Σε σχέση με τη στάση διανοούμενων για την απόλυση στην Άγρα

Ανακοίνωση ΝΑΡ Βιβλιοϋπαλλήλων

Σε σχέση με την τοποθέτηση διανοούμενων, συγγραφέων και καθηγητών για το ζήτημα της απόλυσης του συναδέλφου Ντίνου Παλαιστίδη από τις εκδόσεις Άγρα και τον αγώνα των εργαζόμενων του κλάδου του βιβλίου για την επαναπρόσληψή του, έχουμε να σημειώσουμε τα εξής:

1. Το κείμενο των 60 διανοούμενων που δημοσίευσε με ανακοίνωσή της η διεύθυνση της Άγρας και που στηρίζουν την εργοδοσία, αποτυπώνει τη θέση μιας μερίδας «ανθρώπων του πολιτισμού και του πνεύματος» που έχουν διαλέξει πλευρά. Σε μια περίοδο όξυνσης της κρίσης και της συνολικής επίθεσης στον κόσμο της δουλειάς, με χιλιάδες απολύσεις και ένταση των εργοδοτικών αυθαιρεσιών, οι συγκεκριμένοι με την ανακοίνωσή τους διάλεξαν να είναι τμήμα μιας «καθεστωτικής διανόησης» με ή χωρίς «προοδευτικό» περιτύλιγμα, που παίζει το ρόλο της χειραγώγησης και της συκοφάντησης αντιστάσεων, αγώνων και αιτημάτων, στο όνομα μάλιστα κάποιων δήθεν «ευαισθησιών» και «αισθητικής». Η αλήθεια είναι μία: στήριξαν την εργοδοσία απέναντι στον απολυμένο και σε αντιπαράθεση με το σωματείο. Πήραν καθαρή θέση και έτσι θα τους κρίνουν οι εργαζόμενοι στο εξής.

2. Με ανησυχία διαβάσαμε ένα δεύτερο κείμενο 18 συγγραφέων, διανοούμενων και καθηγητών, που προσπάθησαν – ανεπιτυχώς- να κρατήσουν «ίσες αποστάσεις» στο θέμα μιας αντιπαράθεσης εργαζόμενων με εργοδότη. Προκαλεί εντύπωση, πώς άνθρωποι με συμβολή στην αριστερά και στη θεωρία, στον μαρξισμό και τον πολιτισμό δεν ξέρουν (;) ότι η ταξική πάλη δεν είναι θέμα «καλής θέλησης». Ότι σε μια εργατική διαφορά με την εργοδοσία δεν κρίνεται η ποιότητα του παραγόμενου προϊόντος της επιχείρησης. Ότι ο αγώνας ενός σωματείου, ενός απολυμένου για τη δουλειά του, ενός κλάδου, γενικά των εργαζόμενων, δεν γίνεται με «συνεννοήσεις» και φιλοφρονήσεις, αλλά με αγώνες, απεργιακούς και άλλους, με δημοσιοποίηση της απόλυσης και της στάσης του εργοδότη, με μπλοκάρισμα της παραγωγικής διαδικασίας. Θα έπρεπε να ξέρουν, πως κάθε φορά, η εργοδοτική πλευρά και οι σύμαχαχοί της κάνουν λόγο για «υπερβολές» και «ακρότητες» όταν ξεσπούν εργατικοί αγώνες. Πόσο μάλλον όταν έχουν γίνει όλες οι προσπάθειες και έχουν δοθεί εξαντλητικά όλα τα χρονικά περιθώρια για την ανάκληση της απόλυσης, πριν ξεκινήσουν οι απεργίες, οι συγκεντρώσεις, το μάζεμα υπογραφών και κειμένων.

Δυστυχώς, το εργατικό κίνημα έχει κακή εμπειρία από στάσεις και αντιλήψεις της παραδοσιακής αριστεράς σε τέτοια ζητήματα. Όπως το «δεν απεργούμε» στον αριστερό εργολάβο, «δεν κάνουμε αντιπαράθεση και αγώνες» στον αριστερό δήμαρχο, «δεν καταγγέλλουμε» τον αριστερό εκδότη ή καναλάρχη... Μας βρίσκουν αντίθετους οι αντιλήψεις περί διαφοράς του «μικρού» επιχειρηματία με τον «μεγάλο» (καπιταλιστικές είναι οι επιχειρήσεις σε κάθε περίπτωση... ειδικά μια Α.Ε. όπως η Άγρα που απασχολεί πάνω από 10 εργαζόμενους), του «ξένου» με το «ντόπιο» κεφάλαιο, κ.ο.κ. Οι εργαζόμενοι έχουν δικαιώματα και τα υπερασπίζονται, είτε δουλεύουν σε «μικρά» είτε σε «μεγάλα» αφεντικά. Τα συμφέροντα και οι ανάγκες τους δεν καθορίζονται με βάση το μέγεθος ή την ποιότητα των προϊόντων της κάθε επιχείρησης, ούτε με βάση τις «προθέσεις» ή αντιλήψεις των εργοδοτών.

Η ταξική πάλη είναι και «θορυβώδης» και άδικη για τους εργοδότες! Εκθέτη τους εργοδότες δημόσια. Έχει ανάγκη τις μορφές που «ενοχλούν» και στριμώχνουν τον αντίπαλο.

Είναι κουραστική, σκληρή και δίκαιη για την εργαζόμενη πλειοψηφία, που υφίσταται την εκμετάλλευση και την επίθεση καθημερινά.

3. Η ταξική πάλη οξύνεται στο έδαφος μιας ανελέητης επίθεσης της κυβέρνησης, της Ε.Ε. και των εργοδοτών. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες χιλιάδες είναι οι απολύσεις, οι αυθαιρεσίες των εργοδοτών και η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς. Το εργατικό κίνημα έχει ανάγκη την μαζικότητα, τη αποφασιστικότητα, την μαχητικότητα και τηναλληλεγγύη. Στους αγώνες της περιόδου, από τις μικρές μάχες σε κάθε χώρο δουλειάς, για κάθε απόλυση, μέχρι τις μεγάλες, των απεργιών, των διαδηλώσεων και της πολιτικής αντιπαράθεσης με το κεφάλαιο, το εργατικό κίνημα χρειάζεται συμπαράσταση από μια μαχόμενη, ταξική διανόηση. Δεν χρειάζεται μισόλογα, ηθικολογίες και στρογγυλέματα. Δεν χρειάζεται διαιτητές και «μεσολάβηση».

Μια μάχη, σημαντική για τον κλάδο, είναι και η επαναπρόσληψη του συνάδελφου Παλαιστίδη και κάθε συνάδελφου. Και σε αυτές τις μάχες, η στάση του καθένα θα κρίνεται συνεχώς.

Αυτή τη μάχη, όλοι εμείς οι εργαζόμενοι, το σωματείο μας - μαζί με χιλιάδες εργαζόμενους και συλλογικότητες- θα τη δώσουμε μέχρι τέλους.

Νέο Αριστερό Ρεύμα Βιβλιοϋπαλλήλων, Αθήνα 26/2/2010