει, ζωντανεύουν τον κίνδυνο μιας αλυσιδωτής χρηματοοικονομικής αστάθειας, η οποία, σε περίπτωση επιδείνωσης, θα μπορούσε να έχει κρίσιμες συνέπειες για την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία.
Οι εξελίξεις αυτές διαλύουν και τις τελευταίες φιλο-Ε.Ε. αυταπάτες περί «μεταρρύθμισης» ή «επανίδρυσης» της Ε.Ε.! Μάλιστα, μετά την ανταλλαγή ομολόγων το αίτημα της διαγραφής του χρέους συνδέεται ακόμα πιο στενά με την ρήξη – αποδέσμευση από την ΕΕ, αφού το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού κρατικού χρέους βρίσκεται πλέον στα χέρια της ΕΚΤ και κρατών – μελών της ΕΕ. Οι εξελίξεις υποχρεώνουν όλες τις μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος και της αριστεράς να συνδέουν βαθύτερα τον αγώνα για ψωμί, πραγματική δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία με το «έξω από το ευρώ» και, κυρίως, με το «έξω από την Ε.Ε.». Με οξύτατο, πλέον, τρόπο αποκαλύπτεται πως η συνολική θέση κατά της Ε.Ε. αποτελεί «Λυδία λίθο» για κάθε αριστερή πρόταση, για κάθε αριστερή δύναμη!
Α.4- Η καπιταλιστική Ελλάδα, στο φόντο της κρίσης, του πολιτικού σχεδιασμού της ΕΕ και της ακολουθούμενης πολιτικής του “σοκ και δέος”, οδηγείται σε ύφεση για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά.
Η επίκληση των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού του δόγματος της «ανταγωνιστικότητας» που κλιμακώθηκε αμέσως μετά τη Δανειακή Σύμβαση είναι η πρόφαση για να προωθήσουν την προαποφασισμένη κανιβαλική πολιτική με τα αλλεπάλληλα μνημόνια υποταγής και ξεπουλήματος που προωθεί η συγκυβέρνηση των προθύμων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ υπό τον Τραπεζίτη Παπαδήμο, συνέχεια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Με τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που προετοιμάζουν για τον Ιούνιο, με τα πακέτα παραπέρα φτωχοποίησης- εξαθλίωσης, ιδιωτικοποιήσεων, φαστ-τρακ επενδύσεων, των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών δουλοπάροικων εργατών, με την εκτίναξη της πραγματικής ανεργίας στο 30%, την εφαρμογή του Συμφώνου Οικονομικής Διακυβέρνησης του Μαρτίου 2012, την τροποποίηση του αστικού Συντάγματος σ’ ένα χρόνο για θωράκιση ενός τυραννικού απολυταρχικού καθεστώτος, την εγκόλπωση στρατιωτικών τμημάτων, του ΝΑΤΟ και εθνικιστικών μιλιταριστικών οργανώσεων στους σχεδιασμούς κατάλυσης της λαϊκής κυριαρχίας και βίαιης αντιμετώπισης του «εχθρού-λαού» ακολουθούν πολιτική κοινωνικού κανιβαλισμού και υπεραντιδραστικής καπιταλιστικής ανασυγκρότησης.
Η «ανάπτυξη» που ευαγγελίζονται Σαμαράς και Βενιζέλος και προωθεί η Ομάδα Κρούσης του Ράιχενμπαχ με κονδύλια του ΕΣΠΑ, εκφράζει την διατυπωμένη στρατηγική του ΣΕΒ, των τραπεζιτών και εφοπλιστών για την 'Ελλάδα μετά το μνημόνιο', με την ιδιωτικοποίηση και την παράδοση του ορυκτού, ενεργειακού, υδατικού πλούτου, της διαχείρισης των απορριμμάτων στους ντόπιους και ξένους πολυκλαδικούς επιχειρηματικούς ομίλους. Με τη μετατροπή της χώρας σε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη, με εργασιακά δεδομένα κινέζικου επιπέδου και ουσιαστική κατάργηση κάθε εργατικού δικαιώματος συλλογικής διεκδίκησης, κάθε πλευράς των δημοκρατικών ελευθεριών, σε συνθήκες ενός σύγχρονου ψηφιακού «Ζερμινάλ» και Λαυρεωτικής, όπου ελπίζουν μάταια να εξορίσουν την τάση για την ανατροπή της επίθεσης και την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας.
Β. Εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό – η τάση αποστοίχισης από το αστικό πολιτικό σύστημα και η προσπάθεια αντιδραστικής ανασυγκρότησής του από την Ιερή Συμμαχία ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΕΕ – ΔΝΤ – κεφαλαίου
Β.1 Στη βάση της κοινωνικής πόλωσης αναπτύσσονται έντονες φυγόκεντρες δυνάμεις από τα κόμματα της συγκυβέρνησης, ενώ η κρίση εκπροσώπησης του αστικού πολιτικού συστήματος έχει λάβει εκρηκτικές διαστάσεις. Η τελική δρομολόγηση των εκλογών γίνεται σε μια προσπάθεια να εκτονωθεί αυτή η δυναμική, να ελεγχθεί και ενσωματωθεί σε κοινοβουλευτικό επίπεδο η εργατική και λαϊκή δυσαρέσκεια, να γίνει προσπάθεια να αναβαπτισθεί (έστω και σε χαμηλότερο εκλογικό ποσοστό και σε αριθμό εδρών) το μαύρο μέτωπο, έτσι ώστε να υλοποιήσει τα μέτρα. Οι επερχόμενες εκλογές θα είναι κυριολεκτικά εκλογές ωμών και βίαιων εκβιασμών και πρωτοφανούς προπαγάνδας από την Ιερή Συμμαχία ελληνικής και διεθνούς ολιγαρχίας (βλ. δηλώσεις Σόιμπλε, Δασκαλόπουλου κλπ.) Στόχος τους είναι τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) να παραμείνουν σε γραμμή μνημονιακής συναίνεσης, να κατακτήσουν την απόλυτη πλειοψηφία και εάν είναι δυνατόν 180 έδρες για να περάσουν μείζονες αντιδραστικές αλλαγές στο Σύνταγμα (σύμφωνα και με τις κατευθύνσεις της ΕΕ) και στον εκλογικό νόμο. Στόχος τους είναι μια κυβέρνηση τύπου Παπαδήμου, με τον Σαμαρά να διεκδικεί το πρώτο βιολί και συμμετοχή ΠΑΣΟΚ και «τεχνοκρατών» της αγοράς, που θα παίζει όμως τον ίδιο αποκρουστικό σκοπό. Προωθούν επίσης την ενσωμάτωση τμημάτων της κατ’ όνομα Αριστεράς (βλέπε ΔΗΜΑΡ) για να πετύχουν μεγαλύτερη κοινοβουλευτική συναίνεση. Για την ανάγκη των εκλογών βεβαίως ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα «τσακωθούν».
