«Το κοινωνικό κράτος είναι η ανθρωπιά της πολιτικής μας πρότασης», τόνιζε ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Α. Παπανδρέου, παρουσιάζοντας την πρόταση του Κινήματος για το σύγχρονο Κοινωνικό Κράτος, τον περασμένο Μάιο όταν ακόμη το ΠΑΣΟΚ ήταν αντιπολίτευση.
Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ
Τα τελευταία μέτρα που ανακοινώνονται στο ασφαλιστικό, τις συντάξεις, το φορολογικό, τις μηδενικές αυξήσεις ή και μειώσεις μισθών, πείθουν πως η αλήθεια προσεγγίζεται καλύτερα αν κανείς αντιστρέψει το νόημα και στα δύο σκέλη αυτής της λιτής πρότασης: Η απανθρωπιά και ο βαθύς αντεργατικός χαρακτήρας της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ καταδεικνύεται με την κοινωνική του πολιτική.
Η σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα, είχε πάντα αυτή την ικανότητα: Κάθε φορά που πραγματοποιούσε μια αντιδραστική και αντεργατική τομέα, σήκωνε ψηλά την σημαία της ‘’κοινωνικής ευαισθησίας’’ και της ‘’εναλλακτικής απάντησης στον συντηρητισμό’’. Το να εννοείς και να πράττεις, το ακριβώς αντίθετο από αυτό που λες και διακηρύσσεις είναι το σήμα κατατεθέν του ΠΑΣΟΚ. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε τις μεγάλες αντεργατικές τομές που έκανε το ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν, ούτε την πολιτική τακτική που είχε για αυτές. Όταν ήθελε να καταργήσει τις απεργίες στο δημόσιο τομέα στην πρώτη τετραετία διακυβέρνησης του την δεκαετία του 80, μίλησε για …κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων και επιτέθηκε στον συντηρητικό κρατικισμό της αριστεράς. Όταν κατήργησε την επετηρίδα των εκπαιδευτικών και επέβαλλε την αθλιότητα και τον εξευτελισμό των δήθεν αξιοκρατικών διαγωνισμών του ΑΣΕΠ, έκανε λόγο για το δικαίωμα των νέων αποφοίτων να έχουν μια ευκαιρία για απασχόληση στο δημόσιο.
Το εντυπωσιακό είναι ότι η αριστερά, φοβήθηκε χρόνια ολόκληρα να δει αυτή την πραγματικότητα. Νανούριζε τον κόσμο με ανόητες εκκλήσεις στο ΠΑΣΟΚ για την ‘’ανάγκη αντιστοιχίας λόγων και έργων’’ και για ύπαρξη ‘’θετικών και αρνητικών στοιχείων στην πολιτική του’’. Σήμερα, ένα τμήμα της, φαίνεται να δρα ως απατημένη σύζυγος και ένα άλλο να αναζητά ακόμη τις χαμένες ευκαιρίες μέσα από την προγραμματική σύγκλιση με ένα άλλο αποκαθαρμένο ΠΑΣΟΚ.
Αμέσως μετά την εκλογή της η κυβέρνηση αποφάσισε να πετάξει στον δρόμο σαν στυμμένες λεμονόκουπες χιλιάδες ελαστικά εργαζόμενους, δήθεν εκπαιδευόμενους στα stage. Αυτό βαφτίστηκε σύγκρουση με το αίσχος του ρουσφετιού και την αδικία εναντίον αυτών που παραμένουν άνεργοι!
Η κυβέρνηση θέλει να περικόψει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. Το βαφτίζει μάχη για την αντιμετώπιση του χρέους και το ανάγει σε ζήτημα εθνικής κυριαρχίας.
Το ΠΑΣΟΚ προετοιμάζει μεθοδικά, σε αρμονία με ευρύτερες δυνάμεις του αστικού συνασπισμού εξουσίας, δύο στρατηγικές πραγματικά ανατροπές, στον κοινωνικό συσχετισμό στην Ελλάδα. Η πρώτη αφορά την κατάργηση των συντάξεων με την μορφή που τις έχουμε γνωρίσει και η άλλη αφορά στην υπονόμευση και προοπτικά κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Μοχλός για αυτές τις αντιδραστικές τομές, είναι από την μια η πρόταξη για μια ‘’κατώτατη ελάχιστη εγγυημένη σύνταξη’’, στο πλαίσιο του συστήματος των τριών πυλώνων (ελάχιστη σύνταξη, συμβολή επαγγελματικού ταμείου, ιδιωτική ασφάλιση) και από την άλλη η πρόταση για το ‘’ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για όλους’’. Και οι δύο αυτές προτάσεις, προβάλλονται προκλητικά ως μέτρα υπεράσπισης των πιο φτωχών τμημάτων του ελληνικής κοινωνίας, των ανέργων και των μειονεκτούντων και ως απόδειξη της κοινωνικής ευαισθησίας του ΠΑΣΟΚ.
