Αγγελος Χάγιος:Ανάγκη ένα ευρύτερο κοινωνικό-πολιτικό Μέτωπο

Για την νέα κατάσταση που δηµιουργείται µε την ένταξη στον τριμερή µηχανισµό σύνθλιψnς τnς κοινωνίας, τις τάσεις που διαµορφώνονται στο λαϊκό και εργατικό κίνηµα, αλλά και για τα καθήκοντα και τις προκλήσεις τnς Αριστεράς στο πλαίσιο που διαµορφώνεται µίλησε στο Δρόµο ο Άγγελος Χάγιος, µέλος Π.Ε. του ΝΑΡ και µέλος τnς ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Για τnν Αριστερά, ο Άγγελος Χάγιος, υπογραµµίζει χαρακτηριστικά ότι «σήμερα, εποχή κρίσnς του καπιταλισµού, το ζητούµενο είναι ο στρατnγικός επαναπροσανατολισµός της για να αποκτήσει n σηµερινή τnς κρίση δηµιουργικό χαρακτήρα. Όχι µε περιθωριοποίηση-εκφυλισµό των οργανώσεών τnς, αλλά µε αναδιάταξη του ιδεολογικού και πολιτικού συσχετισµού, προς ένα νέο φορέα τnς εργατικής αντικαπιταλιστικnς πολιτικής και µιας νέας κοµµουνιστικής προοπτικnς. Με πρόγραµµα και µέτωπο, που πρέπει να είναι αντικαπιταλιστικό-εργατικό, να µπορεί να ανοίξει µια νέα ενωτική πορεία».

Συνέντευξη στο ΝΙΚΟ ΤΑΥΡΗ

*Ποια είναι τα νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά της φάσης που µπήκαµε µε τον τριµερή µηχανισµό «σύνθλιψης»;

Δηµιουργείται, πράγµατι, µία νέα κατάσταση. Το µαύρο µέτωπο κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και αστικού συνασπισµού εξουσίας, Ε.Ε. και ΔΝΤ, µε το «µηχανισµό» και το «µνηµόνιο», κηρύσσει έναν παρατεταµένο υπερδεκαετή κοινωνικό πόλεµο για την υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης σε βάρος της εργασίας. Είµαστε, ήδη, στην πρώτη φάση µιάς νέας εποχής κοινωνικού αγώνα ζωής ή θανάτου, ιδιαίτερα για τη νέα γενιά. Η εργαζόµενη πλειοψηφία αντιµετωπίζει µιας ιστορικής σηµασίας επίθεση κατά των καταχτήσεων και δικαιωµάτων ολόκληρου αιώνα. Είµαστε, ταυτόχρονα, σε µια νέα φάση στην εργατική-λαϊκή πάλη και τις πολιτικές εξελίξεις. Οι συγκλονιστικές απεργίες και διαδηλώσεις της 5ης-6ης Μάη, το παλλαϊκό «Όχι στο σφαγείο κυβέρνησης κεφαλαίου -Ε.Ε.-ΔΝΤ» ανακλά µια ρωγµή στην ιδεολογική τροµοκρατία, στην επιχείρηση ενσωµάτωσης και στην κυριαρχία των αστικών κοµµάτων. Το νέο, το δυναµικό στοιχείο είναι το µήνυµα ελπίδας στην εργατική πλευρά και της ανησυχίας στην αστική, ότι οι συσχετισµοί µπορεί . να αλλάξουν, η αντεργατική επίθεση µπορεί να ανατραπεί.

*Ποιες είναι οι σηµαντικότερες ενεργές τάσεις στο λαϊκό και εργατικό κίνηµα; Ποια n σχέση οργανωµένου και αυθόρµητου στοιχείου; Έχουµε αλλαγές στη συνείδηση των εργαζοµένων n κυριαρχεί n µοιρολατρία;

Είναι πλέον γεγονός ότι άρχισε να βγαίνει µαζικά στο προσκήνιο το «έθνος των εργαζοµένων», η άλλη Ελλάδα των εκατοµµυρίων Ελλήνων και µεταναστών εργαζοµένων, ανέργων, νέων. Ενώ στις προηγούµενες κινητοποιήσεις συµµετείχε κυρίως µια πλατιά «αριστερή πρωτοπορία», στις τελευταίες πήραν µέρος ευρύτερες µάζες. Που εκφράζουν πρακτικά τάσεις αποδέσµευσης από τον υποταγµένο συνδικαλισµό και τα αστικά κόµµατα ιδιαίτερα ο κόσµος του ΠΑΣΟΚ. Με µαχητικές διαθέσεις σύγκρουσης µε την κυβερνητική κρατική καταστολή και, γενικότερα, µε τον καπιταλιστικό µονόδροµο και το πολιτικό του σύστηµα.