Β2. Μέσα στην εξαιρετικά μεγάλη πολιτική κινητικότητα που αναπτύσσεται εμφανίζονται νέα κόμματα, αλλάζει ριζικά η πολιτική γεωγραφία, μετασχηματίζεται και η πολιτική λογική των παλιών. Η δημιουργία των νέων κομμάτων εκφράζει την προσπάθεια του συστήματος για τη δημιουργία αναχωμάτων, αλλά και υπαρκτές κοινωνικές – πολιτικές τάσεις στο έδαφος της κρίσης της κυρίαρχης πολιτικής. Το σύστημα αναζητεί μια ιδιαίτερη ισορροπία ανάμεσα στην προβολή των νέων αστικών κομμάτων για την παγίδευση της διαμαρτυρίας έτσι ώστε να μην κατευθυνθεί προς τα αριστερά και από την άλλη στον έλεγχο –όσο γίνεται- των διαρροών ώστε να μην αμφισβητηθεί η κυριαρχία ΝΔ – ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε φάση δημοσκοπικής, αλλά κυρίως πολιτικής και κοινωνικής κατάρρευσης, την οποία προσπάθησαν να «μαζέψουν» με την απόσυρση Γ. Παπανδρέου, με ανάδειξη όμως του «μεταχειρισμένου» Βενιζέλου. Η εκλογή προέδρου, με επιβολή ως μοναδικής υποψηφιότητας αυτής του υπουργού της κοινωνικής σφαγής, είναι μια ακόμα απόδειξη της αντιδραστικής του στρατηγικής. Αποτελεί σοβαρό ζήτημα για το λαϊκό κίνημα η πολιτικο-εκλογική του καταβαράθρωση. Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ συμπυκνώνεται στην πλήρη υπεράσπιση της υπαγωγής στα Μνημόνια και την αντεργατική πολιτική, στην επίκληση της πολιτικής αστάθειας και του κινδύνου εξόδου από το ευρώ, καθώς και την εντεινόμενη επίθεση στην Αριστερά.
Στις σημερινές συνθήκες εκατομμύρια ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ είναι «πολιτικοί πρόσφυγες» και αναζητούν άλλες απαντήσεις. Στόχος μας πρέπει να είναι το κέρδισμα των πιο πρωτοπόρων, κυρίως εργατικών, στοιχείων με την γραμμή της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Η ΝΔ διαμορφώνει πολιτική γραμμή αντίστοιχη με το ΠΑΣΟΚ, υπερασπιζόμενη την κυβέρνηση Παπαδήμου, το PSI και το Μνημόνιο 2. Έχει σκληρό- αντιδραστικό μέτωπο απέναντι στην αριστερά και τα συνδικάτα. Υπόσχεται την άτεγκτη εφαρμογή του μνημονίου δια πυρός και σιδήρου! Εν τούτοις χάνει κόσμο κυρίως προς το κόμμα Καμμένου, τάση που ενισχύεται καθώς αυξάνει ο αριθμός των βουλευτών και στελεχών της ΝΔ που προσχωρούν στους «Ανεξάρτητους Έλληνες». Έχει ιδιαίτερη σημασία να αποκαλυφθεί το πραγματικό νόημα της ανάπτυξης για την οποία μιλάει.
Το ΛΑΟΣ, με τις διαρκείς αλλαγές γραμμής, τις αποσκιρτήσεις στελεχών προς την ΝΔ και την πίεση Καμμένου και Χρυσής Αυγής κινείται πλέον σε συνθήκες κρίσης. Σαν αποτέλεσμα αυτής της πίεσης «σπρώχνεται» σε ακόμα πιο ακροδεξιές θέσεις (όπως και η ΝΔ), διαμορφώνοντας μια νέα ατζέντα με πρωτεύοντα τα θέματα της «αυτοδικίας», της «οπλοχρησίας», και φυσικά τα κλασικά της «λαθρομετανάστευσης» κλπ. Λειτουργεί πάντα σαν «λαγός» του συστήματος σε όλα τα ζητήματα και στην επίθεση στην αριστερά. (δες και Πλεύρη για διαδήλωση 17 Μάρτη).
Οι λεγόμενοι «Ανεξάρτητοι Έλληνες», το κόμμα που ίδρυσε ο Καμμένος, διεκδικεί ήδη θέση και ρόλο στην «δεξιά πολυκατοικία». Εμφανίζεται σαν κόμμα «αντιμνημονιακό» και αρνούνται το «επαχθές, παράνομο χρέος που διαμορφώθηκε με τοκογλυφικά επιτόκια». Δεν προβάλλουν μια διαφορετική από την κυρίαρχη πολιτική διότι παραμένουν πιστοί στην ΕΕ και στην οικονομία της αγοράς «με κοινωνικό έλεγχο». Εμφανίζονται ως υπερασπιστές της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας και κόμμα «πατριωτικό» που εγγυάται τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε σχέση με τον καθορισμό, την διεκδίκηση των οφειλόμενων από την Γερμανία αποζημιώσεων κλπ. Προβάλουν ιδιαίτερα τον ορθόδοξο αλλά όχι «φονταμεταλιστικό» προσανατολισμό της ιδεολογικής τους ταυτότητας.