Κατά την γνώμη μας, αυτοί οι συσχετισμοί που επιχειρούνται, δεν συνιστούν μόνο και κυρίως μια κληρονομημένη προπαγανδιστική τακτική των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, αλλά αποτελούν κάτι πολύ βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Φανερώνουν όψεις μιας πολύ επικίνδυνης κοινωνικά και πολιτικά, ειδικής πολιτικής στρατηγικής για ανάπτυξη των αντιπαράθεσεων μέσα στους εργαζόμενους, ανάπτυξη ενός πραγματικού ταξικού εμφυλίου. Στόχος είναι όχι μόνο να περάσουν τα μέτρα χωρίς αντιστάσεις, αλλά και να αφήσουν βαθύτερο αποτύπωμα στην πολιτική συνείδηση και την συλλογική συμπεριφορά της κοινωνικής εργαζόμενης πλειοψηφίας.
Γενιές και γενιές εργαζομένων, αγωνιστές του ευρύτερου αιτήματος για την κοινωνική αλλαγή, διαπαιδαγωγήθηκαν και αναπτύχθηκαν μαζί με το βασικό πρόταγμα της ανακατανομής του κοινωνικού πλούτου. Στην ρεφορμιστική εκδοχή του, το αίτημα αυτό διεκδικούσε μια ‘’δίκαιη κατανομή βαρών μεταξύ πλουσίων και φτωχών’’, στο πλαίσιο ενός διευρυμένου κοινωνικού κράτους, εντός των καπιταλιστικών σχέσεων. Για την επαναστατική πτέρυγα του εργατικού κινήματος, η δίκαιη ανακατανομή του όλο και αυξανόμενου πλούτου ταυτιζόταν με την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων και την εργατική επανάσταση. Οι δύο αυτές ριζικά διαφορετικές οπτικές, πάντα σε διαπάλη μεταξύ τους, αποτελούσαν πολιτικές προτάσεις με ένα χαρακτηριστικό καθολικότητας, που υπερέβαινε με διαφορετική βέβαια ποιότητα, τις επιμέρους αντιθέσεις μέσα στην εργαζόμενη πλειοψηφία και μιλούσε από την σκοπιά της ταξικής πάλης.
Η σημερινή αστικά μεταλλαγμένη σοσιαλδημοκρατία, δεν χρεώνεται την ανιστορική και αποτυχημένη ρεφορμιστική εκδοχή του αιτήματος της ‘’ανακατανομής του κοινωνικού πλούτου’’, σε όφελος της εργατικής τάξης. Επιχειρεί και είναι πρωτοπόρα σε κάτι χειρότερο: Να αντικαταστήσει το αίτημα ‘’την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία’’, με το αντιδραστικό αίτημα ‘’την κρίση να πληρώσουν τα τμήματα της εργατικής τάξης που είναι σε καλύτερη θέση’’. Οι παλιοί ‘’προνομιούχοι’’ του πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι των 2000 Ευρώ, έναντι αυτών που παίρνουν 600. Είναι αυτοί που απλά εργάζονται, έναντι των ανέργων. Είναι αυτοί που είναι μόνιμοι, σε αντίθεση με αυτούς που είναι συμβασιούχοι. Είναι οι τρισκατάρατοι τεμπέληδες που έχουν ανθρώπινες συνθήκες εργασίας (ωράριο, άδειες μητρότητας κ.λ.π.), σε αντιπαράθεση με αυτούς που τσαλαπατούνται στη ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα. Όλοι εναντίον όλων και κανείς αντίπαλος με την συλλογική έννοια, της οικονομικής ολιγαρχίας και του αστικού καθεστώτος. Η σοσιαλδημοκρατία πραγματικά διδάσκει μαρξισμό (από την ανάποδη), που τον έχει ξεχάσει η αριστερά: Τα ατομικά συμφέροντα και δικαιώματα, όσο δίκαια και αν είναι, μετατρέπονται σε αντιδραστικά στον βαθμό που δεν συνοψίζονται σε συλλογική ενιαία διεκδίκηση, συνολικής πολιτικής αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης. Όλο το πολιτικό πρόβλημα του εργατικού κινήματος και η κρίση κοινωνικής αντιπροσώπευσης της αριστεράς, μπροστά στα μάτια μας. Στην πραγματικότητα βέβαια, η τακτική αυτή δεν χαρακτηρίζει αποκλειστικά την σοσιαλδημοκρατία, αλλά την αστική στρατηγική ενσωμάτωσης μέσω γενικευμένου εργατικού ταξικού εμφυλίου. Ας μην ξεχνάμε την στρατηγική του Σαρκοζύ…Ας μην ξεχνάμε ότι η βαθιά καπιταλιστική κρίση, αναπτύσσεται σε μια εποχή απουσίας οράματος και προοπτικής του καπιταλισμού και σε μια περίοδο που η θετικότερη προσδοκία είναι η λεγόμενη ‘’ανάκαμψη χωρίς απασχόληση’’. Είναι μια τακτική κοινωνικά και ταξικά ανοιχτά προς όφελος της αστικής τάξης. Πολιτικά και πολιτιστικά αντιδραστική και φασίζουσα και πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους.