Ο γενικότερος συσχετισµός δυνάµεων, βέβαια, δεν έχει ανατραπεί. Τα επιχειρήµατα του ΠΑΣΟΚ «περί µονόδροµου» δεν έχουν ηττηθεί. Μέσα στους χώρους δουλειάς υπάρχει δυσκολία ιδιαίτερα στην απεργιακή κινητοποίηση της κάθε περίπτωσης, ωστόσο, µπαίνουµε σε µια νέα εποχή µαζικών πολιτικών αγώνων, αντικαπιταλιστικών εκρήξεων και εξεγερτικών γεγονότων για την ανατροπή της αστικής στρατηγικής και κλονισµού της κυριαρχίας της. Μπορούµε να µιλήσουµε για µια ποιοτικά νέα δυνατότητα-πρόκληση για την ιστορικά αναγκαία ανασυγκρότηση του εργατικού κινήµατος και της Αριστεράς.

*Η Αριστερά, από ό,τι φαίνεται, δεν θα βγει αλώβητη από την κρίση, θα πληρώσει πολλές καθυστερήσεις και λαθεµένες εκτιµήσεις. Υπάρχουν σήµερα όροι για µια διαφορετική πορεία για την Αριστερά ως σύνολο;

Η Αριστερά, σήµερα, δεν συμπεριφέρεται όπως ο ενιαίος Συνασπισµός το ’89. Αρνείται τη συναίνεση και συµµετέχει ενεργά στους αγώνες. Δεν έχει ξεπεράσει, ωστόσο, τη συµβολή της στην εµπέδωση αστικών µύθων και εκσυγχρονισµών. Τη συµµετοχή στις κυβερνήσεις µε αστικά κόµµατα. Την υποστήριξη, από τµήµατά της, της συµµετοχής της Ελλάδας στην Ε.Ε. , της εισαγωγής του ευρώ. Δεν ξεφεύγει, κυρίως, από τη λογική του αριστερού άκρου του κοινοβουλευτικού συστήµατος και της εξαργύρωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας σε εκλογική επιρροή. Γι’ αυτό δεν συµβάλλει σε ένα πολιτικό εργατικό κίνηµα ανατροπής. Η κρίση της Αριστεράς αφορά τη στρατηγική, το πολιτικό πρόγραµµα και το ρόλο της. Γι’ αυτό και διασπάται συνεχώς, ακόµη κι όταν υµνεί την ενότητα. Σήµερα, εποχή κρίσης του καπιταλισµού, το ζητούµενο είναι ο στρατηγικός επαναπροσανατολισµός της, για να αποκτήσει η σηµερινή της κρίση δηµιουργικό χαρακτήρα.

Όχι µε περιθωριοποίηση-εκφυλισµό των οργανώσεών της, αλλά µε αναδιάταξη του ιδεολογικού και πολιτικού συσχετισµού, προς ένα νέο φορέα της εργατικής αντικαπιταλιστικής πολιτικής και µιας νέας κοµµουνιστικής προοπτικής. Με πρόγραµµα και µέτωπο, που πρέπει να είναι αντικαπιταλιστικό-εργατικό, να µπορεί να ανοίξει µια νέα ενωτική πορεία. Με απεγκλωβισµό από τις κοινοβουλευτικές-θεσµικές αυταπάτες και τις δεσµεύσεις της αστικής νοµιµότητας, στα όρια της Ε.Ε. και του «πατριωτισµού», από το µίζερο ενδοαριστερό εµφύλιο.

Να προτάσσει την ανάγκη για ένα ταξικά νέο εργατικό κίνηµα και έναν αντικαπιταλιστικό πόλο της Αριστεράς. Με στόχο την ανατροπή της αντιλαϊκή; επίθεσης, την αλλαγή του κοινωνικού συσχετισµού προς όφελος του κόσµου της εργασίας και τη διεκδίκηση µιας κοινωνικής συγκρότησης, µε θεµέλιο τη συλλογική ιδιοκτησία και τη δηµοκρατία των παραγωγών του πλούτου.