«Η κοινωνική συμφωνία για την Ελλάδα στην Ευρώπη», ιδρύθηκε από Κατσέλη, Καστανίδη και προσχώρησαν σε αυτό 8 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Πλασάρεται σαν κόμμα «νεοσοσιαλδημοκρατικό», αλλά η πολιτική του είναι ξεκάθαρα εντός της ΕΕ και του Μνημονίου, το οποίο θα αλλάξει με «επαναδιαπραγμάτευση» και «αντίρροπα μέτρα» με βάση «ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης όπου η βιωσιμότητα του χρέους μας, εντός του ευρώ, θα εξασφαλίζεται και οι δημοσιονομικοί στόχοι θα ικανοποιούνται, όχι όμως με εξαθλίωση του λαού, αλλά με ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη».
Η «Χρυσή Αυγή» εκφράζει μια σκληρή εθνικιστική, ρατσιστική και ακραία φιλοκαπιταλιστικη γραμμή, καταγγέλλει δημαγωγικά το Μνημόνιο, για να είναι σε στενή επαφή με δυσαρεστημένα κοινωνικά στρώματα που καταστρέφονται από την κρίση και βλέπουν σαν εύκολο και πρώτο στόχο τον μετανάστη. Ενισχύεται και χρησιμοποιείται από την αστυνομία (στην οποία διαθέτει αξιοπρόσεκτα ερείσματα), το κράτος και το κεφάλαιο για να κτυπήσει την Αριστερά και το κίνημα. Με κατά καιρούς δολοφονικές επιθέσεις ενισχύει και πρακτικά το κυρίαρχο δόγμα του σοκ και δέους. Δεν αντιμετωπίζεται με «στενά» αντιναζιστικές πρωτοβουλίες (που μπορούν να χωνευτούν σε ένα δημοκρατικό αντιφασιστικό μέτωπο με την κεντροαριστερά), αλλά με συστηματική δουλειά για αποκάλυψη του συστήματος σκέψης της, για την αναίρεση των αιτιών που γεννούν το φασισμό, στο πλαίσιο ενός κινήματος αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης για κοινωνικά - δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες της εποχής μας.
Οι κρατικοδίαιτοι «Οικολόγοι Πράσινοι» διακηρύσσουν ότι είναι υπέρ της υπέρβασης του διαχωρισμού «Δεξιάς – Αριστεράς» και είναι δειλά κατά των μνημονίων, αλλά όχι και κατά των «αναγκαίων» μέτρων «εκσυγχρονισμού». Έχουν έντονα διαχειριστική λογική και ο λόγος τους μπορεί να αποδειχθεί ξεπερασμένος και ξένος στο καυτό έδαφος της ταξικής αναμέτρησης. Εξάλλου οι κύριοι ομογάλακτοι τους στην ΕΕ (Κον Μπεντιτ, γερμανοί Πράσινοι) ψηφίζουν στα Κοινοβούλια τους τις επαίσχυντες δανειακές Συμβάσεις.
Η ΔΗΜ.ΑΡ. αποδέχεται ρητά τη δέσμευση της νέας δανειακής σύμβασης, η οποία άρα πρέπει να εφαρμοστεί και αναζητά κι αυτή «ισοδύναμα μέτρα» για την «ανακούφιση του λαού». Δηλώνει υπεύθυνη κυβερνητική Αριστερά με σαφή προσανατολισμό μια νέα κεντροαριστερή συμμαχία, ενώ στην πραγματικότητα οι θέσεις της κινούνται στην αποδοχή, με κάποιες λειάνσεις, της κανιβαλικής επίθεσης του κεφαλαίου. Σε αυτό συντείνει και η κοινωνική της σύνθεση, που αποτελείται από στρώματα άμεσα συνδεδεμένα με το κεφάλαιο, τη στρατηγική και τα κονδύλια της ΕΕ. Στην κατεύθυνση αυτή επιδιώκει να εκφράσει όσους από το ΠΑΣΟΚ διαφωνούν με τα αντιλαϊκά μέτρα με όριο την διαπραγμάτευση των Μνημονίων, στο πλαίσιο της ΕΕ και του συστήματος. Πιέζει από τα δεξιά, με συστηματικό τρόπο, τις πιο διαχειριστικές δυνάμεις και επιρροές του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυνάμεις της στα Πανεπιστήμια πρωτοστάτησαν στις πιο βίαιες αντιμεταρρυθμίσεις που έχουν προωθηθεί εκεί.
Ο βαθύς κυβερνητισμός και ευρωδογματισμός του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αποτυπώνεται για μια ακόμη φορά από την κατάθεση των «δέκα κεντρικών προγραμματικών αξόνων για μια αριστερή πολιτική, την οποία θα μπορούσε να εφαρμόσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς». Η πρόταση αυτή εξορίζει κάθε αντικαπιταλιστική λογική, μεταθέτει στην ουσία τα πάντα στον ανεδαφικό στόχο της ύπαρξης ταυτόχρονων αλλαγών στις χώρες της ΕΕ, υπονομεύοντας τον μαχητικό δρόμο εργαζόμενων και νεολαίας, μη αμφισβητώντας την ηγεμονία του κεφαλαίου και των μηχανισμών του, ενώ είναι εκτός πραγματικότητας καθώς καλεί σε αναδιανομή του πλούτου και κρατικοποίηση των τραπεζών μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και της ΟΝΕ. Ειδικότερα, το ζήτημα του χρέους αντιμετωπίζεται με τη λογική πως πρέπει τελικά να πληρωθεί (τουλάχιστον ένα τμήμα του), απλά σε μια ύστερη κατάσταση ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού. Σε εκλογικό επίπεδο κινείται για συνεργασία με αποχωρήσαντες βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, σε ένα πλαίσιο που δημιουργεί αρκετά προβλήματα στον κόσμο του.
Το ΚΚΕ, παρά την εμπλοκή του σε μαχητικούς αγώνες σε χώρους δουλειάς το προηγούμενο διάστημα (π.χ. Χαλυβουργία), δεν προωθεί, πολιτικά και στους αγώνες, ένα πρόγραμμα και σχέδιο αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης. Υποτάσσει τα πάντα στην ενίσχυση του κόμματος και της εξουσίας του και αντιστρέφει την ταξική λογική «κόμμα για το κίνημα» σε «κίνημα για το κόμμα». Δεν αναγνωρίζει, δεν προωθεί τον πολιτικό ρόλο του κινήματος και αρνείται κάθε λογική ανατρεπτικής κοινής δράσης της αριστεράς σε αυτό για την ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης. Στο πλαίσιο αυτό, η συνολική του γραμμή προσανατολίζεται, με διαφορετικό τρόπο από ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, στην εκλογική τακτική και την αλλαγή των κοινοβουλευτικών συσχετισμών. Η κατάσταση αυτή έχει δημιουργήσει συζητήσεις και αξιοσημείωτες διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό και στον ευρύτερο κόσμο του ΚΚΕ.
Γ. Στο πλαίσιο της πολύ σύνθετης κατάστασης και των πολλαπλών καθηκόντων το ΝΑΡ και η νΚΑ πρέπει σταθερά να παρεμβαίνουν με τη γραμμή της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης, για να ανοίξει ο δρόμος για την επανάσταση, την εργατική δημοκρατία – εξουσία και την πορεία προς την κομμουνιστική απελευθέρωση. Πρόκειται για μια απάντηση στρατηγικού χαρακτήρα, αφού τέτοια είναι και η επίθεση.
Η πολιτική μας γραμμή αναπτύσσεται μέσα από την αλληλεπίδραση των τριών πλευρών του επαναστατικού υποκειμένου, δηλαδή το κίνημα, το μέτωπο και το κόμμα. Η παρέμβαση και στις τρεις πλευρές είναι αναγκαία, αλλά σε κάθε στιγμή πρέπει να ξεκαθαρίζεται ο τρόπος και οι στόχοι, στο πλαίσιο μιας συνολικής στρατηγικής έμπνευσης.
Για το αμέσως επόμενο διάστημα έχουμε να αντιμετωπίσουμε:
- Τη συμβολή μας στη μάχη του εργατικού κινήματος για την απόκρουση της λυσσαλέας επίθεσης εργοδοσίας – κεφαλαίου, για να υλοποιήσουν τις προβλέψεις του μνημονίου 2, από τη σκοπιά του νέου εργατικού κινήματος
- Τη συμμετοχή μας στην κρίσιμη μάχη των εκλογών, με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τη σκοπιά της μετωπικής συσπείρωσης ευρύτερων αντικαπιταλιστικών, αντιΕΕ και αντισυστημικών δυνάμεων
- Την επιτυχή διεξαγωγή του Πανελλαδικού Σώματος του ΝΑΡ για το επαναστατικό υποκείμενο, τη συσπείρωση της οργάνωσης και το άνοιγμα ενός διαλόγου πολιτικού –θεωρητικού για την κομμουνιστική απελευθέρωση και τον πολιτικό της φορέα
Σήμερα απαιτείται εμπλουτισμός της πολιτικής μας παρέμβασης και ανάπτυξη του λεγόμενου «πεντάπτυχου» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που παρότι παραμένει κεντρικό δεν πρέπει να απομονώνεται – αποστεώνεται. Απαιτείται διεύρυνση του προγράμματος στα ζητήματα των μισθών, του εισοδήματος, της ανεργίας, της μάχης κατά της εξαθλίωσης, της εργατικής – αγωνιστικής –κοινωνικής αλληλεγγύης και των μορφών της, των λουκέτων στις επιχειρήσεις κλπ. Επίσης, στο μέτωπο της δημοκρατίας, του πολιτικού συστήματος, των σχέσεων εθνικού – διεθνικού και του αντιδραστικού καθεστώτος που επιβάλλει η ΕΕ, των λαϊκών και συνδικαλιστικών ελευθεριών κλπ. Ακόμα, στην πλευρά της άρρηκτης σύνδεσης της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης, με το πρόβλημα της εξουσίας και την επαναστατική απάντηση σε αυτό.
Δ. Η δουλειά στο εργατικό κίνημα – Νέα κατάσταση-νέα καθήκοντα. Η ώρα του νέου εργατικού κινήματος
Δ.1. Η δανειακή σύμβαση-μνημόνιο 2, όλα τα εφαρμοστικά μέτρα και η υλοποίησή τους, αποτελούν μέτρα τομής. Οδηγούν σε παροξυσμό της σύγκρουσης ανάμεσα στις τάσεις χειραφέτησης και τις τάσεις υποταγής. Μιας σύγκρουσης που «παράγει» ατομισμό αλλά και συλλογικότητα, αστική καθήλωση αλλά και διαθέσεις αγώνα, πρόσδεση στον εργοδότη και στην «εθνική προσπάθεια» αλλά και ρήξη μαζί τους, αμυντικό ρεφορμισμό αλλά και επαναστατικές τάσεις, αποπολιτικοποίηση ή απλή κοινοβουλευτική διαμαρτυρία, αλλά και τάσεις ανατροπής συνάμα με επαναστατική πολιτική αναζήτηση.
Στη βάση αυτών των τάσεων, απαιτείται τόσο η ανάπτυξη του περιεχομένου της γραμμής μας, αλλά και πιο θαρραλέα συζήτηση για τους όρους συγκρότησης της εργατικής συλλογικότητας, του εργατικού κινήματος, στη νέα φάση. Το περιεχόμενο της γραμμής μας χρειάζεται ανάπτυξη και επικαιροποίηση, όχι μόνο στα αιτήματα ή την πολιτική και στρατηγική απάντηση, αλλά και στις τακτικές κινήσεις, τις μορφές, την δημιουργία και δοκιμασία οργάνων πάλης, συλλογικοτήτων, κ.ο.κ . Για να το πούμε με μία κουβέντα, τώρα είναι η ώρα για να μπει, με μαζικούς και υλικούς όρους, το ζήτημα του νέου, ταξικού εργατικού κινήματος! Χρειάζεται να υψωθεί από την πλευρά της εργατικής τάξης ένα ολόκληρο πλαίσιο διεκδικήσεων, πολιτικών στόχων και συνολικά άλλης προοπτικής εμπνευσμένα από την λογική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης και της επαναστατικής προοπτικής.
Άμεσα προωθούμε την πάλη:
- Όχι στις μειώσεις των μισθών! Καμιά υπογραφή νέας ΣΣΕ με μειωμένους μισθούς! Διεκδικούμε συλλογικές συμβάσεις με επιστροφή των κλεμμένων από το 2009 και αυξήσεις για να μπορούν οι εργαζόμενοι να ζουν αξιοπρεπώς. Εφαρμογή των ΣΣΕ. Αλλά και καμία υπογραφή ατομικής σύμβασης. Κανένας εργαζόμενος ατομικά, απαντάμε συλλογικά, δεν υπογράφουμε την καταδίκη μας μέσω ατομικών συμβάσεων! Το πιο επείγον καθήκον είναι να αποτραπεί με κάθε τρόπο η υπογραφή από μέρους των κλαδικών συνδικάτων και της ΓΣΕΕ νέας Συλλογικής σύμβασης με μειωμένους μισθούς!
Γι΄ αυτό απαιτείται από όλες τις ταξικές δυνάμεις «επιστροφή» στους χώρους δουλειάς. Για να ανοίξει μάχη, να γεννηθούν νέες συλλογικότητες και όργανα, όπως γενικές συνελεύσεις σε επιχειρήσεις, σωματειακές επιτροπές όπου είναι δυνατόν, επιτροπές αγώνα όπου δεν είναι δυνατόν και προσπάθεια για νέα επιχειρησιακά σωματεία σε μεγάλους χώρους.
Στις νέες συνθήκες η μάχη αποκτά έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά και πρέπει να δίνεται από θέσεις συνολικής εργατικής χειραφέτησης, απελευθέρωσης από τη χούντα συγκυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ – κεφαλαίου και ταξικής ανασυγκρότησης για ένα νέο εργατικό κίνημα.
Προβάλλουμε ενιαία και εντάσσουμε στα αιτήματα, τη λογική και το σχεδιασμό του κινήματος οπωσδήποτε τα παρακάτω:
α. Καμιά διάκριση παλιών και νέων εργαζόμενων! Πλήρη δικαιώματα στους νέους. Ίση αμοιβή για ίση δουλειά.
β. Δημοκρατία παντού, πρώτα από όλα στους χώρους δουλειάς.
γ. Όχι στα χαράτσια, την αύξηση της φορολογίας στα λαϊκά στρώματα.
δ. Κάτω όλα τα Μνημόνια και η δανειακή σύμβαση. Παύση πληρωμών, μη αναγνώριση, διαγραφή του τοκογλυφικού χρέους! Πάλη για αποδέσμευση (ή ρήξη) από την ΟΝΕ και την ΕΕ.
- Καμιά απόλυση, καμιά αξιολόγηση στο δημόσιο. Κάτω το ενιαίο μισθολόγιο-φτωχολόγιο. Αυξήσεις στους μισθούς τώρα! Όχι στην αντιδραστική αναδιάρθρωση του δημόσιου. Μπλοκάρουμε τις «αξιολογήσεις». Δεν δίνουμε στοιχεία, πετάμε έξω τους «αξιολογητές». Απεργία διάρκειας / καταλήψεις όπου επιχειρούνται απολύσεις. Είμαστε αντίθετοι στην αντιδραστική αναδιαμόρφωση του κράτους.
- Όχι στην διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων. Δημόσια δωρεάν υγεία για όλους, μείωση των χρόνων συνταξιοδότησης, αξιοπρεπείς συντάξεις για όλους. Κάτω τα χέρια από τα αποθεματικά των ταμείων. Όχι στην εγκληματική συμμετοχή τους στο PSI. Τα αποθεματικά είναι από τα αίμα των εργατών, δεν είναι για το χρέος και τους δανειστές!
- Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, το ξεπούλημα της δημόσια περιουσίας, την «απελευθέρωση» και την υποταγή στην αγορά! Οι κοινωνικές ανάγκες μπροστά. Να περάσουν στο δημόσιο χωρίς αποζημίωση οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας και οι επιχειρήσεις που εγκαταλείπουν οι εργοδότες τους, με λαϊκό εργατικό έλεγχο. Δήμευση της περιουσίας τους (κινητής και ακίνητης). Καμιά εφαρμογή των οδηγιών της ΕΕ για την «απελευθέρωση των κοινωφελών υπηρεσιών».
- Άμεσα μέτρα κατά της ανεργίας τώρα. Η ανεργία είναι γέννημα του καπιταλισμού, του κέρδους και της «ανταγωνιστικότητας». Την γεννάει και την γιγαντώνει αυτή η πολιτική! Δουλειά για όλους, δουλειά με δικαιώματα.
Αξιοποιούμε και συμβάλλουμε πιο ενεργά στο συντονισμό των συνελεύσεων και κινήσεων ανέργων από σωματεία και γειτονιές που έχει δημιουργηθεί, με ειδική βοήθεια και εμπλοκή της ν.ΚΑ. Ανοίγουμε σοβαρά το ζήτημα των ανέργων, προβάλλοντας ένα διεκδικητικό πλαίσιο που περιλαμβάνει:
- επίδομα ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις, πλήρης πρόσβαση στην υγεία, την εκπαίδευση και τις άλλες κοινωφελείς υπηρεσίες όλων των ανέργων.
- Διαγραφή των χρεών τους στις τράπεζες
- Μείωση των ωρών δουλειάς και των χρόνων συνταξιοδότησης, για να βρουν άμεσα δουλειά οι νέοι.
- Άμεσα επαναλειτουργία των κλειστών εργοστασίων (όσων έχουν κοινωνική αποστολή ή μπορούν να τροποποιήσουν την κατεύθυνσή τους), με την ευθύνη των εργατών με κρατική στήριξη.
- Μεγάλη αύξηση των δημόσιων επενδύσεων σε κοινωφελείς τομείς που έχει ανάγκη η κοινωνική πλειοψηφία. Όχι στο διαρκές πετσόκομμα του ΠΔΕ, στα ΣΔΙΤ, στους τραπεζίτες και τους άλλους καπιταλιστές που λυμαίνονται τις δημόσιες υποδομές.
Ε. Για την επερχόμενη εκλογική μάχη
Ε.1. Η σημασία των επερχόμενων εκλογών.
Πρόκειται για την πρώτη συνολική πολιτική – εκλογική μάχη μετά την εκδήλωση της άγριας επίθεσης του κεφαλαίου κατά των εργαζομένων. Θα πραγματοποιηθούν μετά από μια διετία σκληρών αγώνων και συγκρούσεων, ύστερα από μία δραματική ταπείνωση του επιπέδου ζωής και των δικαιωμάτων του λαού, σε συνθήκες πρωτοφανούς -για τα μεταπολιτευτικά χρονικά- κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν από τις πιο κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις της μεταπολεμικής περιόδου. Δεν μπορούν να δώσουν διέξοδο αστικής ενσωμάτωσης στην κοινωνική δυσαρέσκεια. Η πολιτική αστάθεια θα συνεχιστεί και μετά απ’ αυτές, μπορεί μάλιστα να οξυνθεί και να ενταθεί.