Οι πολιτικές και φιλοσοφικές διαστάσεις αυτής της καθεστωτικής στρατηγικής πρέπει να εντοπιστούν και να αναλυθούν σοβαρότερα από το εργατικό κίνημα και την αριστερά. Μια προφανής στόχευση όλης αυτής της φλυαρίας για ‘’προστασία των φτωχότερων’’, σχετίζεται με την ανησυχία των αστικών δυνάμεων για τις τεράστιες μάζες φτωχών και το εύφλεκτο υλικό που συσσωρεύεται στον κοινωνικό βυθό της σύγχρονης καπιταλιστικής πραγματικότητας. Από την Αθήνα των περυσινών Δεκεμβριανών ως τα προάστια του Παρισιού και το Λος Άντζελες. Σε μια εποχή που την χίμαιρα ενός ‘’νέου κοινωνικού συμβολαίου’’, την αναζητά με περισσή αφέλεια και περίεργη αθωότητα μόνο ο ΣΥΝ, υπάρχουν γλίσχρες ελπίδες στους κρατούντες ότι ένα κομμάτι ψωμί, μπορεί να μειώσει την αυξανόμενη τάση για εξεγέρσεις. Έχει όμως και επιθετικά χαρακτηριστικά η κυβερνητική πρακτική, στο φόντο των σημερινών ελλειμμάτων του εργατικού κινήματος και της αριστεράς. ‘’Θέλουμε συμμάχους στην προσπάθεια για να αλλάξουμε την Ελλάδα. Και οι σύμμαχοί μας δεν μπορεί παρά να είναι οι ίδιοι οι πολίτες, οι εργαζόμενοι, οι υγιείς επιχειρήσεις και επιχειρηματίες, οι δημιουργικές δυνάμεις, που θέλουν να σηκώσουν την Ελλάδα ψηλότερα’’. Οι ‘’δημιουργικές’’ αυτές δυνάμεις δεν καθυστέρησαν καθόλου να δηλώσουν παρών και να στέρξουν σε ανοιχτή υποστήριξη της κυβερνητικής πολιτικής γενικά και της πολιτικής τακτικής του πτωχοκομείου και της παρωδίας κοινωνικής αλληλεγγύης, που στοχεύουν στην προώθηση του εργατικού εμφυλίου. Ο ΣΕΒ, δέχτηκε προς έκπληξη πολλών με ευχαρίστηση το μέτρο της έκτακτης εισφοράς από τις επιχειρήσεις για να πληρωθεί το ‘’επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης’’. Η ΓΣΕΕ έσπευσε να ξεκαθαρίσει πως θα πάει σε διπλή ΄΄διαπραγμάτευση’’: Πρώτα για τη γενιά των 800 Ευρώ, διεκδικώντας 100 Ευρώ αύξηση και έπειτα για τους ..προνομιούχους που παίρνουν πάνω από χίλια, αν τυχόν περισσέψει κάτι.
Η περίοδος που διανύουμε είναι σημαντική με τραγικό τρόπο. Είναι από αυτές τις περιόδους, όπου οι εργαζόμενοι, πληρώνουν αναδρομικά, με τόκο και με πρόστιμο τον πολιτικό εκφυλισμό του εργατικού κινήματος. Αυτοί που αντικατέστησαν την πάλη για αυξήσεις στους μισθούς με τα επιδόματα ΄΄έγκαιρης προσέλευσης’’, σιωπούν βέβαια, αφήνοντας την κυβέρνηση να συκοφαντεί και να δημαγωγεί. Πληρώνουμε όμως και την πολιτική ανεπάρκεια της αριστεράς, που προσπαθεί να καλύψει το κενό αντικαπιταλιστικής πολιτικής γραμμής με πυρήνα το εργατικό μέτωπο για την ανατροπή της, είτε με την μετατροπή της σε πολιτικοποιημένη ΓΣΕΕ αριστερής εκδοχής, είτε σε συμβουλάτορα υπέυθυνης ‘’προγραμματικής αντιπολίτευσης’’.
Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 10.1.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου