Του Παναγιώτη Μαυροειδή
Ζούμε μια μοναδικά συμπυκνωμένη ιστορική πολιτική στιγμή, που σαρώνει θέσφατα και συνήθειες. Περιγελά πολιτικά βολέματα και περιφρονεί με μεγαλοπρέπεια πολιτικούς σχεδιασμούς της δεκάρας.
Ας φέρουμε στο μυαλό μας αρκετούς από τους ως χθες θεωρούμενους μεγαλοφυείς πολιτικούς συλλογισμούς των επαϊόντων της μεγάλης πολιτικής: Θα περάσει άραγε ο Γιώργος τον σκόπελο των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και θα ψηφίσει το μακροπρόθεσμο πρόγραμμα; Αλήθεια, πώς θα ταιριάξουν κάποιοι βουλευτές την ανάγκη να είναι «λίγο κατά», αλλά «όχι και τόσο» ώστε να βρεθούν έξω από τη λίστα και να «χάσουν την κουτάλα μαζί με τα ζουμιά»;
Και δώστου οι αναλύσεις… Τι θα κάνει ο Αντώνης, θα προσφέρει συναίνεση όπως απαιτεί ΕΕ και ΣΕΒ ή θα φυλάξει τον πισινό του; Ιστορικό ερώτημα και αυτό… Ο λαλίστατος Καρατζαφέρης, το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα εκτός ΠΑΣΟΚ που ψήφισε το μνημόνιο, θα μπει μόνος του σε συναινετική λύση ή θέλει και τον Αντώνη παρέα για να φυλάει τα νώτα του; Η κοράκλα κάηκε άραγε οριστικά, μαζί και με τα εξ αριστερών «αντι-λαϊκίστικα» εξαπτέρυγα της Δημοκρατικής Αριστεράς, καθώς βιάστηκαν να δηλώσουν προθυμία σε συναινετικές λύσεις;
Πόσο φτωχοί, μίζεροι και κακόμοιροι φαίνονται αυτοί οι «βαθείς στοχασμοί» στο φόντο του πλήθους και του πάθους των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, που διαδήλωσαν αποφασισμένα και ειρηνικά ενάντια στο σφαγείο του μνημονίου! Πόσο μακρινοί και άδειοι από νόημα σε σχέση με τις γεμάτες πλατείες. Τις πλημμυρισμένες από αγωνία, αγώνα, ελπίδα, διάλογο, αντιπαράθεση, ζωή….
Και αυτή πάλι η βαρύγδουπη προειδοποίηση των θεματοφυλάκων της κομμουνιστικής πολιτικής και ιδιοκτητών της ιστορίας ότι «η έξοδος από το ευρώ θα ήταν τώρα καταστροφική», μήπως πρέπει να ξαναδιαβαστεί υπό τους ήχους των συνθημάτων «η χούντα δεν τελείωσε το '73, ψωμί, παιδεία, ελευθερία!»; Βοήθησε άραγε αυτή η δήλωση τους κομμουνιστές μέλη του ΚΚΕ, να βρεθούν μέσα στο λαϊκό ποτάμι ή ώθησε σε καταστρεπτική αυτό-απομόνωση; Και πώς εξηγείται αυτή η αγχώδης ταύτιση του Γ. Δραγασάκη, που δήλωνε -μιλώντας για το ερώτημα της εξόδου από το ευρώ– πως «πρόκειται για επικίνδυνα και ύποπτα σενάρια»;
Ας ζυγίσουμε τη δημοκρατία που χτίζουν οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί, οι άνεργοι, οι νέοι στις πλατείες και στους δρόμους, που διεκδικούν αδιαπραγμάτευτα άμεση δημοκρατία, με το άγχος του Αλ. Τσίπρα για αναστήλωση του κύρους του κοινοβουλίου και προσφυγή στη μαγική διαδικασία των …εκλογών εδώ και τώρα.
