Έκδοση της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση για την 1η Μάη

Κατεβάστε την 8σελιδη έκδοση (αρχείο pdf) της νΚΑ για την Πρωτομαγιά από εδώ

1η Μάη 2010: Κάτω η «χούντα» κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ- κεφαλαίου

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

ΣΤΗ

ΜΥΤΙΛΗΝΗ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΛΥΚΕΙΑ 10πμ

Με Νέο Εργατικό Κίνημα για την κομμουνιστική προοπτική του 21ου αιώνα

Εργάτες - εργάτριες, εργαζόμενοι, νέοι και νέες

Η φετινή Πρωτομαγιά είναι διαφορετική. Δεν είναι «μια από τα ίδια». Είναι: Πρωτομαγιά όπου ο καπιταλισμός, το σύστημα της εκμετάλλευσης, της καταστροφής, της αλλοτρίωσης, της φτώχειας και των πολέμων, αποκαλύπτεται «γυμνό». Δε μπορεί να λύσει κανένα πρόβλημα. Μπορεί μόνο να τα επιδεινώσει.

Πρωτομαγιά όπου η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι, βρίσκονται αντιμέτωποι με την πιο βάρβαρη επιχείρηση κατάργησης των κοινωνικών και πολιτικών τους δικαιωμάτων από τη σύγχρονη «χούντα» κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ.

Πρωτομαγιά έντασης της ταξικής πάλης, όπου οι εξεγέρσεις αναδεικνύονται σε υπαρκτή δυνατότητα και αναγκαιότητα της εποχής μας.

Πρωτομαγιά χρεοκοπίας και απομόνωσης του υποταγμένου – κυβερνητικού - αστικοποιημένου συνδικαλισμού, αλλά και υπέρβασης του ηττοπαθή απομονωτισμού.

Πρωτομαγιά δυναμώματος της ανεξάρτητης ταξικής αγωνιστικής τάσης του εργατικού κινήματος με τον ενωτικό δυναμισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων

Πρωτομαγιά της διεθνιστικής αλληλεγγύης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την καταπίεση και τον πόλεμο.

Πρωτομαγιά κόκκινη, που σηματοδοτεί, στη νέα εποχή, την αναγκαιότητα και δυνατότητα για αντικαπιταλιστική επανάσταση, για μια άλλη κοινωνία της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

Η Πρωτομαγιά του 2010 σφραγίζεται από την ολομέτωπη αντεργατική επίθεση του μαύρου μετώπου κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και αστικού συνασπισμού εξουσίας, ΕΕ και ΔΝΤ.

Για να ξεπεράσουν την καπιταλιστική κρίση, την έκρηξη του χρέους και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων (αποτέλεσμα κυρίως των ενισχύσεων προς το κεφάλαιο), τις καταρρεύσεις κρατών που πηγάζουν από όλα αυτά (από την Ελλάδα ως την Πορτογαλία, την Ισπανία, ως τη Μ. Βρετανία, την Ιταλία και, τελικά, ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση), η αστική τάξη και τα κόμματά της επιχειρούν μια στρατηγικής σημασίας απάντηση, στη βάση των άμεσων και μακροπρόθεσμων συμφερόντων της.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε πλήρη συμφωνία και συνεννόηση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Δ.Ν.Τ. αποφάσισαν την επιβολή στη χώρα ενός καθεστώτος σύγχρονης ‘χούντας’ επ’ ωφελεία αποκλειστικά των δανειστών της και των αγορών! Και όλα αυτά σε ανοικτή επικοινωνία με τους δήθεν “αόρατους και ανώνυμους κερδοσκόπους”, τους σύγχρονους τοκογλύφους που είναι οι ευρωπαϊκές, αμερικανικές και ελληνικές τράπεζες καθώς και οι μεγάλοι διεθνείς επενδυτές που τζογάρουν στον κύριο όγκο ομολόγων του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Η πολιτική αυτή του χωρίς τέλος και έλεος δανεισμού, υπό τη διαρκή απειλή της κατάρρευσης και του “δεν γίνεται αλλιώς παρά μόνον έτσι” επιχειρεί την εκ βάθρων αντιδραστική αναδιάρθρωση του ελληνικού καπιταλισμού, με σκοπό την εμβάθυνση της εκμετάλλευσης και τη θωράκιση του συστήματος απέναντι στον εχθρό λαό.

Επιχειρεί:

- τη συντριβή του εργατικού κινήματος,

- την απόλυτη και δραστική μείωση μισθών και συντάξεων τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα

- Τη διάλυση έως εξαφάνιση των εθνικών και κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας.

- Τη διευκόλυνση έως πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων! Την άμεση έναρξη δεκάδων χιλιάδων απολύσεων μόνο στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

- Τη γενίκευση της ανασφαλούς και ελαστικής εργασίας!

- Την εργασία 10 -12 ώρες την ημέρα χωρίς υπερωρίες, 5 ως 7 ημέρες την εβδομάδα ανάλογα με τις ανάγκες της επιχείρησης, επί 37 ως 40 χρόνια και ως τα 67!

- Την εμπορευματοποίηση – ιδιωτικοποίηση – ξεπούλημα όλων των τομέων οικονομικής δραστηριότητας σε συγκοινωνίες, επικοινωνίες, λιμάνια, αεροδρόμια, Παιδεία, Υγεία, Νερό.

- Την προώθηση μιας «ανάπτυξης» με πρωτοφανή ανεργία, η οποία θα ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο στην Ελλάδα (ήδη στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανέρχεται στα 25 εκατομμύρια)!

- Το άνοιγμα επαγγελμάτων για την εισβολή πολυεθνικών, μέτρο που πλήττει τα μεσαία στρώματα και τους εργαζόμενους.

Για το πέρασμα αυτής της πολιτικής επιστρατεύονται όλες οι δυνάμεις και εφεδρείες τις αστικής πολιτικής, από τη Νέα Δημοκρατία ως το Σημίτη, από τον Αλέκο Παπαδόπουλο, τους «Έλληνες – Μπερλουσκόνι» (Βγενόπουλο και άλλους), ως το ακροδεξιό δεκανίκι του συστήματος, το ΛΑΟΣ.

Εργάτες εργάτριες, εργαζόμενοι, νέοι και νέες

Είναι η ώρα που πρέπει να μιλήσει το «έθνος των εργαζομένων», η άλλη Ελλάδα των εκατομμυρίων Ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων, ανέργων, νέων.

Το εργατικό κίνημα και η Αριστερά δεν μπορεί παρά να δώσουν τη δικιά τους πολιτική απάντηση που να αφορά τα άμεσα και στρατηγικά συμφέροντα των ανθρώπων του μόχθου και της δημιουργίας!

• Ανυποχώρητος αγώνας χωρίς όρια για την απόκρουση και ανατροπή της τρομερής αντιδραστικής τομής που προωθεί η «χούντα» κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Για να πάρουν πίσω όλα τα αντεργατικά μέτρα και το Πρόγραμμα Σταθερότητας.
• Για να μην πληρώσει ο λαός το χρέος - δεν είναι δικό μας, δεν είναι της Ελλάδας της εργασίας. Καμιά διαπραγμάτευση του μισθού, της δουλειάς, της σύνταξης, των κοινωνικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών με τους γύπες του ΔΝΤ, της ΕΕ και του κεφαλαίου. Καμιά περικοπή μισθού και σύνταξης, καμιά απόλυση, καμιά αύξηση του χρόνου και των χρόνων εργασίας, καμιά ιδιωτικοποίηση.

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! ΤΑ ΘΕΛΕΤΕ ΟΛΑ; ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΕΤΕ ΤΙΠΟΤΑ!

• Κάτω ο «Μηχανισμός Στήριξης» του κεφαλαίου.
• Έξω η ΕΕ και το ΔΝΤ από την Ελλάδα, έξω η Ελλάδα από την ΟΝΕ – ΕΕ.
• Η πολιτική και η κυβέρνηση της πτώχευσης των εργαζομένων πρέπει να πέσει από ένα πανίσχυρο πολιτικό μαζικό κίνημα, με μια αναγεννημένη Αριστερά της ανατροπής.
• Aντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, για τον κλονισμό της αστικής κυριαρχίας, για ένα νέο γύρο νικηφόρων επαναστάσεων προς τον κομμουνισμό της εποχής μας.

Η «κοινωνική κόλαση» ΕΕ – ΔΝΤ δεν είναι μονόδρομος.

Υπάρχει αντικαπιταλιστική αριστερή απάντηση στην επίθεση:

α. Άμεση στάση πληρωμών και κατάργηση του ληστρικού, χιλιοπληρωμένου, ιμπεριαλιστικού χρέους και όχι φόρτωμα του στους μισθούς και στις συντάξεις.

Αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις τώρα, ώστε να ζούμε αξιοπρεπώς από την δουλειά (βασικός μισθός 1.400 ευρώ).

β. Άμεσο πέρασμα στο δημόσιο με κοινωνικό – εργατικό έλεγχο, χωρίς αποζημίωση, του τραπεζικού συστήματος, των επιχειρήσεων που κλείνουν και των βασικών στρατηγικών τομέων της οικονομίας. Καμιά ιδιωτικοποίηση.

γ. Σύνταξη στα 55/με 30 χρόνια δουλειάς. Πίσω τα κλεμμένα στα Ταμεία, όχι στα “επιδόματα κηδείας” που φέρνει το νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο.

δ. Απαγόρευση των απολύσεων, ουσιαστική προστασία των ανέργων

ε. Άμεση μείωση των ωρών εργασίας. 5νθήμερο, 30ωρο για ουσιαστική ζωή και για να υπάρξει απάντηση στο εκρηκτικό πρόβλημα της ανεργίας. Σταθερή δουλειά, καμιά ελαστικοποίηση.

στ. φορολόγηση του κεφαλαίου και κατάργηση των φοροαπαλλαγών και ευνοϊκών φορολογικών ρυθμίσεων.

ζ. Δήμευση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας

η. Πάγωμα και δραστική μείωση των στρατιωτικών δαπανών, επιστροφή των ελληνικών στρατευμάτων από τις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες. Όχι στο εξοπλιστικό πρόγραμμα των 25 δισ.

θ. Δημόσια, υψηλού επιπέδου, δωρεάν παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση. Όχι στην ιδιωτικοποίηση τους, στην υποταγή στα επιχειρηματικά συμφέροντα και την αγορά.

ι. Όχι στο δήμο-επιχείρηση και φορομπήχτη που φορτώνει το κόστος για τις κοινωνικές υπηρεσίες στους κατοίκους του, και τις ‘ξεφορτώνει από το κεντρικό κράτος’! Όχι στους Δήμους όργανα του κράτους και της ΕΕ. Όχι στον «Καλλικράτη» και την παραπέρα αντιδημοκρατική-αντιδραστική θωράκιση του κράτους και του πολιτικού συστήματος.

Η υλοποίηση ενός τέτοιου προγράμματος απαιτεί την απειθαρχία στις συνθήκες της ΟΝΕ και της χρεοκοπημένης Ευρωπαϊκής Ένωσης! Τη ρήξη - αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΟΝΕ και την ΕΕ των οποίων ο ρόλος αποκαλύπτεται ώρα την ώρα στην εργατική τάξη. Για μια άλλη εργατική σοσιαλιστική διεθνή ένωση και συνεργασία στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Η επιβολή αυτής της πολιτικής δεν βρίσκεται στα χέρια καμιάς “φωτισμένης” κυβέρνησης.Την πολιτική αυτή μπορεί να την επιβάλλει μόνο η αναγκαία «Πέμπτη εξουσία» των λαϊκών αγώνων! Ένα αυθεντικά πολιτικό- ταξικό εργατικό κίνημα, αντίστασης και ανατροπής της επίθεσης, κλονισμού της πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας του κεφαλαίου, ικανού να διαμορφώσει, μέσα από την επαναστατική διαδικασία, μια αυθεντική εργατική εξουσία.

Μέσα στα υπαρκτά σημερινά πεδία της ταξικής πάλης είναι αναγκαία, περισσότερο από ποτέ, η ισότιμη κοινή δράση της Αριστεράς ώστε να συμπαρασύρει, να ενώσει και να δώσει προοπτική ανατροπής σε ό,τι κινείται και αγωνίζεται ενάντια στη κυβερνητική λαίλαπα.

Για ένα τέτοιο εργατικό κίνημα και μια τέτοια κοινή δράση, είναι πλέον ιστορική η ευθύνη της Αριστεράς! Το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμβάλλουν αποφασιστικά!

Εργάτες - εργάτριες, εργαζόμενοι, νέοι και νέες

Αυτό που πάνω από όλα αναδεικνύει η κρίση του καπιταλισμού είναι τα δραματικά αδιέξοδα αυτού του συστήματος, η υπεραντιδραστικοποίηση και ιστορική του χρεοκοπία.

Αναδεικνύεται, πλέον, με σχετικά πιο μαζικούς όρους, η ανάγκη της επαναστατικής ανατροπής του. Η ανάγκη της συλλογικής και συνειδητής επιδίωξης της αντικαπιταλιστικής επανάστασης, της εξουσίας των εργαζόμενων, της αναγέννησης του κομμουνισμού στον 21ο αιώνα!

Πολιτική ανάγκη και πολιτικοί σκοποί που για το ΝΑΡ δεν αποτελούν προϋπόθεση για την κοινή δράση και τους αγώνες τώρα!

Γι αυτούς τους σκοπούς, αυτούς τους στόχους, αξίζει να τα δώσουμε όλα!

ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ

www.narnet.gr

Τρίτη 27 Απρίλη: Κινητοποιήσεις σωματείων ενάντια στο ΔΝΤ

Πρωτοβουλίες συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων οργανώνουν την Τρίτη 27 Απρίλη κινητοποιήσεις ενάντια στην πολιτική ΠΑΣΟΚ-ΕΕ-ΔΝΤ σε μια σειρά από πόλεις:

• ΣΤΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗ: κινητοποίηση στις 6.30μμ στα Κεντρικά Λύκεια.
• ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ: Ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, εργατικά σχήματα και συλλογικότητες, οργανώσεις της αριστεράς, καλούν σε συλλαλητήριο στα Προπύλαια, στις 6.30μμ ενάντια στο ΔΝΤ και την Ε.Ε., ενάντια στο νέο ασφαλιστικό και την αντιλαϊκή πολιτική.
• ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Συλλαλητήριο στο άγαλμα Βενιζέλου στις 7μμ
• ΣΤΗΝ ΠΡΕΒΕΖΑ: Πρωτοβάθμια σωματεία καλούν σε συγκέντρωση στο Θεοφάνειο την Πέμπτη 29/4, στις 7.30μμ για να ακολουθήσει πορεία

Ανακοίνωση ΝΑΡ για την προσφυγή στο μηχανισμό ΕΕ-ΔΝΤ

Η από καιρό μεθοδικά σχεδιαζόμενη από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ προσφυγή στο κατ’ ευφημισμόν ‘’δίχτυ προστασίας’’ της ΕΕ και του ΔΝΤ, υποτίθεται πως έρχεται να απαντήσει στο πρόβλημα δανεισμού και υπερχρέωσης της Ελλάδας.

Η κυβέρνηση, μαζί με τη ΝΔ, τον ΛΑΟΣ και τον ΣΕΒ, μιλούν για τα δημοσιονομικά ελλείμματα και τα χρέη, λες και αυτά τα δημιούργησαν οι εργαζόμενοι και πρέπει να τα πληρώσουν.

Στην πραγματικότητα όλα αυτά αφορούν την Ελλάδα-επιχείρηση και τους δανειστές-συνεργούς της. Την Ελλάδα των εφοπλιστών, των μεγάλων εισηγμένων βιομηχανικών και κατασκευαστικών εταιρειών με τα 30 δις κέρδη στην τελευταία τριετία. Των τραπεζικών υπερκερδών και των αστρονομικών στρατιωτικών δαπανών. Την Ελλάδα της φορομπηξίας για τον λαό και τον περιορισμό των κρατικών εσόδων από το μεγάλο κεφάλαιο, μέσω της απαλλαγής από ασφαλιστικές εισφορές και τη μείωση της φορολογίας του. Την Ελλάδα των αστικών κομμάτων εξουσίας, που διαχειρίζονται ένα ‘’ κράτος-στρατηγείο’’ στην προώθηση των Ιδιωτικοποιήσεων, στη ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων, στην κρατική καταστολή.

Οι «κερδοσκόποι» και οι «αγορές», δεν αποτελούν αόρατους μηχανισμούς: Είναι οι γερμανικές, οι γαλλικές αλλά και οι ελληνικές τράπεζες, γενικότερα ο σκληρός πυρήνας της ΕΕ , που θέλουν να διατηρήσουν αλλά και να ισχυροποιήσουν την θέση τους απέναντι στον «πελάτη» τους.

.

Έχουν θράσος! Είναι σαν να χρεοκοπεί μια επιχείρηση, που χρωστάει ήδη στους εργαζόμενους που δουλεύουν σε αυτήν και στη συνέχεια σε συμφωνία με τους δανειστές της και προμηθευτές της, να απαιτούν από τους εργαζόμενους να πληρώσουν τα χρέη!

Οι εργαζόμενοι δεν χρωστάνε τίποτα και σε κανένα! Αντίθετα διεκδικούν το εισόδημα και τις δουλειές τους που δέχονται επίθεση από την ληστρική συμμαχία ελληνικής ολιγαρχίας, ΕΕ και ΔΝΤ, που στοχεύει στηνεπιβολή φόρου αίματος και δακρύων για τις επόμενες γενιές.

Ο ελληνικός καπιταλιστικός σχηματισμός, χάνει έδαφος σε σχέση με τους ανταγωνιστές του μέσα στην ΕΕ, αλλά και σε περιφερειακό επίπεδο, όπως δείχνει και η κινητικότητα για Νατοϊκή διευθέτηση στο Αιγαίο. Αυτό δεν αποτελεί λόγο για να συμπαραταχθούν με την αστική τάξη οι εργαζόμενοι, οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, οι νέοι χωρίς μέλλον. Δεν έχουν λόγο και συλλογικό ταξικό συμφέρον να την καλέσουν να μπει επικεφαλής σε ένα ψευδεπίγραφο ‘’πατριωτικό αγώνα για τη σωτηρία της χώρας’’, όπως κλαψουρίζει ο πρωθυπουργός και φλυαρεί ένα τμήμα της διαχειριστικής αριστεράς. Αντίθετα, η Ελλάδα των επιχειρηματιών και των πολιτικών και κρατικών υπηρετών της, μας γίνεται ακόμη πιο μισητή. Για να διασφαλίσουν την δική της θέση και τα βρώμικα κέρδη τους, αλυσοδένουν τον λαό.

Είναι η ώρα που πρέπει να μιλήσει το ‘’έθνος των εργαζομένων’’, η άλλη Ελλάδα των εκατομμυρίων Ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων, ανέργων, νέων. Αυτή η κοινωνική πλειοψηφία, που κατά καιρούς δίνει το παρόν στις αμπώτιδες και τις παλίρροιες των κοινωνικών αγώνων, που επιζεί, έστω και ανασαίνοντας με καλάμι, ακόμη και μέσα στο βαλτωμένα έλη που την καταδικάζουν η εργοδοτική και δοσμένη στην κυβέρνηση και την αστική πολιτική συνδικαλιστική γραφειοκρατία, έχει ταξικό συμφέρον μόνο σε μια αντικαπιταλιστική διέξοδο από την κρίση.

Η κυβέρνηση, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές και ο ΣΕΒ επιδιώκουν το ξεθεμελίωμα των εργασιακών δικαιωμάτων, την μείωση των μισθών, την απελευθέρωση των απολύσεων. Ένα νέο, αυθεντικά πολιτικό- ταξικό εργατικό κίνημα, μπορεί να αντισταθεί και να διεκδικήσει την ανατροπή της επίθεσης, τον κλονισμό της πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας του κεφαλαίου με πρόταξη επιθετικών συνολικών εργατικών διεκδικήσεων (εθνικοποιήσεις, μείωση ωρών εργασίας, στάση πληρωμών και κατάργηση του χρέους). Μπορεί να κλονίσει, να σπάσει να ανατρέψει τα οικονομικά και πολιτικά στηρίγματα της ελληνικής αστικής τάξης με άμεση απαίτηση την έξοδο από ΟΝΕ και ΕΕ. Η κοινή δράση όλων των δυνάμεων της αριστεράς για ένα πολιτικό μαζικό λαϊκό εργατικό κίνημα αποκτά πλέον επείγοντα χαρακτήρα και αποτελεί πεδίο δοκιμασίας όλων των αριστερών απόψεων και προτάσεων.

Η τοποθέτηση από μεριάς της αριστεράς και του εργατικού κινήματος σε πρώτο πλάνο, ξανά της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής προοπτικής, όχι μόνο είναι στρατηγικά αναγκαία, αλλά και αποτελεί στοιχειώδη όρο γιανα αποτελέσουν πραγματική πολιτική απειλή οι κοινωνικοί αγώνες που ωριμάζουν και πρέπει να ξεσπάσουν άμεσα.

Σε αυτή την κατεύθυνση οι δυνάμεις του ΝΑΡ και της νεολαίας ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, μαζί με όλες τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επιδιώκουν να συμβάλλουν, αναβαθμίζοντας την ως τώρα δράση τους.

.

Αθήνα 23-4-2009, Το Γραφείο Τύπου του ΝΑΡ

Όλοι στους δρόμους, κάτω η κυβέρνηση των κερδοσκόπων

• ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ
• ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
• ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΚΑΤΟΧΗ

Η προσφυγή της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που οδήγησε η κυβέρνηση τη χώρα σε συμφωνία με την ΕΕ τους τραπεζίτες, είναι η ταφόπλακα που μπαίνει στο ασφαλιστικό, στις εργασιακές σχέσεις, ενώ νέοι γύροι λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων, που σε συνδυασμό με τις δεκάδες χιλιάδες απολύσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα θα είναι τα μέτρα που θα επιδιωχθεί να παρθούν το επόμενο διάστημα, για να «υπηρετήσουν» τον «εθνικό» στόχο της «εξόδου» από την κρίση. Σε αυτή την μαύρη προοπτική για τους εργαζόμενους δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον γενικό ξεσηκωμό

• ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ, ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ.
• ΕΝΩΜΕΝΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΔΝΤ, ΕΕ.
• ΟΛΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΣΤΙΣ 6.30 μ.μ. ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ, ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ Ε.Ε

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΑΘΗΝΑΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΤΟΜΕΑ

Εκδήλωση ΝΑΡ για την 1η Μάη στην Αθήνα

Α. Παπαρήγα: «Δεν λέμε τέτοια πράγματα»

Μπερδεμένα μας τα είπε η γενική γραμματέας του ΚΚΕ, στην τηλεοπτική της συνέντευξη στο Μέγκα («Ρ» 16/4). Αφού είπε ότι το ΚΚΕ δεν υποστηρίζει κάθε απεργία, δέχθηκε την ερώτηση «Πότε αντιταχθήκατε σε απεργία;» για να απαντήσει: «Στο χώρο των εκπαιδευτικών»! Αλήθεια, τι εννοεί, μήπως την ηρωική απεργία έξι εβδομάδων των δασκάλων που στην αρχή την είχε το ΚΚΕ καταγγείλει ως... «κεντροαριστερή»; Δεν παρέλειψε βεβαίως να θυμίσει τη διαφωνία του ΚΚΕ με τις καταλήψεις του 2006. Σαν να υπάρχουν δύο γλώσσες: μία, η «σκληρή», του Ριζοσπάστη και μία για το ευρύτερο κοινό. Όπως όταν απάντησε στο ερώτημα: «Θα ανατρέψουμε τον καπιταλισμό;» «Δεν λέμε τέτοια πράγματα. Τα λέμε στη Bουλή και τα καταθέτουμε. Στόχους πάλης συνέχεια έχουμε»...

σχόλιο στην εφημερίδα ΠΡΙΝ

Απεργία 22/4: Κλιμάκωση τώρα για την ανατροπή της επίθεσης

- Δείτε φωτογραφίες από την απεργιακή κινητοποίηση

- Πετυχημένη η απεργιακή κινητοποίηση των Πρωτοβάθμιων Σωματείων την Πέμπτη 22 Απρίλη.

- Πανελλαδική Συνάντηση συντονισμού σωματείων την Κυριακή 25/4

- Μεγάλο Συλλαλητήριο την Τρίτη 27/4 ενάντια στο ΔΝΤ και την Ε.Ε., ενάντια στο νέο ασφαλιστικό και την αντιλαϊκή πολιτική.

.

Ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων πραγματοποίησε την Πέμπτη 22/04 απεργιακή συγκέντρωση στα Προπύλαια και στη συνέχεια μέσω Σταδίου πορεύτηκε προς τη Βουλή, μαζί με σωματεία του δημόσιου τομέα που ήταν στην Πλ. Κλαυθμώνος. Στο Σύνταγμα συνατήθηκαν οι πορείες με το ΠΑΜΕ που είχε εκεί την απεργιακή του συγκέντρωση.

Απούσα, σε ρόλο απεργοσπάστη η θλιβερή ΓΣΕΕ από την μαζική και πετυχημένη απεργία της 22 Απρίλη. Μάχη δόθηκε στους χώρους δουλειάς του ιδιωτικού τομέα από τα πρωτοβάθμια σωματεία που είχαν πάρει απόφαση για απεργία.

Ανάγκη για κλιμάκωση και διεύρυνση του μετώπου κατά της αστικής επίθεσης και στρατηγικής, τώρα που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η Ε.Ε., το ΔΝΤ, το κεφάλαιο και οι τραπεζίτες προχωρούν σε μια ιστορικών διαστάσεων επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους. Ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις, νέοι γύροι λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων, δεκάδες χιλιάδες απολύσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα είναι τα μέτρα που θα επιδιωχθεί να παρθούν το επόμενο διάστημα, για να «υπηρετήσουν» τον «εθνικό» στόχο της «εξόδου» από την κρίση. Η προσφυγή της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που συνειδητά οδηγείται η κυβέρνηση σε συμφωνία με την ΕΕ είναι το εργαλείο για την υλοποίηση των παραπάνω επιδιώξεων. Ένα νέο τοπίο υπερεκμετάλλευσης των εργαζόμενων ετοιμάζεται. Μπροστά σε αυτή τη βάρβαρη επίθεση η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ δεν θέλει και δεν μπορεί να δώσει αγωνιστική προοπτική. Πολιτικός αγώνας ανατροπής και απεργιακή κλιμάκωση η απάντηση όπως αναφέρει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όπως αναφέρει ανακοίνωση του "Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων" «Η οικοδόμηση της αγωνιστικής ταξικής ενότητας των ίδιων των εργαζομένων και η προβολή των αναγκών τους σε ρήξη με τις απαιτήσεις του κεφαλαίου, την πολιτική της κυβέρνησης, τις επιταγές της ΕΕ και του ΔΝΤ είναι περισσότερο παρά ποτέ αναγκαία.

Ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων καλεί τους εργαζόμενους να κλιμακώσουμε τους αγώνες μας, ενάντια στη λεηλασία των δικαιωμάτων τους, για την ανατροπή της αντιλαϊκής και αντεργατικής πολιτικής, να αντισταθούν στην επικυριαρχία του ΔΝΤ που σε συνεργασία με την ΕΕ σκοπεύουν να επιβάλλουν πιο σκληρά μέτρα σε βάρος των εργαζόμενων και των πλατιών λαϊκών μαζών. Για να πληρώσει την κρίση η εργοδοσία και οι τραπεζίτες, και όχι οι εργαζόμενοι.»

Τι σημαίνει στάση πληρωμών και γιατί είναι αναγκαία

Η σύγχυση που βασιλεύει στην αριστερά σήμερα είναι τέτοια, που ακόμη συζητά αν η χρεωκοπία της χώρας είναι αληθινή ή ένα απλό πρόσχημα για να επιβληθούν τα ήδη προαποφασισμένα μέτρα.

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ

Την ίδια ώρα που οι προετοιμασίες για την επίσημη είσοδο του ΔΝΤ υπό την πολιτική εποπτεία της ΕΕ βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.

Η κατάσταση θυμίζει κάποιες άλλες εποχές που η αριστερά διαβεβαίωνε σε όλους τους τόνους ότι στην Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει πραξικόπημα, τις ημέρες που η χούντα είχε τεθεί σε κίνηση. Όσοι αδυνατούν να κατανοήσουν το μέγεθος και τον χαρακτήρα του προβλήματος και επομένως εύκολα εικάζουν ότι το όλο ζήτημα δεν είναι παρά μια μπλόφα, δεν αγνοούν απλώς –σκοπίμως ή μη, αδιάφορο– τα πραγματικά δεδομένα του δημόσιου χρέους. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι αυτό που εμφανίζεται ως δημοσιονομική χρεωκοπία, συνιστά την χρεωκοπία ολόκληρου του τρόπου εξαρτημένης καπιταλιστικής ανάπτυξης της χώρας.

Ολόκληρος ο ελληνικός καπιταλισμός συνθλίβεται κάτω από το βάρος των δικών του εσωτερικών αδιεξόδων, αλλά και των αντιθέσεων που έχει αναδείξει η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού. Ο φόβος που εμπνέει σε ορισμένους η ιστορική καμπή στην οποία βρισκόμαστε και τα επιτακτικά καθήκοντα που αντικειμενικά απορρέουν απ’ αυτήν, είναι αυτό που βρίσκεται πίσω από τις θεωρίες περί χρεωκοπίας-μπλόφα.

Γι’ αυτό και κάνει εντύπωση ότι δείχνουν περισσότερη εμπιστοσύνη στη δύναμη του συστήματος να αυτορρυθμίζεται και να ξεπερνά τις κρίσεις του, ακόμη κι από τους πιο επίσημους εκπροσώπους του. Αυτή η τυπική πολιτική ουράς και συνθηκολόγησης

μπροστά στα δύσκολα, εμφανίζεται σήμερα από κάποιους ως ακραιφνώς «αριστερή» και μάλιστα «ταξική» πολιτική.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν απλά να αντιμετωπίσουν μια άγρια επίθεση εναντίον τους, αλλά την χρεοκοπία ενός ολόκληρου συστήματος που καταρρέει και απειλεί να συμπαρασύρει μαζί του τη χώρα και το λαό της. Η ντόπια ολιγαρχία έχει εναποθέσει την ανασυγκρότηση του χρεοκοπημένου συστήματος στους γνωστούς μηχανισμούς του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Αυτό το νόημα έχει η μετατροπή της χώρας σε πραγματική αποικία των διεθνών αγορών, τραπεζών και κερδοσκόπων υπό την εποπτεία της ΕΕ και του ΔΝΤ. Η διεθνής εμπειρία έχει αποδείξει ότι καμμιά χώρα δεν βγήκε από μια τέτοια ανασυγκρότηση αλώβητη ή ακέραια.

Αυτό σημαίνει ότι η μάχη που καλούνται να δώσουν οι εργαζόμενοι σήμερα συνδέεται στενότερα παρά ποτέ με την συνολική κατάσταση και τις προοπτικές της χώρας. Κι αυτό το καταλαβαίνουν πρώτοι απ’ όλους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, γι’ αυτό και δεν είναι διατεθειμένοι να αναλωθούν σε μάχες οπισθοφυλακής εντοπισμένες μόνο στην απόκρουση των μέτρων της κυβέρνησης.

Γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι λογαριασμοί που ανοίγουν σήμερα δεν μπορούν να κλείσουν με διαμαρτυρίες ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Αναζητούν εναγωνίως την πολιτική ηγεσία που θα τους εμπνεύσει και θα θέσει ως άμεση προτεραιότητα τη διάσωση της χώρας από την ελεγχόμενη πτώχευση και την αποικιοκρατική ανασυγκρότηση υπό το ΔΝΤ και την ΕΕ. Μόνο έτσι μπορεί σήμερα να τεθεί στις πιο πλατιές μάζες η ανάγκη της πάλης για την ανατροπή του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας.

Ενδιαφέρει την αριστερά και μάλιστα εκείνη που αυτοπροσδιορίζεται ως ταξική, η μετατροπή της χώρας σε αποικία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου; Την ενδιαφέρει η επιβολή καθεστώτος δημοσιονομικής κατοχής από τους δανειστές της χώρας, την ΕΕ και το ΔΝΤ; Ή της αρκεί απλά να καταγγέλλει τον καπιταλισμό;

Αν δεν της αρκεί, τότε θα πρέπει να απαντήσει συγκεκριμένα στο τι πρέπει να γίνει με το δημόσιο χρέος, το οποίο έχει αναδειχθεί σε βασικό μοχλό όχι μόνο της επιβολής των αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων, αλλά και της συνολικής εκποίησης της χώρας στους διεθνείς κερδοσκόπους.

Το βασικό πρόβλημα με το δημόσιο χρέος δεν είναι τα υψηλά επιτόκια δανεισμού, όπως ισχυρίζεται η επίσημη προπαγάνδα, αλλά η αδυναμία εξυπηρέτησής του. Για να πάρουμε μια ιδέα αρκεί να πούμε τούτο: ενώ το ελληνικό δημόσιο δαπάνησε για το 2009 συνολικά 59,1 δις ευρώ σε αποδοχές και συντάξεις δημοσίων υπαλλήλων, σε ασφάλιση, περίθαλψη, κοινωνική προστασία, λειτουργικές δαπάνες, κοκ, για εξυπηρέτηση του χρέους δαπάνησε συνολικά 41,4 σε τοκοχρεολύσια και 42,7 σε δαπάνες για βραχυπρόθεσμους τίτλους του δημοσίου, ειδικές εκδόσεις ομολόγων και βραχυπρόθεσμη ταμειακή διευκόλυνση. Σύνολο εξυπηρέτησης 84,1 δις ευρώ, δηλαδή 142% των πρωτογενών δαπανών του δημοσίου ή 35% του ΑΕΠ!

Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτή η επιβάρυνση και πόσο ανατροφοδοτεί την έξαρση του δημόσιου χρέους, αρκεί να πούμε το εξής:

Την τελευταία δεκαετία (2000-2009) το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε στους δανειστές του περίπου 450 δις ευρώ. Παρ’ όλα αυτά το δημόσιο χρέος της χώρας όχι μόνο δεν συγκρατήθηκε, αλλά αυξήθηκε την ίδια δεκαετία κατά 155 δις ευρώ! Και μιλάμε για μια περίοδο όπου το ύψος των επιτοκίων με το οποίο δανειζόταν το ελληνικό δημόσιο ήταν το ίδιο με αυτό της Γερμανίας. Επομένως το ζήτημα δεν είναι να βρεθούν με κάποιο τρόπο νέα χαμηλότοκα δάνεια. Κάθε νέο δάνειο που συνάπτει το ελληνικό δημόσιο αποτελεί ένα ακόμη καρφί στο φέρετρο της ελληνικής οικονομίας. Ακόμη κι αν κατορθώσει να αποσπάσει ξανά επιτόκιο του επιπέδου της Γερμανίας.

Αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορεί να υπάρξει καμμιά άλλη πολιτική, αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα απ’ όλα ο βρόγχος του δανεισμού και δεν ξεφύγει η χώρα από τη θανάσιμη λαβή που της έχουν εφαρμόσει οι δανειστές της με όπλο το ευρώ και την συνεπικουρία της ΕΕ.

Όσο λοιπόν η αριστερά θεωρεί ότι το όλο ζήτημα της χρεωκοπίας είναι ένα παραμύθι που σκαρφίστηκαν ο δικομματισμός και οι αγορές για να επιβάλουν τις πολιτικές που θέλουν, τόσο περισσότερο θα αιχμαλωτίζεται από την κυρίαρχη πολιτική. Όσο κι αν στο ερώτημα των «άδειων ταμείων» που θέτει κάθε τόσο η κυβέρνηση, η αριστερά απαντά με το πάρτε τα από το μεγάλο κεφάλαιο.

Με άλλα λόγια, ζητά να τα πάρουν από το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο και να τα δώσουν όχι στους εργαζόμενους, αλλά στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο που δανείζει το ελληνικό δημόσιο. Κι αυτό αποκαλείται από ορισμένους αντικαπιταλιστική πολιτική. Η μόνη αυθεντικά αριστερή και ταυτόχρονα ταξική απάντηση που μπορεί να δοθεί εδώ και τώρα είναι μία: Άμεση στάση πληρωμών ώστε να διασώσουμε τους πόρους που ιδιοποιούνται σήμερα οι διεθνείς τοκογλύφοι και κερδοσκόποι προκειμένου να δρομολογήσουμε μια άλλου τύπου ανάπτυξη της χώρας.

Όταν μιλάμε για άμεση μονομερή στάση ή παύση πληρωμών δεν εννοούμε μια μεθόδευση αναστολής της αποπληρωμής των δανείων, μέσα από αναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές ή την αναδιάρθρωση του χρέους.

Το λέμε αυτό γιατί όσο πιο πολύ πλησιάζει η στιγμή της εγκαθίδρυσης του καθεστώτος ελεγχόμενης πτώχευσης από την ΕΕ και το ΔΝΤ, τόσο περισσότερο θα ακούγονται απόψεις που θα συγχέουν την άμεση παύση πληρωμών με διάφορα σχήματα αναδιαπραγμάτευσης ή αναδιάρθωσης του χρέους εξασφαλίζοντας μια προσωρινή μερική ή ολική αναστολή των πληρωμών. Οι απόψεις αυτές συγχέουν την μονομερή παύση πληρωμών με την πτώχευση της χώρας, επιτρέποντας στο ΔΝΤ να εμφανιστεί ως αναγκαία και συμφέρουσα λύση από τη στιγμή που έρχεται να επιβάλλει μια αρχική αναστολή των πληρωμών με σκοπό την επαναδιαπραγμάτευση και αναδιάρθρωση του χρέους. Μια τέτοια αναστολή των πληρωμών όχι μόνο δεν συμφέρει το λαό και τον τόπο, αλλά θα οδηγήσει με μαθηματική βεβαιότητα σε μεγαλύτερη όξυνση το πρόβλημα της υπερχρέωσης, ενώ θα εκθέσει τη χώρα στους εκβιασμούς των πιο κερδοσκοπικών κεφαλαίων διεθνώς που ειδικεύονται στην εκμετάλλευση χρεοκοπημένων κρατών.

Δεν είναι λοιπόν μια οποιαδήποτε στάση ή αναστολή των πληρωμών που απαντά στο πρόβλημα του χρέους από τη σκοπιά και το συμφέρον των εργαζομένων, αλλά μόνο εκείνη η μονομερής παύση πληρωμών που αντιτίθεται σε κάθε προσπάθεια πτώχευσης της χώρας και επιβολής καθεστώτος κηδεμονίας από το ΔΝΤ και την ΕΕ. Ποια είναι η θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στη μονομερή παύση πληρωμών και στην αναστολή των πληρωμών μέσα από μια διαδικασία πτώχευσης; Το γεγονός ότι με την πρώτη αρνείται επίσημα η χώρα να αναγνωρίσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στους δανειστές της, αρνείται να αναγνωρίσει κάθε δικαίωμα ή απαίτηση των δανειστών, ενώ με τη δεύτερη όχι μόνο δεν αρνείται τα δικαιώματα των δανειστών πάνω της, αλλά δηλώνει αδυναμία εξυπηρέτησης των υποχρεώσεών της και τίθεται στη διάθεση των δανειστών της.

Η πρώτη επιλογή συνδέεται με την πάλη του λαού για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική αυτοδιάθεσή του, για τη διάσωση της χώρας του από τις αρπάγες του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, ενώ η δεύτερη επιλογή αποτελεί τη βάση όλων των πολιτικών του ΔΝΤ. Αυτός είναι ο λόγος που η μονομερής παύση πληρωμών που αρνείται να αναγνωρίσει δικαιώματα στους δανειστές, που αρνείται να θέσει τη χώρα υπό καθεστώς πτώχευσης και κηδεμονίας, αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά αιτήματα όλων των λαϊκών επαναστατικών και απελευθερωτικών κινημάτων, από την εποχή που οι μπολσεβίκοι αρνήθηκαν μονομερώς να πληρώσουν τα τσαρικά χρέη και η διπλωματία τους πρωτοστάτησε να ενσωματωθεί στη διεθνή νομολογία η ρήτρα για το απεχθές χρέος (odious debt). Μια ρήτρα που προβλέπει ότι μια χώρα έχει κάθε δικαίωμα να αρνηθεί την αποπληρωμή των χρεών της όταν αυτά αποτελούν προϊόν διαφθοράς, ρεμούλας και κερδοσκοπίας.

Η μονομερής παύση πληρωμών θέτει σε πρώτη προτεραιότητα την ανάγκη να σταθεί η χώρα και ο λαός της στα πόδια τους, χωρίς τον φόρο αίματος στους δανειστές. Όμως για να γίνει αυτό δεν αρκεί η παύση πληρωμών. Αντίθετα, η παύση πληρωμών δεν έχει ουσιαστικά κανένα πρακτικό νόημα, αν δεν συνοδευτεί με ένα πακέτο άμεσων μέτρων θωράκισης της οικονομίας και της χώρας από τυχόν εκβιασμούς και πιέσεις.

Δεν έχει κανένα νόημα αν δεν συνοδευτεί άμεσα με την επιβολή δραστικών ελέγχων στην κίνηση του κεφαλαίου, με την εθνικοποίηση των κύριων τραπεζών, με την έξοδο από το ευρώ και την ΟΝΕ και με μια γενναία αναδιανομή πλούτου προς όφελος των εργαζομένων όχι μόνο για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά ως βασική προϋπόθεση για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας σε νέα κοινωνική, ταξική και οικονομική βάση. Μόνο έτσι μπορεί να ορθοποδήσει η οικονομία και να οικοδομηθεί ένα ριζικά διαφορετικό κράτος από το σημερινό. Μόνο έτσι δεν θα χρειαστεί το δημόσιο να καταφύγει ξανά στη διεθνή κερδοσκοπία για δανεισμό.

δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ, 9/4/2010