Πρωτοφανές περιστατικό αυταρχισμού σημειώθηκε στη Μυτιλήνη

Ένα πρωτοφανές περιστατικό αυταρχισμού σημειώθηκε στη Μυτιλήνη την Τρίτη 1/6 με αφορμή την κινητοποίηση συμπαράστασης του ΠΑΜΕ στην απεργία των ναυτεργατών. Με πρόσχημα την παρεμπόδιση του απόπλου του πλοίου “Λισσός”, ο καπετάνιος με εντολή της πλοιοκτήτριας εταιρίας ΑΝΕΚ προχώρησε σε μυνήσεις σε βάρος στελεχών του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ.
Στη συνέχεια οι δικαστικές αρχές και το λιμενικό μας γύρισαν στις μέρες του μετεμφυλιακού κράτους, καθώς συνέλαβαν τους προέδρους του Εργατικού Κέντρου Λέσβου Στρατή Αντώνα και της Ομοσπονδίας Επαγγελματοβιοτεχνών Λέσβου Νίκου Μπουλμπούλη. Σαν να μην έφτανε αυτό, ένστολοι εισέβαλαν στα γραφεία του ΚΚΕ στη Μυτιλήνη αναζητώντας το γραμματέα της Νομαρχιακής Επιτροπής Παρασκευά Γεωργούλα “για να καταθέσει”, αλλά και το βουλευτή του νησιού Στ. Σκοπελίτη εναντίον του οποίου κατατέθηκε μήνυση.

Άμεση η κινητοποίηση με την απαίτηση να αφεθούν ελεύθεροι οι συλληφθέντες και να σταματήσουν οι διώξεις. Μάλιστα η εκλογοαπολογιστική συνέλευση της τοπικής ΑΔΕΔΥ που βρισκόταν σε εξέλιξη διακόπηκε προκειμένου οι αντιπρόσωποι να συμμετέχουν στη διαμαρτυρία. Τελικά οι συνδικαλιστές αφέθηκαν ελεύθεροι, ενώ ορίστηκε δίκη για την περίφημη μήνυση. Από την πρώτη στιγμή στο πλευρό των διωκόμενων βρέθηκαν το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ Λέσβου, η οποία τονίζει σε ανακοίνωσή της πως βρισκόμαστε μπροστά σε “ενέργειες που στρέφονται ενάντια στο εργατικό κίνημα, στο δικαίωμα στην απεργία και στις δυνάμεις της Αριστεράς που στηρίζουν τους αγώνες των εργαζομένων. Αναιρούν τα δημοκρατικά δικαιώματα για χάρη της εργοδοσίας και θυμίζουν άλλες σκοτεινές εποχές”.

Είναι προφανές το ψέμα σε όσα επικαλείται για το δικαίωμα στη μετακίνηση η ΑΝΕΚ και όσοι στηρίζουν τα συμφέροντά της, καθώς πρόκειται για το ίδιο πλέγμα συμφερόντων που έχει αφήσει στην απομόνωση τη Λέσβο και τη Λήμνο. Ακόμη είναι εντυπωσικό το σκηνικό των διώξεων και του κυνηγητού σε βάρος ακόμη και βουλευτή, ειδικά σε σύγκριση με το πέπλο ασυλίας που απολαμβάνουν οι εμπλεκόμενοι στα διάφορα σκάνδαλα της επικαιρότητας. Ο στόχος φυσικά είναι άλλος, αφού ο φόβος του ξεσηκωμού ενάντια στη χούντα ΠΑΣΟΚ-ΕΕ-ΔΝΤ οδηγεί στο τελευταίο “επιχείρημα”, στην τρομοκρατία σε βάρος των εργαζόμενων.

Απάντηση σε τέτοιου είδους επιθέσεις στο δικαίωμα του αγώνα δεν μπορεί παρά να είναι η ενωτική αποφασιστική δράση του εργατικού κινήματος, καθώς φαίνεται ότι οι αντιδημοκρατικές πρακτικές αυταρχισμού μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ως αναπόσπαστο κομμάτι της αντιδραστικής πολιτικής του. Σε αυτές τις ώρες όλες οι δυνάμεις του εργατικού κινήματος που παλεύουν για την ανατροπή της βαρβαρότητας που εξαπολύεται στο όνομα της αποπληρωμής του χρέους, και ταυτόχρονα αρνούνται το δρόμο της υποταγής των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, πρέπει να βρουν δρόμους κοινού βηματισμού για ανοίξει μια νέα φάση αγωνιστικών πρωτοβουλιών. Κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει ή να υποτιμήσει τις πολιτικές διαφορές. Μια τέτοια όμως προοπτική είναι η ασπίδα που χρειάζονται οι αγωνιστές μπροστά στον πρωτοφανή αυταρχισμό της κυβέρνησης, ενώ θα φέρει και αυτοπεποίθηση στους εργαζόμενους που περιμένουν να δουν τα μαχητικά “όχι” στο ΔΝΤ και την ΕΕ να αθροίζονται σε μια εργατική δυναμική ανατροπής.

εφημερίδα ΠΡΙΝ, 6 Ιούνη 2010