Ας αναλογιστούμε για τη γονιμότητα της πολιτικής ουράς στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και της φετιχοποίησης των δήθεν γενικών απεργιών τους. Ακόμα και αυτή τη στιγμή, το Σάββατο, την παραμονή της μεγάλης λαϊκής έκρηξης της Κυριακής, έτρεξαν δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλοι με κόκκινα λάβαρα (όχι από πάθος και θυμό, αλλά από άγχος για τα θέσφατα που κινδυνεύουν), στο συλλαλητήριο μαϊμού της ΓΣΕΕ των 5ΟΟ ανθρώπων στο όνομα της «επαφής με τις μάζες» και της «υπεράσπισης του ρόλου των συνδικάτων».
Με τούτα και με κείνα, κανείς από τους παραπάνω δε δικαιούται να κρίνει και να επικρίνει το λαϊκό κόσμο, που υπέροχα και ελπιδοφόρα προσπερνά την καρικατούρα πολιτικής και αναζητά να καθορίσει τις εξελίξεις. Να διαμορφώσει πολιτική για τον ευατό του και το περιφρονημένο δίκιο του. Να στήσει τα δικά του όργανα συζήτησης, εξουσίας, δημοκρατίας και ελέγχου.
Όταν οι πλατείες μιλούν για ΨΕΥΤΕΣ, ας μαζευτούν κάποιοι με τις ειρωνείες για «ρηχή πολιτικοποίηση». Όταν ο λαός ανακαλύπτει και απορρίπτει τα παραμύθια που του σέρβιραν οι κυβερνήσεις και οι αυλικοί τους, είτε για το ευρώ είτε για την ΕΕ, δεν δικαιούται κανείς να περιφρονεί. Εκτός και αν προδίδει μια δική του ενοχή.,,
Όταν οι εργαζόμενοι μιλούν για ΚΛΕΦΤΕΣ και ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ πολιτικούς, είναι αστείο να αντιπαραβάλλεται ως πρώτη απάντηση από την κοινοβουλευτική αριστερά ότι «ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ». Την διαφορετικότητα της δικαιούται και μπορεί να την καταχτήσει η αριστερά, μόνο αν στραφεί ενάντια στον εκφυλισμό και την υποκρισία του αστικού κοινοβουλευτισμού. Αλλιώς προδίδει άλλες εμμονές και συμπλέγματα. Και πάει γυρεύοντας…
Όταν οι απολυμένοι των εργοστασίων, οι καταστραμμένοι αγρότες ή οι μικρομαγαζάτορες με τα κλειστά μαγαζιά, μουντζώνουν οργισμένοι την ΕΕ, το ευρώ και την τρόϊκα, ας κρατηθούνε ορισμένοι με τα μαθήματα περί «εθνικισμού». Ας θυμηθούν λίγο και τα λόγια του Βελουχιώτη στον ιστορικό του λόγο στη Λαμία: «Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια (…) Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε».
Η αντικαπιταλιστική αριστερά είναι κομμάτι του λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος. Με μικρές δυνάμεις, αλλά πολύτιμη, συνεπή και ανιδιοτελή πολιτική συμβολή. Δεν φιλοδοξεί να περιοριστεί στον ρόλο της κριτικής και της αριστερής πολιτικής ουράς, είτε της κοινοβουλευτικής αριστεράς, είτε της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Τέτοια αυτοκτονία δεν της ταιριάζει. Μπορεί και πρέπει να εμπλακεί απ’ ευθείας με τον κόσμο που κινείται ορμητικά, ανακαλύπτοντας, σταδιακά αλλά και με άλματα, την γυμνότητα και την αδυναμία των κυρίαρχων. Να γίνει μέρος του πολιτικού προβληματισμού και της δημιουργικής αντιπαράθεσης, της ανάγκης για ανέβασμα της πολιτικής συνειδητότητας του κόσμου που συνειδητοποιεί την δική του συλλογική πολιτική δύναμη.
Η δική μας εμπιστοσύνη στις αστείρευτες λαϊκές δυνάμεις δεν είναι μεσσιανική. Δεν αποθεώνουμε τίποτα. Γνωρίζουμε πολύ καλά τις δυσκολίες και την σκληρή διαπάλη που διεξάγεται.
Η επιλογή για εμπλοκή και παρέμβαση δεν αποτελεί «ευκολία». Αντίθετα είναι απόφαση να αναμετρηθούμε με τα δύσκολα. Να ακούσουμε, να σκεφτούμε, να επιδράσουμε, να αλλάξουμε, μέσα στην κίνηση και την αναζήτηση του πραγματικού κόσμου και όχι των μυημένων.
Δεν είναι στάση μειωμένων προσδοκιών, αλλά αντίθετα μεγαλύτερης πολιτικής απαιτητικότητας. Να δοκιμάσει η επαναστατική αντικαπιταλιστική πολιτική την ικανότητα της να συνδεθεί με το ερώτημα της επιβίωσης του κόσμου.
Δεν χρειαζόμαστε απλά μια συνάντηση του συνειδητού με το αυθόρμητου. Χρειαζόμαστε μια αναγεννημένη σχέση ενός νέου συνειδητού και ενός νέου αυθόρμητου.
Με αδιαπράγματευτο στόχο: Αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης.
Ο δρόμος αυτός θα σαρώσει κυβέρνηση και καθεστωτικά κόμματα.
Θα δείξει την ενοχή της ΕΕ, του ευρώ, αλλά και της οικονομίας της αγοράς και της αγοραίας κοινωνίας.
Θα συντρίψει θέσφατα, συνήθειες, συναινέσεις και λιποψυχίες.
Θα κοντύνει τον συνδικαλισμό της υποταγής.
Θα ταπεινώσει τους διανοούμενους υποταχτικούς και γελωτοποιούς της εξουσίας.
Η αριστερά, υποχρεούται και μπορεί να συμβάλλει. Έχει αστείρευτες δυνάμεις, πολιτισμό και ιδέες, υπέροχο και ανιδιοτελή κόσμο σε όλα τα ρεύματα. Αν ακούσει, αν μιλήσει ως αριστερά και δε σταθεί ως δασκάλα γεροντοκόρη ή πονόψυχη νοσοκόμα του πολιτικού συστήματος, θα αλλάξει μαζί με τους αγωνιζόμενους. Το έχει ανάγκη αυτό. Διαφορετικά, θα σαρωθεί..
Ζούμε μια μοναδικά συμπυκνωμένη ιστορική πολιτική στιγμή, που σαρώνει θέσφατα και συνήθειες. Περιγελά πολιτικά βολέματα και περιφρονεί με μεγαλοπρέπεια πολιτικούς σχεδιασμούς της δεκάρας.
Ας φέρουμε στο μυαλό μας αρκετούς από τους ως χθες θεωρούμενους μεγαλοφυείς πολιτικούς συλλογισμούς των επαϊόντων της μεγάλης πολιτικής: Θα περάσει άραγε ο Γιώργος τον σκόπελο των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και θα ψηφίσει το μακροπρόθεσμο πρόγραμμα; Αλήθεια, πώς θα ταιριάξουν κάποιοι βουλευτές την ανάγκη να είναι «λίγο κατά», αλλά «όχι και τόσο» ώστε να βρεθούν έξω από τη λίστα και να «χάσουν την κουτάλα μαζί με τα ζουμιά»;
Και δώστου οι αναλύσεις… Τι θα κάνει ο Αντώνης, θα προσφέρει συναίνεση όπως απαιτεί ΕΕ και ΣΕΒ ή θα φυλάξει τον πισινό του; Ιστορικό ερώτημα και αυτό… Ο λαλίστατος Καρατζαφέρης, το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα εκτός ΠΑΣΟΚ που ψήφισε το μνημόνιο, θα μπει μόνος του σε συναινετική λύση ή θέλει και τον Αντώνη παρέα για να φυλάει τα νώτα του; Η κοράκλα κάηκε άραγε οριστικά, μαζί και με τα εξ αριστερών «αντι-λαϊκίστικα» εξαπτέρυγα της Δημοκρατικής Αριστεράς, καθώς βιάστηκαν να δηλώσουν προθυμία σε συναινετικές λύσεις;
Πόσο φτωχοί, μίζεροι και κακόμοιροι φαίνονται αυτοί οι «βαθείς στοχασμοί» στο φόντο του πλήθους και του πάθους των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, που διαδήλωσαν αποφασισμένα και ειρηνικά ενάντια στο σφαγείο του μνημονίου! Πόσο μακρινοί και άδειοι από νόημα σε σχέση με τις γεμάτες πλατείες. Τις πλημμυρισμένες από αγωνία, αγώνα, ελπίδα, διάλογο, αντιπαράθεση, ζωή….
Και αυτή πάλι η βαρύγδουπη προειδοποίηση των θεματοφυλάκων της κομμουνιστικής πολιτικής και ιδιοκτητών της ιστορίας ότι «η έξοδος από το ευρώ θα ήταν τώρα καταστροφική», μήπως πρέπει να ξαναδιαβαστεί υπό τους ήχους των συνθημάτων «η χούντα δεν τελείωσε το '73, ψωμί, παιδεία, ελευθερία!»; Βοήθησε άραγε αυτή η δήλωση τους κομμουνιστές μέλη του ΚΚΕ, να βρεθούν μέσα στο λαϊκό ποτάμι ή ώθησε σε καταστρεπτική αυτό-απομόνωση; Και πώς εξηγείται αυτή η αγχώδης ταύτιση του Γ. Δραγασάκη, που δήλωνε -μιλώντας για το ερώτημα της εξόδου από το ευρώ– πως «πρόκειται για επικίνδυνα και ύποπτα σενάρια»;
Ας ζυγίσουμε τη δημοκρατία που χτίζουν οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί, οι άνεργοι, οι νέοι στις πλατείες και στους δρόμους, που διεκδικούν αδιαπραγμάτευτα άμεση δημοκρατία, με το άγχος του Αλ. Τσίπρα για αναστήλωση του κύρους του κοινοβουλίου και προσφυγή στη μαγική διαδικασία των …εκλογών εδώ και τώρα.
Ας αναλογιστούμε για τη γονιμότητα της πολιτικής ουράς στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και της φετιχοποίησης των δήθεν γενικών απεργιών τους. Ακόμα και αυτή τη στιγμή, το Σάββατο, την παραμονή της μεγάλης λαϊκής έκρηξης της Κυριακής, έτρεξαν δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλοι με κόκκινα λάβαρα (όχι από πάθος και θυμό, αλλά από άγχος για τα θέσφατα που κινδυνεύουν), στο συλλαλητήριο μαϊμού της ΓΣΕΕ των 5ΟΟ ανθρώπων στο όνομα της «επαφής με τις μάζες» και της «υπεράσπισης του ρόλου των συνδικάτων».
Με τούτα και με κείνα, κανείς από τους παραπάνω δε δικαιούται να κρίνει και να επικρίνει το λαϊκό κόσμο, που υπέροχα και ελπιδοφόρα προσπερνά την καρικατούρα πολιτικής και αναζητά να καθορίσει τις εξελίξεις. Να διαμορφώσει πολιτική για τον ευατό του και το περιφρονημένο δίκιο του. Να στήσει τα δικά του όργανα συζήτησης, εξουσίας, δημοκρατίας και ελέγχου.
Όταν οι πλατείες μιλούν για ΨΕΥΤΕΣ, ας μαζευτούν κάποιοι με τις ειρωνείες για «ρηχή πολιτικοποίηση». Όταν ο λαός ανακαλύπτει και απορρίπτει τα παραμύθια που του σέρβιραν οι κυβερνήσεις και οι αυλικοί τους, είτε για το ευρώ είτε για την ΕΕ, δεν δικαιούται κανείς να περιφρονεί. Εκτός και αν προδίδει μια δική του ενοχή.,,
Όταν οι εργαζόμενοι μιλούν για ΚΛΕΦΤΕΣ και ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ πολιτικούς, είναι αστείο να αντιπαραβάλλεται ως πρώτη απάντηση από την κοινοβουλευτική αριστερά ότι «ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ». Την διαφορετικότητα της δικαιούται και μπορεί να την καταχτήσει η αριστερά, μόνο αν στραφεί ενάντια στον εκφυλισμό και την υποκρισία του αστικού κοινοβουλευτισμού. Αλλιώς προδίδει άλλες εμμονές και συμπλέγματα. Και πάει γυρεύοντας…
Όταν οι απολυμένοι των εργοστασίων, οι καταστραμμένοι αγρότες ή οι μικρομαγαζάτορες με τα κλειστά μαγαζιά, μουντζώνουν οργισμένοι την ΕΕ, το ευρώ και την τρόϊκα, ας κρατηθούνε ορισμένοι με τα μαθήματα περί «εθνικισμού». Ας θυμηθούν λίγο και τα λόγια του Βελουχιώτη στον ιστορικό του λόγο στη Λαμία: «Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια (…) Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε».
Η αντικαπιταλιστική αριστερά είναι κομμάτι του λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος. Με μικρές δυνάμεις, αλλά πολύτιμη, συνεπή και ανιδιοτελή πολιτική συμβολή. Δεν φιλοδοξεί να περιοριστεί στον ρόλο της κριτικής και της αριστερής πολιτικής ουράς, είτε της κοινοβουλευτικής αριστεράς, είτε της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Τέτοια αυτοκτονία δεν της ταιριάζει. Μπορεί και πρέπει να εμπλακεί απ’ ευθείας με τον κόσμο που κινείται ορμητικά, ανακαλύπτοντας, σταδιακά αλλά και με άλματα, την γυμνότητα και την αδυναμία των κυρίαρχων. Να γίνει μέρος του πολιτικού προβληματισμού και της δημιουργικής αντιπαράθεσης, της ανάγκης για ανέβασμα της πολιτικής συνειδητότητας του κόσμου που συνειδητοποιεί την δική του συλλογική πολιτική δύναμη.
Η δική μας εμπιστοσύνη στις αστείρευτες λαϊκές δυνάμεις δεν είναι μεσσιανική. Δεν αποθεώνουμε τίποτα. Γνωρίζουμε πολύ καλά τις δυσκολίες και την σκληρή διαπάλη που διεξάγεται.
Η επιλογή για εμπλοκή και παρέμβαση δεν αποτελεί «ευκολία». Αντίθετα είναι απόφαση να αναμετρηθούμε με τα δύσκολα. Να ακούσουμε, να σκεφτούμε, να επιδράσουμε, να αλλάξουμε, μέσα στην κίνηση και την αναζήτηση του πραγματικού κόσμου και όχι των μυημένων.
Δεν είναι στάση μειωμένων προσδοκιών, αλλά αντίθετα μεγαλύτερης πολιτικής απαιτητικότητας. Να δοκιμάσει η επαναστατική αντικαπιταλιστική πολιτική την ικανότητα της να συνδεθεί με το ερώτημα της επιβίωσης του κόσμου.
Δεν χρειαζόμαστε απλά μια συνάντηση του συνειδητού με το αυθόρμητου. Χρειαζόμαστε μια αναγεννημένη σχέση ενός νέου συνειδητού και ενός νέου αυθόρμητου.
Με αδιαπράγματευτο στόχο: Αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης.
Ο δρόμος αυτός θα σαρώσει κυβέρνηση και καθεστωτικά κόμματα.
Θα δείξει την ενοχή της ΕΕ, του ευρώ, αλλά και της οικονομίας της αγοράς και της αγοραίας κοινωνίας.
Θα συντρίψει θέσφατα, συνήθειες, συναινέσεις και λιποψυχίες.
Θα κοντύνει τον συνδικαλισμό της υποταγής.
Θα ταπεινώσει τους διανοούμενους υποταχτικούς και γελωτοποιούς της εξουσίας.
Η αριστερά, υποχρεούται και μπορεί να συμβάλλει. Έχει αστείρευτες δυνάμεις, πολιτισμό και ιδέες, υπέροχο και ανιδιοτελή κόσμο σε όλα τα ρεύματα. Αν ακούσει, αν μιλήσει ως αριστερά και δε σταθεί ως δασκάλα γεροντοκόρη ή πονόψυχη νοσοκόμα του πολιτικού συστήματος, θα αλλάξει μαζί με τους αγωνιζόμενους. Το έχει ανάγκη αυτό. Διαφορετικά, θα σαρωθεί..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου