ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 10 ΦΛΕΒΑΡΗ
.gif)
Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010
Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010
Στις 20 Ιανουαρίου η δίκη Κορκονέα. Κοινή ανακοίνωση οργανώσεων
Κοινή Ανακοίνωση-κάλεσμα οργανώσεων για τη δίκη Κορκονέα. Κάλεσμα μαζικού συλλαλητηρίου στην Άμφισσα στις 20 Ιανουαρίου:
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΡΑΣΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ
Συμμετέχουν: ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, Δίκτυο για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, ΕΕΚ, ΕΚΚΕ, ΚΚΕ (μ-λ), Κοινή Δράση Αλληλλεγγύης, Κομμουνιστική Ανανέωση, Μ-Λ ΚΚΕ, ΝΑΡ, νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Οικολόγοι Εναλλακτικοί, Ομάδα ΡΟΖΑ, ΟΚΔΕ, ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, ΣΕΚ.
Μπροστά στην έναρξη της δίκης των δολοφόνων του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, Κορκονέα και Σαραλιώτη, στις 20 του Γενάρη 2010 στην Άμφισσα, πραγματοποιήθηκε συνάντηση συλλογικοτήτων και οργανώσεων για την ανάληψη πρωτοβουλιών κοινής δράσης και κινητοποίησης.
Είναι φανερή η προσπάθεια του συστήματος και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να υποβαθμίσει και να υποβιβάσει το γεγονός της δίκης αυτής, μιας δίκης που διεξάγεται 13 μήνες μετά τη δολοφονία, σε τόπο μακριά απ’ την Αθήνα (παρά τις δύο αιτήσεις της οικογένειας του Αλέξη, για διεξαγωγή της στην Αθήνα), μιας δίκης που περνιέται στα «ψιλά» των Μ.Μ.Ε. και της «τρέχουσας ειδησεογραφίας». Θα’ θελαν, αν μπορούσαν, να «σβήσουν από τη μνήμη» των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας - που αντιστέκονταν καθημερινά και σ’ ολόκληρη τη χώρα, κατά χιλιάδες απέναντι στην δολοφονική αυτή πολιτική, κατά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 - τόσο το ίδιο το γεγονός της δολοφονίας, όσο και τις αιτίες του, την πολιτική του συστήματος που όπλισε το χέρι των δολοφόνων.
Μια πολιτική που εφάρμοζε με συνέπεια τη κυβέρνηση της Ν.Δ. και που συνεχίζει αμείωτα σήμερα το ΠΑΣΟΚ. Αυτή της έντασης, αναβάθμισης, όξυνσης της κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής σ’ όλα τα επίπεδα. Γιατί, παρόλο που το ΠΑΣΟΚ και ο Χρυσοχοίδης εμφανίζονται ως δήθεν θιασώτες της «εκκαθάρισης» και του «εκδημοκρατισμού» των δυνάμεων καταστολής, η ίδια η πραγματικότητα συνηγορεί για το αντίθετο: Όργιο εκατοντάδων προσαγωγών και συλλήψεων, χωρίς προηγούμενο αστυνομοκρατία στο κέντρο της Αθήνας (και όχι μόνο), ωμή παραβίαση και σχέδια ολοκληρωτικής κατάργησης του πανεπιστημιακού Ασύλου, εισβολές αστυνομικών δυνάμεων σε στέκια συλλογικοτήτων, φασιστικές επιθέσεις. Την ίδια στιγμή, οι λεγόμενες αστυνομικές «αυθαιρεσίες», οι ξυλοδαρμοί και τα βασανιστήρια δηλαδή, με θύματα μετανάστες και νεολαίους, όχι μόνο δεν εκλείπουν, αλλά – το αντίθετο – έρχονται να συμπληρώσουν το όλο τοπίο.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στο όνομα του δόγματος της «ασφάλειας», εφαρμόζει επιθετική πολιτική προληπτικής καταστολής και επιχειρεί να διαιρέσει τους εργαζόμενους και την κοινωνία σε «φιλήσυχους και βάνδαλους», «βολεμένους και φτωχούς» κ.ο.κ.
Η πολιτική αυτή απαιτείται για να κάμψει τις αντιστάσεις των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας απέναντι στη συνολικότερη επίθεση που ήδη έχουν εξαπολύσει η κυβέρνηση, το κεφάλαιο και η Ευρωπαϊκή Ένωση (μισθοί, φορολογία, ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις), ώστε να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο ένα πλατύ, μαχητικό μέτωπο υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών και της αποφασιστικής διεύρυνσής τους.
* ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ.
* ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΟΠΛΙΖΕΙ.
* ΚΑΤΩ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Καλούμε σε συγκέντρωση την Τετάρτη 20 Γενάρη, στις 9 π.μ. στην κεντρική πλατεία της Άμφισσας.
Οι αναχωρήσεις των πούλμαν από Αθήνα θα γίνουν στις 6:00 και 7:00 το πρωί από το Αρχαιολογικό Μουσείο (Πατησίων)
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ
Δευτέρα 18 Γενάρη, 13:00, Αίθουσα ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20)
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΡΑΣΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ
Συμμετέχουν: ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, Δίκτυο για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, ΕΕΚ, ΕΚΚΕ, ΚΚΕ (μ-λ), Κοινή Δράση Αλληλλεγγύης, Κομμουνιστική Ανανέωση, Μ-Λ ΚΚΕ, ΝΑΡ, νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Οικολόγοι Εναλλακτικοί, Ομάδα ΡΟΖΑ, ΟΚΔΕ, ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, ΣΕΚ
Ανακοίνωση του ΝΑΡ για τις κινητοποιήσεις των αγροτών και κτηνοτρόφων
Αγρότισσες, Αγρότες, Κτηνοτρόφοι,
Τρία χρόνια πέρασαν από τη νέα αναθεώρηση της Κοινής Αγροτική Πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αναθεώρηση αυτή προσάρμοσε τη γεωργία και την κτηνοτροφία ακόμη περισσότερο στους νόμους της αγοράς με το μανδύα των «εθνικών στόχων» στα πλαίσια του ευρωπαϊκού μονόδρομου, κρύβοντας τον βαθιά ταξικό χαρακτήρα της.
Η λογική της «ανταγωνιστικότητας», της «επιχειρηματικότητας», του «αγρότη επιχειρηματία», της «συνεργασίας με τον τραπεζικό τομέα», των «διεπαγγελματικών ενώσεων», των «επενδυτικών προγραμμάτων» και το σταμάτημα της κρατικοσυνεταιριστικής παρέμβασης, οδήγησε στην συγκέντρωση γης και παραγωγής, στη μείωση του αγροτικού πληθυσμού και στην κλοπή σε βάρος του εργαζόμενου- καταναλωτή, ενισχύοντας το αγροτοδιατροφικό κεφάλαιο, το κύκλωμα μεγαλεμπόρων- τυποποιητών και βιομηχάνων, όλων αυτών που ξεκοκάλισαν τις επιδοτήσεις όλα τα προηγούμενα χρόνια και σταθεροποίησαν την εξουσία τους σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο.
Η πολιτική αυτή συναποφασίστηκε στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης απ’ όλες τις κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ με την πλήρη συναίνεση των ΠΑΣΕΓΕΣ-ΓΕΣΑΣΕ-ΣΥΔΑΣΕ, και όλων αυτών που δημιούργησαν και δημιουργούν αυταπάτες για την «κοινωνική Ευρώπη των λαών».
Στόχος όλων αυτών είναι η δημιουργία του αγρότη- επιχειρηματία καπιταλιστή, συνεταίρο της εκάστοτε εξουσίας, που με τη βοήθεια των καρτέλ, της συνεταιριστικής γραφειοκρατίας, αλλά και το ξεζούμισμα των εργατών γης, θα είναι ο κυρίαρχος στην περιφέρεια.
Αγρότισσες, Αγρότες, Κτηνοτρόφοι,
τα προβλήματα προέρχονται από το εκρηκτικό παρόν και μέλλον της παγκόσμιας καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης του αγροτικού τομέα και της βαθύτερης συνένωσής του με τη διατροφική βιομηχανία και την επιστήμη κάτω από τους νόμους του κέρδους και της αγοράς.
Η προοπτική της φτωχής αγροτιάς στο ξεκλήρισμα, στη χωματερή της ανεργίας και των εργαζομένων στην πλαστική και μεταλλαγμένη διατροφή σε ένα κατεστραμμένο περιβάλλον ενώνει βαθύτερα τα συμφέροντα των φτωχομεσαίων αγροτοκτηνοτρόφων με αυτά των εργαζομένων.
Το κοινό τους μέτωπο είναι η μόνη απάντηση στη δυσοσμία που αποπνέει η καπιταλιστική κρίση της εποχής μας. Ο αγώνας για μια ανώτερη, διεθνοποιημένη και ποιοτικά αλλαγμένη σοσιαλιστική παραγωγή μέσω της εργατικής εξουσίας αποτελεί προϋπόθεση για τη διαμόρφωση προγραμμάτων πάλης και αιτημάτων για να έχουμε μικρές νίκες στο σήμερα.
Με κινητοποιήσεις ανεξάρτητες από τη συνεταιριστική γραφειοκρατία αλλά και από κάθε λογής αγροτοπατέρες, που έχουν δώσει «εξετάσεις» στο σύστημα, συνεχίστε με αγώνες πραγματικούς και όχι συμβολικούς, δυναμώνοντας του πρωτοβάθμιους συλλόγους σας.
ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ –ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ Ε.Ε
ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΕ ΟΦΕΛΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ-ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ-ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ-ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ.
Αγρότισσες,αγρότες, κτηνοτρόφοι
Παραμερίστε τους μύθους περί «εθνικής οικονομίας» στην οποία ανήκουμε όλοι μαζί. Οι φτωχομεσαίοι αγροτοκτηνοτρόφοι είναι και αυτοί με την «εθνική οικονομία» των παραγωγών του πλούτου που θα συρρικνώνεται όσο η «εθνική οικονομία» του κεφαλαίου αυξάνει την κερδοφορία της και επεκτείνεται.
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ. ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΛΟΥΤΙΣΑΝ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΗΣ ΦΤΩΧΟΜΕΣΑΙΑΣ ΑΓΡΟΤΙΑΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ.
ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ - ΝΑΡ
Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010
Ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου ή μοίρασμα της φτώχειας;
«Το κοινωνικό κράτος είναι η ανθρωπιά της πολιτικής μας πρότασης», τόνιζε ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Α. Παπανδρέου, παρουσιάζοντας την πρόταση του Κινήματος για το σύγχρονο Κοινωνικό Κράτος, τον περασμένο Μάιο όταν ακόμη το ΠΑΣΟΚ ήταν αντιπολίτευση.
Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ
Τα τελευταία μέτρα που ανακοινώνονται στο ασφαλιστικό, τις συντάξεις, το φορολογικό, τις μηδενικές αυξήσεις ή και μειώσεις μισθών, πείθουν πως η αλήθεια προσεγγίζεται καλύτερα αν κανείς αντιστρέψει το νόημα και στα δύο σκέλη αυτής της λιτής πρότασης: Η απανθρωπιά και ο βαθύς αντεργατικός χαρακτήρας της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ καταδεικνύεται με την κοινωνική του πολιτική.
Η σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα, είχε πάντα αυτή την ικανότητα: Κάθε φορά που πραγματοποιούσε μια αντιδραστική και αντεργατική τομέα, σήκωνε ψηλά την σημαία της ‘’κοινωνικής ευαισθησίας’’ και της ‘’εναλλακτικής απάντησης στον συντηρητισμό’’. Το να εννοείς και να πράττεις, το ακριβώς αντίθετο από αυτό που λες και διακηρύσσεις είναι το σήμα κατατεθέν του ΠΑΣΟΚ. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε τις μεγάλες αντεργατικές τομές που έκανε το ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν, ούτε την πολιτική τακτική που είχε για αυτές. Όταν ήθελε να καταργήσει τις απεργίες στο δημόσιο τομέα στην πρώτη τετραετία διακυβέρνησης του την δεκαετία του 80, μίλησε για …κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων και επιτέθηκε στον συντηρητικό κρατικισμό της αριστεράς. Όταν κατήργησε την επετηρίδα των εκπαιδευτικών και επέβαλλε την αθλιότητα και τον εξευτελισμό των δήθεν αξιοκρατικών διαγωνισμών του ΑΣΕΠ, έκανε λόγο για το δικαίωμα των νέων αποφοίτων να έχουν μια ευκαιρία για απασχόληση στο δημόσιο.
Το εντυπωσιακό είναι ότι η αριστερά, φοβήθηκε χρόνια ολόκληρα να δει αυτή την πραγματικότητα. Νανούριζε τον κόσμο με ανόητες εκκλήσεις στο ΠΑΣΟΚ για την ‘’ανάγκη αντιστοιχίας λόγων και έργων’’ και για ύπαρξη ‘’θετικών και αρνητικών στοιχείων στην πολιτική του’’. Σήμερα, ένα τμήμα της, φαίνεται να δρα ως απατημένη σύζυγος και ένα άλλο να αναζητά ακόμη τις χαμένες ευκαιρίες μέσα από την προγραμματική σύγκλιση με ένα άλλο αποκαθαρμένο ΠΑΣΟΚ.
Αμέσως μετά την εκλογή της η κυβέρνηση αποφάσισε να πετάξει στον δρόμο σαν στυμμένες λεμονόκουπες χιλιάδες ελαστικά εργαζόμενους, δήθεν εκπαιδευόμενους στα stage. Αυτό βαφτίστηκε σύγκρουση με το αίσχος του ρουσφετιού και την αδικία εναντίον αυτών που παραμένουν άνεργοι!
Η κυβέρνηση θέλει να περικόψει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. Το βαφτίζει μάχη για την αντιμετώπιση του χρέους και το ανάγει σε ζήτημα εθνικής κυριαρχίας.
Το ΠΑΣΟΚ προετοιμάζει μεθοδικά, σε αρμονία με ευρύτερες δυνάμεις του αστικού συνασπισμού εξουσίας, δύο στρατηγικές πραγματικά ανατροπές, στον κοινωνικό συσχετισμό στην Ελλάδα. Η πρώτη αφορά την κατάργηση των συντάξεων με την μορφή που τις έχουμε γνωρίσει και η άλλη αφορά στην υπονόμευση και προοπτικά κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Μοχλός για αυτές τις αντιδραστικές τομές, είναι από την μια η πρόταξη για μια ‘’κατώτατη ελάχιστη εγγυημένη σύνταξη’’, στο πλαίσιο του συστήματος των τριών πυλώνων (ελάχιστη σύνταξη, συμβολή επαγγελματικού ταμείου, ιδιωτική ασφάλιση) και από την άλλη η πρόταση για το ‘’ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για όλους’’. Και οι δύο αυτές προτάσεις, προβάλλονται προκλητικά ως μέτρα υπεράσπισης των πιο φτωχών τμημάτων του ελληνικής κοινωνίας, των ανέργων και των μειονεκτούντων και ως απόδειξη της κοινωνικής ευαισθησίας του ΠΑΣΟΚ.
Κατά την γνώμη μας, αυτοί οι συσχετισμοί που επιχειρούνται, δεν συνιστούν μόνο και κυρίως μια κληρονομημένη προπαγανδιστική τακτική των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, αλλά αποτελούν κάτι πολύ βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Φανερώνουν όψεις μιας πολύ επικίνδυνης κοινωνικά και πολιτικά, ειδικής πολιτικής στρατηγικής για ανάπτυξη των αντιπαράθεσεων μέσα στους εργαζόμενους, ανάπτυξη ενός πραγματικού ταξικού εμφυλίου. Στόχος είναι όχι μόνο να περάσουν τα μέτρα χωρίς αντιστάσεις, αλλά και να αφήσουν βαθύτερο αποτύπωμα στην πολιτική συνείδηση και την συλλογική συμπεριφορά της κοινωνικής εργαζόμενης πλειοψηφίας.
Γενιές και γενιές εργαζομένων, αγωνιστές του ευρύτερου αιτήματος για την κοινωνική αλλαγή, διαπαιδαγωγήθηκαν και αναπτύχθηκαν μαζί με το βασικό πρόταγμα της ανακατανομής του κοινωνικού πλούτου. Στην ρεφορμιστική εκδοχή του, το αίτημα αυτό διεκδικούσε μια ‘’δίκαιη κατανομή βαρών μεταξύ πλουσίων και φτωχών’’, στο πλαίσιο ενός διευρυμένου κοινωνικού κράτους, εντός των καπιταλιστικών σχέσεων. Για την επαναστατική πτέρυγα του εργατικού κινήματος, η δίκαιη ανακατανομή του όλο και αυξανόμενου πλούτου ταυτιζόταν με την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων και την εργατική επανάσταση. Οι δύο αυτές ριζικά διαφορετικές οπτικές, πάντα σε διαπάλη μεταξύ τους, αποτελούσαν πολιτικές προτάσεις με ένα χαρακτηριστικό καθολικότητας, που υπερέβαινε με διαφορετική βέβαια ποιότητα, τις επιμέρους αντιθέσεις μέσα στην εργαζόμενη πλειοψηφία και μιλούσε από την σκοπιά της ταξικής πάλης.
Η σημερινή αστικά μεταλλαγμένη σοσιαλδημοκρατία, δεν χρεώνεται την ανιστορική και αποτυχημένη ρεφορμιστική εκδοχή του αιτήματος της ‘’ανακατανομής του κοινωνικού πλούτου’’, σε όφελος της εργατικής τάξης. Επιχειρεί και είναι πρωτοπόρα σε κάτι χειρότερο: Να αντικαταστήσει το αίτημα ‘’την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία’’, με το αντιδραστικό αίτημα ‘’την κρίση να πληρώσουν τα τμήματα της εργατικής τάξης που είναι σε καλύτερη θέση’’. Οι παλιοί ‘’προνομιούχοι’’ του πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι των 2000 Ευρώ, έναντι αυτών που παίρνουν 600. Είναι αυτοί που απλά εργάζονται, έναντι των ανέργων. Είναι αυτοί που είναι μόνιμοι, σε αντίθεση με αυτούς που είναι συμβασιούχοι. Είναι οι τρισκατάρατοι τεμπέληδες που έχουν ανθρώπινες συνθήκες εργασίας (ωράριο, άδειες μητρότητας κ.λ.π.), σε αντιπαράθεση με αυτούς που τσαλαπατούνται στη ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα. Όλοι εναντίον όλων και κανείς αντίπαλος με την συλλογική έννοια, της οικονομικής ολιγαρχίας και του αστικού καθεστώτος. Η σοσιαλδημοκρατία πραγματικά διδάσκει μαρξισμό (από την ανάποδη), που τον έχει ξεχάσει η αριστερά: Τα ατομικά συμφέροντα και δικαιώματα, όσο δίκαια και αν είναι, μετατρέπονται σε αντιδραστικά στον βαθμό που δεν συνοψίζονται σε συλλογική ενιαία διεκδίκηση, συνολικής πολιτικής αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης. Όλο το πολιτικό πρόβλημα του εργατικού κινήματος και η κρίση κοινωνικής αντιπροσώπευσης της αριστεράς, μπροστά στα μάτια μας. Στην πραγματικότητα βέβαια, η τακτική αυτή δεν χαρακτηρίζει αποκλειστικά την σοσιαλδημοκρατία, αλλά την αστική στρατηγική ενσωμάτωσης μέσω γενικευμένου εργατικού ταξικού εμφυλίου. Ας μην ξεχνάμε την στρατηγική του Σαρκοζύ…Ας μην ξεχνάμε ότι η βαθιά καπιταλιστική κρίση, αναπτύσσεται σε μια εποχή απουσίας οράματος και προοπτικής του καπιταλισμού και σε μια περίοδο που η θετικότερη προσδοκία είναι η λεγόμενη ‘’ανάκαμψη χωρίς απασχόληση’’. Είναι μια τακτική κοινωνικά και ταξικά ανοιχτά προς όφελος της αστικής τάξης. Πολιτικά και πολιτιστικά αντιδραστική και φασίζουσα και πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους.
Οι πολιτικές και φιλοσοφικές διαστάσεις αυτής της καθεστωτικής στρατηγικής πρέπει να εντοπιστούν και να αναλυθούν σοβαρότερα από το εργατικό κίνημα και την αριστερά. Μια προφανής στόχευση όλης αυτής της φλυαρίας για ‘’προστασία των φτωχότερων’’, σχετίζεται με την ανησυχία των αστικών δυνάμεων για τις τεράστιες μάζες φτωχών και το εύφλεκτο υλικό που συσσωρεύεται στον κοινωνικό βυθό της σύγχρονης καπιταλιστικής πραγματικότητας. Από την Αθήνα των περυσινών Δεκεμβριανών ως τα προάστια του Παρισιού και το Λος Άντζελες. Σε μια εποχή που την χίμαιρα ενός ‘’νέου κοινωνικού συμβολαίου’’, την αναζητά με περισσή αφέλεια και περίεργη αθωότητα μόνο ο ΣΥΝ, υπάρχουν γλίσχρες ελπίδες στους κρατούντες ότι ένα κομμάτι ψωμί, μπορεί να μειώσει την αυξανόμενη τάση για εξεγέρσεις. Έχει όμως και επιθετικά χαρακτηριστικά η κυβερνητική πρακτική, στο φόντο των σημερινών ελλειμμάτων του εργατικού κινήματος και της αριστεράς. ‘’Θέλουμε συμμάχους στην προσπάθεια για να αλλάξουμε την Ελλάδα. Και οι σύμμαχοί μας δεν μπορεί παρά να είναι οι ίδιοι οι πολίτες, οι εργαζόμενοι, οι υγιείς επιχειρήσεις και επιχειρηματίες, οι δημιουργικές δυνάμεις, που θέλουν να σηκώσουν την Ελλάδα ψηλότερα’’. Οι ‘’δημιουργικές’’ αυτές δυνάμεις δεν καθυστέρησαν καθόλου να δηλώσουν παρών και να στέρξουν σε ανοιχτή υποστήριξη της κυβερνητικής πολιτικής γενικά και της πολιτικής τακτικής του πτωχοκομείου και της παρωδίας κοινωνικής αλληλεγγύης, που στοχεύουν στην προώθηση του εργατικού εμφυλίου. Ο ΣΕΒ, δέχτηκε προς έκπληξη πολλών με ευχαρίστηση το μέτρο της έκτακτης εισφοράς από τις επιχειρήσεις για να πληρωθεί το ‘’επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης’’. Η ΓΣΕΕ έσπευσε να ξεκαθαρίσει πως θα πάει σε διπλή ΄΄διαπραγμάτευση’’: Πρώτα για τη γενιά των 800 Ευρώ, διεκδικώντας 100 Ευρώ αύξηση και έπειτα για τους ..προνομιούχους που παίρνουν πάνω από χίλια, αν τυχόν περισσέψει κάτι.
Η περίοδος που διανύουμε είναι σημαντική με τραγικό τρόπο. Είναι από αυτές τις περιόδους, όπου οι εργαζόμενοι, πληρώνουν αναδρομικά, με τόκο και με πρόστιμο τον πολιτικό εκφυλισμό του εργατικού κινήματος. Αυτοί που αντικατέστησαν την πάλη για αυξήσεις στους μισθούς με τα επιδόματα ΄΄έγκαιρης προσέλευσης’’, σιωπούν βέβαια, αφήνοντας την κυβέρνηση να συκοφαντεί και να δημαγωγεί. Πληρώνουμε όμως και την πολιτική ανεπάρκεια της αριστεράς, που προσπαθεί να καλύψει το κενό αντικαπιταλιστικής πολιτικής γραμμής με πυρήνα το εργατικό μέτωπο για την ανατροπή της, είτε με την μετατροπή της σε πολιτικοποιημένη ΓΣΕΕ αριστερής εκδοχής, είτε σε συμβουλάτορα υπέυθυνης ‘’προγραμματικής αντιπολίτευσης’’.
Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 10.1.2010
Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010
Σύμβαση πείνας και ελαστασφάλειας θέλει η ΓΣΕΕ
Ως ...συνέταιρος της κυβέρνησης και των βιομηχάνων εμφανίζεται η ΓΣΕΕ, η οποία με το κατ΄ όνομα διεκδικητικό πλαίσιο που κατέθεσε ενόψει της διαπραγμάτευσης για τη νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, στηρίζει την πολιτική της λιτότητας, των απολύσεων και της ελαστικής εκμετάλλευσης.
Αντί να απαιτήσει ριζικές αυξήσεις στους μισθούς και κατώτερο μισθό 1.400 ευρώ για όλους, όπως έχουν κάνει πολλοί κλάδοι εργαζομένων, με δεδομένο ότι όπως και η ίδια δηλώνει, η Ελλάδα έχει διπλάσιο ποσοστό φτωχών εργαζομένων (14%) από το μέσο όρο (7%) στην ΕΕ, η ΓΣΕΕ αρνείται να διεκ δικήσει καν ποσοστό αύξησης, ώστε να μη βρεθεί εκ των υστέρων, όταν θα έχει βά λει την προδοτική υπογραφή της εκτεθει μένη. Αντίθετα, «διασπά» τους εργαζόμενους σε δύο ταχύτητες: Για το πιο φτωχό και νεότερο κομμάτι εργαζόμενων προ τείνει αυξήσεις ψίχουλα στον κατώτερο μισθό, ενώ στους υπόλοιπους βάζει θηλειά, θέτοντας η ίδια ως ανώτατο όριο τον πληθωρισμό, δηλαδή το 2%!
Στο άθλιο σχέδιο της νέας σύμβασης, η ΓΣΕΕ τάσσεται αναφανδόν υπέρ της ελαστικής εργασίας, αφού προτείνει ....διορθώσεις στη σημερινή εργασιακή ζούγκλα.
Αντί να απαιτήσει την κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής εκμετάλλευσης, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία βαφτίζει «αιτήματα» τη θέσπιση «κατώτατου ορίου ωρών εργασίας στη μερική απασχόληση 4 ώρες ανά ημέρα...» και «ανώτατου επιτρεπόμε νου ορίου των εργαζομένων με μειωμένη απασχόληση ανά επιχείρηση 10% του προσωπικού τους». Ομολογεί τη συμφωνία της με την εκ περιτροπής εργασία που εφάρμοσαν εργοστάσια που αργότερα έκλεισαν αρκεί να υπάρχει «έγγραφη συμφωνία εργοδότη και μισθωτού» και να θεσπισθεί «ανώτατο χρονικό όριο».
Ακόμα και με το αίσχος της μαθητείας και της απλήρωτης εργασίας που συνεπάγεται συμφωνεί η ΓΣΕΕ (επαναλαμβάνει τα ίδια για 10% του προσωπικού!). Αντί να οργανώσει τον αγώνα για κατάργηση των απολύσεων, ζητά ...κοινωνικό σχέδιο από τους εργοδότες και «διαβούλευση», ενώ επαναφέρει το ...επαναστατικό αίτημα της «αιτιολόγησης των απολύσεων», λες κι αυτό είναι που θα αποτρέψει τους εργοδότες να κάνουν ό,τι θέλουν!
ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ: ΓΥΡΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΤΗ ΠΛΑΤΗ - ΑΠΟΜΟΝΩΣΤΕ ΤΟΥΣ
ΠΑΡΤΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΠΛΟΥΤΟ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΕΤΕ
ΝΑΡ Ηπείρου
Νίκος Τεμπονέρας: Ζει στους αγώνες για Παιδεία-Εργασία-Δημοκρατία
Στις 8 Γενάρη 1991, πριν από 19 χρόνια ακριβώς, δολοφονήθηκε στην Πάτρα ο κομμουνιστής καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας, μέλος του ΕΑΜ (Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο), μαθηματικός, 38 ετών.
Μέσα στη φλόγα της εξέγερσης και του κινήματος του 1990-91, με τις μαζικές καταλήψεις και τα συγκλονιστικά συλλαλητήρια, ένα ακόμα μεγαλειώδες κίνημα ενάντια στην συντηρητική πολιτική. Το Γενάρη του 1991 ο Νίκος Τεμπονέρας, υπερασπίζοντας τους μαθητές του, την παιδεία και τις δημοκρατικές ελευθερίες, όρθωσε το ανάστημά του απέναντι στον κρατικό αυταρχισμό και την βάρβαρη πολιτική κυβέρνησης και κεφαλαίου. Ταυτίστηκε με ένα κίνημα και μια ολόκληρη γενιά αγωνιστών.
Ο Νίκος Τεμπονέρας ζει και θα ζει στους αγώνες μας. Θα εκδικείται σε κάθε μάχη ενάντια στη συντηρητική πολιτική, σε κάθε προσπάθεια για την ανατροπή των νόμων και της κοινωνίας του κέρδους και της αγοράς. Είναι παρών στις νέες γενιές. Βαδίζει μαζί μας σε κάθε πορεία, απεργία, συνέλευση, κατάληψη. Με Πέτρουλα-Λαμπράκη μας οδηγεί.
Το Σάββατο 9 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε διαδήλωση και αγωνιστική εκδήλωση στην Πάτρα, έξω από το Σχολικό Συγκρότημα «Ν.Τεμπονέρα» στα Ψηλά Αλώνια. Το ΝΑΡ και η ν.ΚΑ Πάτρας στήριξαν καλώντας τους εργαζόμενους και τους νέους σε μαζική συμμετοχή.
Αντιιμπεριαλιστικό Συμπόσιο στην Τουρκία
Αντιπροσωπεία του ΝΑΡ και της νΚΑ συμμετείχε στις εργασίες του Διεθνούς Αντιιμπεριαλιστικού Συμποσίου που πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις αρχές Δεκέμβρη, μετά από πρόσκληση του Λαϊκού Μετώπου της Τουρκίας. Το συμπόσιο ήταν αφιερωμένο στον αγωνιστή του Λαϊκού Μετώπου Eyup Bas που έχασε πρόσφατα τη ζωή του.
Στο συμπόσιο συμμετείχαν αντιπροσωπείες από πολλές χώρες και οργανώσεις, μεταξύ των οποίων το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP), το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (DFLP), το Κομμουνιστικό Κόμμα Λιβάνου, η Χεσμπολά, το FARC από την Κολομβία. Από την Ελλάδα συμμετείχαν αντιπροσωπείες πρωτοβάθμιων σωματείων, εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, το ΠΑΜΕ, το ΝΑΡ και η νΚΑ.
Το ΝΑΡ και η νΚΑ συμμετείχαν στις διαδικασίες και στην καταληκτική συζήτηση του διεθνούς συμποσίου συμβάλλοντας με το δικό τους πολιτικό στίγμα στη διαδικασία. Βασικά ερωτήματα και ζητούμενα του συμποσίου ήταν οι αντιστάσεις στη Μέση Ανατολή και τη Λατινική Αμερική, η ανάγκη για ένα κοινό αντιιμπεριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό μέτωπο και ο συντονισμός των κινημάτων στην κοινή πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο. «Το ζητούμενο είναι ο κόσμος της εργασίας να δώσει τη μάχη ενάντια στο κεφάλαιο και στην αστική πολιτική στη βάση των αναγκών του, συγκροτώντας ένα αντικαπιταλιστικό εργατικό μέτωπο», τόνισε η αντιπροσωπεία του ΝΑΡ
Δέκα χρόνια χωρίς τον Γιώργο Γράψα
Συμπληρώνονται στις 12 Ιανουαρίου δέκα χρόνια από τότε που έφυγε από κοντά μας ο σύντροφος Γιώργος Γράψας. Το ΝΑΡ, στο δρόμο της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης και της επαναστατικής πάλης, στηρίζεται και θα στηρίζεται πάντα στην πολύτιμη συμβολή του σ. Γιώργου, στα θεωρητικά και πολιτικά του βήματα και τη στάση ζωής του που σημάδεψαν την πορεία της αριστερής διαφωνίας και κριτικής στο συμβιβασμό και την υποταγή αλλά και τα πρώτα βήματα του ρεύματός μας.
Δείτε μερικά κείμενα και άρθρα του Γ. Γράψα:
Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2010
ΝΑΡ: Αλληλεγγύη στον λαό του Ιράν
Το Νέο Αριστερό Ρεύμα εκφράζει την μαχητική του αλληλεγγύη προς τον αγωνιζόμενο λαό του Ιράν, που διαδηλώνει καθημερινά ενάντια στην κρατική- αστυνομική καταστολή του αντιδραστικού θεοκρατικού καθεστώς της βάρβαρης εκμετάλλευσης των εργαζομένων και της καταπάτησης των θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών ανδρών και γυναικών στο Ιράν.
Η μεγάλη όξυνση των κοινωνικών και δημοκρατικών προβλημάτων για την εργαζόμενη πλειοψηφία, αποτελεί την πηγή της κρίσης στην ιρανική κοινωνία. Το κύμα των ιδιωτικοποιήσεων στην χώρα, η πτώση του βιοτικού επιπέδου, η τρομακτική ανεργία, αλλά και οι μεγάλες εργατικές απεργίες σε πολλές επιχειρήσεις, αποτελούν όψεις του κοινωνικού πολέμου στη χώρα. Η αντιπαράθεση διαφορετικών μερίδων του αντιδραστικού καθεστώτος, στην οποία ξεχωρίζει η εναγώνια προσπάθεια για εγκλωβισμό της λαϊκής δράσης στο πλαίσιο της αστικής φιλοδυτικής αντιπολίτευσης, αποτελεί εκδήλωση της βαθιάς κρίσης ενός καθεστώτος, που είναι βαθύτατα αντιδραστικό και αντιλαϊκό από κοινωνική, δημοκρατική, πολιτιστική και ιστορική σκοπιά. Ενός καθεστώτος το οποίο δεν αποτελεί ταξικό και αντιιμπεριαλιστικό αντίβαρο στην επεμβατική παρουσία των ΗΠΑ και άλλων στην περιοχή.
Πιστεύουμε πως η προπαγανδιστική εκστρατεία της ιρανικής κυβέρνησης να ταυτίσει τους διαδηλωτές, με την παρέμβαση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και ιδιαίτερα των ΗΠΑ, μπορεί και πρέπει να πέσει στο κενό. Η αλληλεγγύη στους Ιρανούς εργαζόμενους συνδέεται στενά με την καταδίκη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που καπελώνει, πατρονάρει και επεμβαίνει πολεμικά
Οι κομμουνιστές, οι αγωνιστές της αριστεράς και όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι στην Ελλάδα, οφείλουμε να σταθούμε στο πλευρό των αγωνιζομένων του Ιράν. Η διεκδίκηση βασικών κοινωνικών αιτημάτων και πολιτικών ελευθεριών, είναι στενά δεμένη με την αντικαπιταλιστική και αντιϊμπεριαλιστική πάλη. Το ΝΑΡ στέκεται ιδιαίτερα αλληλέγγυο με τις τάσεις εκείνες που παλεύουν για τα δικαιώματα αυτά ανεξάρτητα από τις αντιπολιτευόμενες σήμερα -αντιδραστικές επίσης- μερίδες της αστικής τάξης του Ιράν και από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, που επιδιώκει την αποσταθεροποίηση του καθεστώτος για τα δικά του οφέλη.
Οι λαοί της Μέσης Ανατολής, από την μαρτυρική Παλαιστίνη έως το Ιράν, έχουν ανάγκη την αλληλεγγύη των προοδευτικών ανθρώπων και κινημάτων και όχι την υποκρισία και τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς των ΗΠΑ και των άλλων καπιταλιστικών ιμπεριαλιστικών κέντρων. Η ανάγκη υπέρβασης των αντιδραστικών καθεστώτων συνδέεται, μέσα από την αγωνιστική εμπειρία των μαζών, όλο και περισσότερο με την αντικαπιταλιστική πάλη και μια νέα κομμουνιστική προοπτική κι αυτό ανεβάζει σε νέο επίπεδο τον πηχυ των ευθυνών και των ιστορικών απαιτήσεων της αριστεράς και του εργατικού αντιϊμπεριαλιστικού κινήματος.
- ΝΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ ΤΟΥ ΙΡΑΝ ΜΕ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ
- ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ
- ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ, ΜΕ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΦΙΛΟΔΥΤΙΚΩΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΩΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΩΝ, ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ
- ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΓΑΖΑ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΛΑΟ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