*Είναι αναγκαία µια µετωπική κοινή δράση σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, αλλά και στην κεντρική πολιτική σκηνή, πάνω σε ένα µίνιµουµ πρόγραμμα:Ένα µέτωπο δυνάµεων που θα ξεπερνούσε τη γνωστή «γεωγραφία» της ελληνικής Aριστεράς θα δηµιουργούσε ελπίδα και προοπτική;

Είναι αναγκαίο σήµερα να συγκροτηθεί ένα αντίπαλο δέος ανατροπής του σuνασπισµoύ κυβέρνησης -E.E. -ΔΝΤ. Ένα ευρύτερο, κοινωνικό -πολιτικό Μέτωπο Λαϊκής Αντιπολίτευσης και Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής που θα επιδιώκει:

• Την κατάργηση του µνηµονίου, την έξοδο από το «µηχανισµό» και το Σύµφωνο Σταθερότητας.
• Την άρνηση του ιμπεριαλιστικού χρέους. Έξοδο από το ευρώ, ρήξη µε Ε.Ε.
• Γενναία αύξηση της φορολόγησης του κεφαλαίου. Ακύρωση των εξοπλιστικών προγραµµάτων.
• Αυξήσεις στους µισθούς-συντάξεις, µείωση χρόνου εργασίας. Απαγόρευση απολύσεων, προστασία ανέργων. Σταθερή, χωρίς ελαστικοποίηση δουλειά. Δηµόσια, δωρεάν παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση. Καμµιά ιδιωτικοποίηση. Άµεσο πέρασµα στο Δηµόσιο µε κοινωνικό -εργατικό έλεγχο, χωρίς αποζηµίωση, των τραπεζών.

Και ως πολιτική προϋπόθεση γι’ αυτά:

• Ανατροπή της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, του σάπιου πολιτικού κατεστηµένου και του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισµού.
• Αντικαπιταλιστική αποδέσµευση συµβολή στη διάλυση της Ε. Ε. για σοσιαλιστική διεθνή ένωση στην Ευρώπη και στον κόσµο!

Το Μέτωπο αυτό θα αναπτύσσεται όταν λειτουργεί µια «Βουλή των από κάτω».

• Ένα κέντρο αγώνα των συλλογικοτήτων ενός πολιτικού κινήµατος εργαζοµένων, νεολαίας και λαϊκών στρωµάτων.
• Με κορµό το συντονισµό των πρωτοβάθµιων σωµατείων, τις επιτροπές στους τόπους δουλειάς και τις λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές.
• Για να συµβάλει στην ανάπτuξη του πολιτικού χαρακτήρα του µαζικού κινήµατος και να αφουγκραστεί προωθητικά τις ριζοσπαστικές διεργασίες στο κίνηµα και στην Αριστερά, πρέπει να έχει κατεύθυνση απαλλαγής από τη γραφειοκρατία -ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και να είναι ακηδεµόνευτο από την επίσηµη Αριστερά και, πολύ περισσότερο, από το ΠΑΣΟΚ.
• Με δηµοκρατική εσωτερική ζωή και συµµετοχή αγωνιστών του κινήµατος, συνδικαλιστών, διανοουµένων αλλά και κάθε µορφής συλλογικότητα της πολιτικής και κοινωνικής Άριστεράς.

29.5.2010

Σε ένα τέτοιο µέτωπο, ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συνολικά η αντικαπιταλιστική-επαναστατική Αριστερά, επιχειρούν να συµβάλλουν.

Στο πλαίσιο αυτό αναδεικvύεται η ιστορική ευθύνη όλων των δυνάµεων της Αριστεράς.

• Να δείξουν ότι η «κοινωνική κόλαση», που δηµιουργεί η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ µε Ε.Ε. -ΔΝΤ δεν είναι µονόδροµος.
• Ότι υπάρχει αντικαπιταλιστική αριστερή απάντηση τουλάχιστον να δράσουν από κοινού και να συµβάλλουν στη σφυρηλάτηση της αναγκαίας ταξικής ενότητας των εργαζοµένων µε τη διαµόρφωση ενός νέου, αυθεντικού, ανεξάρτητου, πολιτικού εργατικού κινήµατος