Τι κρίνεται σε αυτές τις εκλογές;
- Είτε θα ανασυγκροτηθούν και θα αποκτήσουν μια «σταθερή κυβέρνηση» οι δυνάμεις των αλλεπάλληλων και ανελέητων Μνημονίων, της Ευρωχούντας, των «δανειστών» και του κεφαλαίου για να οδηγήσουν αμέσως μετά τις εκλογές τον λαό σε νέα πρωτοφανή φτώχια και δυστυχία
- είτε θα ενισχυθούν οι δυνάμεις της ανατροπής της επίθεσης, αυτές που αντιπαλεύουν αποφασιστικά και σε όλη τη γραμμή του μετώπου την πολιτική του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου και της ΕΕ, έτσι ώστε αμέσως μετά τις εκλογές ο εργαζόμενος λαός και το μαζικό – εργατικό κίνημα, από πολύ καλύτερες θέσεις, να αντεπιτεθεί για να αποτινάξει τη νέα τυραννία.
Το δίλημμα που τίθεται δηλαδή είναι «συνέχιση της άγριας καταστροφικής επίθεσης ή ανατροπή της προς όφελος των εργαζομένων και του λαού για την απελευθέρωση από τα δεσμά και το τυραννικό καθεστώς του μαύρου μετώπου, της ΕΕ και του κεφαλαίου». Η «πολιτική σταθερότητα» που επιδιώκει το «μαύρο μέτωπο» και η τρόικα είναι ο δρόμος για την χωρίς όρια επίθεση και την ξεχέρσωμα των πάντων.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η δύναμη εκείνη που εκφράζει με τον πιο ολοκληρωμένο, πιο συνεπή και πιο στρατηγικό τρόπο τη γραμμή της ανατροπής μέχρι τέλους και γι΄ αυτό πρέπει να ενισχυθεί αποφασιστικά.
Ε.2. Από ποια σκοπιά και με ποιους πολιτικούς στόχους παρεμβαίνουμε στις εκλογές. Ο εκλογικός στόχος.
Η αντικαπιταλιστική – επαναστατική και σύγχρονα κομμουνιστική Αριστερά παρεμβαίνει στη συνολική πολιτική αναμέτρηση των εκλογών, απαντώντας τολμηρά στις προκλήσεις της μάχης, από τη σκοπιά της αναγκαίας τομής για ένα νικηφόρο κίνημα ανατροπής, για να δυναμώσει το αντικαπιταλιστικό αριστερό ρεύμα και να εμφανιστεί (πολιτικά κι εκλογικά) ως μια αυτοτελής και ανερχόμενη πολιτική δύναμη, που δρα προς όφελος του εργατικού κινήματος και του μαχόμενου λαού.
Έχουμε συνείδηση και αναδεικνύουμε την αντιδραστική μετάλλαξη, σε κατεύθυνση κεφαλαιοκρατικής τυραννίας και κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού, του πολιτικού συστήματος, σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο, ειδικά με τις τελευταίες απολυταρχικές εξελίξεις στην ΕΕ. Ο αστικός κοινοβουλευτισμός αποδείχθηκε φύλλο συκής για να περάσουν οι προειλημμένες αποφάσεις του κεφαλαίου, ΕΕ, ΔΝΤ. Παρόλα αυτά οι αποφάσεις αυτές έπρεπε να περάσουν από τη βουλή για να αποκτήσουν μια στοιχειώδη νομιμοποίηση. Δεν συμμετέχουμε στις εκλογές για να ανατρέψουμε την επίθεση μέσω του κοινοβουλίου ή μέσω μιας κεντροαριστερής – αντιμνημονιακής κυβέρνησης, όπως προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε για να καταγράψουμε τη δύναμή μας και περισσότερες έδρες για το κόμμα, όπως το ΚΚΕ.
Συμμετέχουμε στην εκλογική μάχη και θα δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό και όλες μας τις δυνάμεις, για:
Να ενισχυθεί η πολιτική γραμμή του κοινωνικοπολιτικού αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής.
Να φτάσει το μήνυμα της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής και σύγχρονα κομμουνιστικής Αριστεράς σε όλη την Ελλάδα.
Να πείσουμε και να στρατεύσουμε δυνάμεις πάνω στο αναγκαίο σήμερα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης και στους δρόμους υλοποίησής του. Αυτό θα είναι ιδιαίτερα χρήσιμο για τους νέους αγώνες που θα ξεδιπλωθούν αμέσως μετά τις εκλογές και πρέπει να σφραγιστούν από τη λογική της ανατρεπτικής τομής, σε περιεχόμενο και μορφές.
Να ενισχυθεί πολύπλευρα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (και το ΝΑΡ και η νΚΑ) κι ευρύτερα το αντικαπιταλιστικό – αντιΕΕ – αντισυστημικό ρεύμα που μπορεί να συμπορευτεί μαζί μας, έτσι ώστε να αποτελέσει μια ισχυρή δύναμη, που θα παίξει θετικό ρόλο στο κίνημα και στην Αριστερά, στον αναγκαίο μετασχηματισμό της και στην κοινή της δράση. Επιδιώκουμε θαρρετά αποφασιστικά την ιδιαίτερη εκλογική ενίσχυση των ψηφοδελτίων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με βάση τη μέχρι τώρα πολύ σημαντική της προσφορά (παρά τις αντιφάσεις της), το πρόγραμμά της και τις επιδιώξεις της. Θέτουμε ανοικτά το ζήτημα ότι θα είναι κέρδος για το λαό και την Αριστερά η είσοδος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη βουλή.
Προσπαθούμε μέσα από την εκλογική μάχη (που βεβαίως έχει τους δικούς της κανόνες και τρόπους) να προωθήσουμε ποιοτικά τους σκοπούς μας. Για την πολιτική εμβάθυνση, τον δημοκρατικό μετασχηματισμό και την ταξική – κοινωνική δικτύωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (περιεχόμενο εκλογικής καμπάνιας, λειτουργία συνελεύσεων, δραστηριοποίηση μελών, ανάδειξη των πρωτοπόρων αγωνιστών κλπ.). Για την προώθηση του πόλου της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής και σύγχρονα κομμουνιστικής Αριστεράς, με την ευρύτερη αλληλεπίδραση και συμπόρευση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αγωνιστών, ρευμάτων και άλλων δυνάμεων. Για την ενίσχυση της τάσης της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, με αυτοτελή παρέμβαση και του ΝΑΡ – νΚΑ.
Συνολικά, ο πολιτικός στόχος της εκλογικής μας παρέμβασης είναι να ενισχυθούν οι δυνάμεις της ανατροπής, μέσω της συγκρότησης ενός μαζικού πολιτικού μετωπικού αντικαπιταλιστικού αριστερού ρεύματος στην ελληνική κοινωνία.
Ο συγκεκριμένος εκλογικός στόχος είναι να ενισχυθεί αποφασιστικά εκλογικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να ξεπεράσει σημαντικά τις 100.000 ψήφους των Περιφερειακών Εκλογών. Αξιοποιούμε τα θετικά εκλογικά αποτελέσματα των Περιφερειακών εκλογών και την κατάκτηση εδρών στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, γνωρίζοντας όμως ότι μιλάμε για διαφορετικής ποιότητας, πιο «δύσκολη» ψήφο, καθώς πέρα από το ότι τα κριτήρια είναι πιο «βαριά», θα υπάρχουν πολύ περισσότερα αριστερά (και εξωκοινοβουλευτικά) ψηφοδέλτια για να κατευθυνθεί η ψήφος της προς τα αριστερά διαφοροποίησης. Από την άλλη, η πολιτική διεύρυνση της δυσαρέσκειας και της αναζήτησης προς τα αριστερά δεν έχει σχέση με το Νοέμβρη του 2010. Άρα, επιβεβαιώνοντας με τη δουλειά μας και πατώντας πάνω στη δυνατότητα του 2%, ανοίγουμε το δρόμο για τη δυνατότητα ακόμα και να σπάσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το αντιδημοκρατικό όριο του 3% και καλούμε τους εργαζόμενους και τους νέους να στηρίξουν αυτή τη δυνατότητα.
Η αντίληψη αυτή δεν έρχεται για να χαϊδέψει κοινοβουλευτικές αυταπάτες ή λογικές μικρομεγαλισμού, αλλά για να δώσει δυναμική, αυτοπεποίθηση, εξωστρέφεια, και να αντιμετωπίσει την εκλογική λεηλασία από τις άλλες δυνάμεις. Πρέπει πάντα να μπαίνει σε συνδυασμό με τη δική μας αντίληψη, ότι εμείς δεν ζητάμε «ψήφο ανάθεσης», αλλά συμμετοχής, δράσης, αγώνα και ανατροπής.
Ε.3. Πώς παρεμβαίνουμε
Στις εκλογές κατεβαίνουμε με ψηφοδέλτιο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με ταυτόχρονη προσπάθεια –τόσο κεντρικά, όσο και τοπικά/κλαδικά- για σημαντική διεύρυνση κι ευρύτερη συσπείρωση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει έγκαιρα να πραγματοποιήσει ανοικτό κάλεσμα, που να καλεί σε πολιτική και εκλογική συστράτευση, στη βάση του αναγκαίου αντικαπιταλιστικού προγράμματος για την ανατροπή της επίθεσης. Πρέπει να απευθυνθεί με θάρρος και πρωτοφανή τόλμη σε όλες τις κοινωνικές και πολιτικές τάσεις, τους αγωνιστές και τις ομάδες, του εργατικού, λαϊκού, νεολαιίστικου κινήματος, της μαχόμενης Αριστεράς για συμπόρευση μαζί της. Η κύρια κατεύθυνσή μας (χωρίς να υποτιμούμε κανέναν) δεν είναι κάποιες οργανώσεις ή σύνολα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αλλά το ευρύτερο από ποτέ κοινωνικό δυναμικό που αναζητά μια διαφορετική φωνή στο κίνημα και στην Αριστερά.
Καταρχήν, επιδιώκουμε να συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια ή σε επιτροπές στήριξης (που μπορούν να στηθούν σε κάθε νομό, αλλά και γειτονιές) πρωταγωνιστές του μαζικού εργατικού και λαϊκού κινήματος, συνδικαλιστές, νεολαίοι, αγωνιστές των κινημάτων που ξεπήδησαν την προηγούμενη διετία (π.χ. πλατείες, χαράτσια κλπ.). Απευθυνόμαστε θαρρετά σε διαφοροποιήσεις από ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ, αλλά και ΠΑΣΟΚ.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα ζητήσει ψήφο πάνω στη βάση του συνολικού της προγράμματος και στο άμεσο πρόγραμμα αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης. Ταυτόχρονα, θα ζητήσει θαρρετά ψήφο και ενίσχυση και από κόσμο που μπορεί να μην συμφωνεί με όλα, αλλά βρίσκει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ισχυρά σημεία για να την ενισχύσει και να συμβάλλει. Αποτελούν τις φλέβες μιας μαζικής αιμοδοσίας της ανατρεπτικής προσπάθειας:
- κόσμος που διαφοροποιείται από το χώρο του ΚΚΕ κι ευρύτερα την Αριστερά κι αναζητά μια άλλη Αριστερά, συγκινείται από την τάση της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης και απελευθέρωσης.
- Κόσμος που θέλει μια ξεκάθαρη τοποθέτηση στα ζητήματα της διαγραφής του χρέους και της εξόδου από ευρώ – ΕΕ, ειδικά το αντιευρώ και αντιΕΕ ρεύμα που διαμορφώνεται μέσα στην Αριστερά και πιο συγκεκριμένα στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και του Μετώπου Α-Α.
- Εργαζόμενοι και αγωνιστές του εργατικού κινήματος που έχουν δει την προσπάθεια του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για νικηφόρους αγώνες ενάντια στον εργασιακό Μεσαίωνα και αναζητούν ένα άλλο ανατρεπτικό εργατικό κίνημα.
- Νέοι, που αναζητούν να έρθουν στο προσκήνιο οι ανάγκες και τα όνειρα της νεολαίας («Δεν θα γίνουμε η γενιά των 400 ευρώ») και μπορούν να εκφραστούν από έναν αντικαπιταλιστικό, ανατρεπτικό και οραματικό λόγο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την αναγκαία ισχυρή παρουσία των νέων αγωνιστών σε κάθε εκδήλωσή της. Απ’ αυτή την άποψη είναι αναγκαίος ο σχεδιασμός μιας νεολαιίστικης καμπάνιας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
- Συνολικά κόσμος που έχει μπουχτίσει από την κυρίαρχη επίσημη πολιτική της υποκρισίας και της αντιλαϊκής – αντεργατικής λαίλαπας και θέλει να στηρίξει δυνάμεις ανατροπής, εργατικής – εργαζόμενης προέλευσης και αντίληψης, αξιοπρέπειας κ.λπ.
Ε.4. Το πολιτικό περιεχόμενο της παρέμβασής μας
Γιατί να ψηφίσει ένας εργαζόμενος ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Να σκεφτούμε την επιχειρηματολογία μας με λογική πλατιού ανοίγματος, μεγάλης εξώστρεφης καμπάνιας σε πολύ πλατύτερα «ακροατήρια», χωρίς όμως να ξεχνάμε ότι απευθυνόμαστε ιδιαίτερα σε πρωτοπόρο κόσμο της Αριστεράς, της κομμουνιστικής αναζήτησης και των κοινωνικών αγώνων.
Απαιτείται δουλειά. Ορισμένα πρώτα σημεία:
- Η αποφασιστική καταδίκη, η πιο «σκληρή» ψήφος (με κριτήριο την πράξη, τους αγώνες) ενάντια στο μαύρο μέτωπο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ και στην Ιερή Συμμαχία ΕΕ – ΔΝΤ – κεφαλαίου («Μαυρίστε το μαύρο μέτωπο» κλπ.) Κτύπημα ΔΗΣΥ και Χρυσή Αυγή. Όχι όψιμες αντιμνημονιακές ψήφοι κριτικής αποδοχής του μνημονίου και της επίθεσης (Κουβέλης, Κατσέλη) ή μερικής διαφοροποίησης (Καμμένος, Οικολόγοι Πράσινοι), που είναι έτοιμοι να συναινέσουν σε νέες αντεργατικές κυβερνητικές επιλογές.
- Η τοποθέτηση στον αντίποδα της καταστροφικής πολιτικής που υλοποιεί η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ (συνέχεια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ). Στο δίλημμα ή δέχεστε τον κοινωνικό Μεσαίωνα ή βγαίνουμε από το ευρώ – ΕΕ, μόνο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σηκώνει το γάντι και απαντά ξεκάθαρα με το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης (παύση πληρωμών - διαγραφή του χρέους, έξω από ευρώ – ΕΕ, κατάργηση των περικοπών σε μισθούς – συντάξεις κι απεναντίας αυξήσεις κλπ.) Να αντιμετωπίσουμε το κλίμα φόβου και εκβιασμών που θα προσπαθήσουν να σηκώσουν. Απαντάμε τολμηρά: Το δίλημμα «Ευρώπη ή χάος», «ευρώ ή καταστροφή», αντιστρέφεται: «αφού για να μείνουμε στο ευρώ και την ΕΕ χρειάζεται οι εργαζόμενοι να ζουν με ψίχουλα, οι άνεργοι να φτάσουν το 1,5 εκ, οι συντάξεις, η υγεία και η πρόνοια να διαλυθούν, να γίνουμε σκλάβοι των δανειστών, τότε «έξω από το ευρώ και την ΕΕ». Το δίλημμα δεν είναι αν υπάρχει ζωή μετά το ευρώ, την ΕΕ, τον καπιταλισμό, γιατί η αστική τάξη μας λέει όσο πιο δυνατά μπορεί ότι ΖΩΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΑ. Μόνο η δρόμος της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης, μόνο με τον πλούτο και την εξουσία στα χέρια των εργαζόμενων μπορεί να υπάρχει ζωή για την εργατική τάξη και τον λαό
- Υπάρχει άλλος δρόμος, δρόμος αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης, προς όφελος των εργαζομένων και του λαού, που έχει ορίζοντα ρεαλιστικό το επαναστατικό πέρασμα σε μια κοινωνία που ο πλούτος και η εξουσία θα είναι στα χέρια της εργατικής τάξης και του λαού, δηλαδή για την εργατική εξουσία – δημοκρατία και την κομμουνιστική απελευθέρωση στην εποχή μας.
- Συμβολή σε μια τομή στο εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα, για να μπορέσει να γίνει το αντίπαλο δέος στην επίθεση. Μπροστά και νικηφόρος ο οργανωμένος λαός και όχι τα παζάρια της Αριστεράς. Για ένα νέο εργατικό κίνημα, της ταξικής ανασυγκρότησης, της εργατικής ενοποίησης, της νικηφόρας αντίστασης και της χειραφέτησης.
- Για ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής της επίθεσης, στο οποίο θα συμβάλλουν με την κοινή τους δράση όλες οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος. Η «τετραπλή συμπόρευση» (κλάδοι, αγώνες, εργατική τάξη με σύμμαχα λαϊκά στρώματα, Αριστερά).
- Για μια ισχυρή μετωπική αντικαπιταλιστική Αριστερά, του ανατρεπτικού πολιτικού προγράμματος και της μάχιμης συμβολής, της ενωτικής παρέμβασης στην πράξη, της συνολικής αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής και σύγχρονης κομμουνιστικής προοπτικής. Γιατί στην εποχή της πιο μεγάλης κρίσης του καπιταλισμού και της πρωτοφανούς επίθεσης του συστήματος, απαιτούνται συνολικές στρατηγικές απαντήσεις.
- Ήρθε η ώρα για μια μεγάλη ΑΝΤΑΡΣΙΑ σε όσους κλέβουν τη ζωή μας, για τη λευτεριά από την τυραννία συγκυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ – κεφαλαίου.
Η Π.Ε. του ΝΑΡ, 17/3/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου