Ολοκληρώθηκε ο κύκλος εκδηλώσεων, της συνάντησης εργαζομένων και αγωνιστών από Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρο, που διοργάνωσαν η Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση και ο Αντιπολεμικός Συντονισμός σε Αθήνα, Πάτρα και Θεσσαλονίκη, την περασμένη εβδομάδα.
Του ΝΙΚΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΥ
Ο Μπιναλί Ιλντάν, μέλος του συνδικάτου της TEKEL, περιέγραψε το συγκλονιστικό απεργιακό αγώνα 98 ημερών που ακολούθησε την ιδιωτικοποίηση της κρατικής εταιρίας και τις απολύσεις. Οι απεργοί χαρακτηρίστηκαν προβοκάτορες και «εσωτερικός εχθρός» από τη δημοκρατία του Ερντογάν και των Στρατηγών. Κράτος και ακροδεξιοί μηχανισμοί τους επιτέθηκαν, όμως αυτοί κράτησαν ανοιχτό τον αγώνα. Κατάφεραν να συνδεθούν με το τουρκικό εργατικό κίνημα στη μεγαλειώδη γενική απεργία της 20ης Φλεβάρη. Αφού χαιρέτισε «Έλληνες και Κύπριους εργάτες από την άλλη πλευρά του Αιγαίου», τόνισε την ανάγκη υπέρβασης της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας από τον κοινό αγώνα των εργαζόμενων.
Η Meryem Ozsogut, μέλος του Συνδικάτου Υγείας-Κοινωνικών Υπηρεσιών και εκπρόσωπος του Λαϊκού Μετώπου, απολυμένη η ίδια εξαιτίας της συνδικαλιστικής της δράσης, χαρακτήρισε την κρίση ως εργαλείο επίθεσης κυβερνήσεων και ιμπεριαλιστών στους λαούς. Οι ιδιωτικοποιήσεις προχωρούν ήδη και, με το ΔΝΤ, ετοιμάζεται νέος γύρος λεηλασίας εργατικών δικαιωμάτων και επίθεσης σε υγεία-εκπαίδευση. Ενώ, όμως, στο όνομα της κρίσης προκαλούν κοινωνικό ολοκαύτωμα, η Τουρκία ξοδεύει $27 δις σε εξοπλισμούς. Η ΕΕ προτείνεται ως ο δημοκρατικός δρόμος στην Τουρκία, όταν χιλιάδες αγωνιστές έχουν συλληφθεί και 1.500 έχουν φυλακιστεί, απλά και μόνο για την πολιτική-συνδικαλιστική τους δράση. Όμως, παρά τα προβλήματα, στην περίπτωση της TEKEL, για πρώτη φορά ενώθηκαν όλοι οι εργαζόμενοι και ανέδειξαν νέους δρόμους αγώνα.
Ο Μερτ Κουκρέρ, εκπρόσωπος του DIP (EEK Τουρκίας) ανέδειξε την πρωτοφανή γενική απεργία. Περίπου «100.000 εργαζόμενοι, υπερέβησαν τους “εργατοπατέρες” της “τουρκικής ΓΣΕΕ” και οδήγησαν σε γενική απεργία -παράνομη από τη νομοθεσία- αλληλεγγύης στους απεργούς της TEKEL». Στις μέρες αυτού του πολυήμερου αγώνα, αναδείχτηκε η ανάγκη για αυτοδιεύθυνση του εργατικού κινήματος και νέα επαναστατική προοπτική. Αυτή, είπε, είναι η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί απέναντι σε μια πιο άγρια αστική δημοκρατία, η οποία θα διαδεχθεί το σημερινό «δικτατορικό» καθεστώς. Τέλος, έβαλε ως κρίσιμο καθήκον την οργάνωση της κινητοποίησης αλληλεγγύης στους εργαζομένους της TEKEL, στις 26 Μαΐου.
Η Ντενίζ Πασσά (Κόμμα Νέας Κύπρου και την Πρωτοβουλία Αντιρρησιών Συνείδησης Βόρειας Κύπρου) περιέγραψε την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον κυπριακό λαό, αλλά και τις διαιρέσεις και εκτοπίσεις από «ελληνοκύπριους» και «τουρκοκύπριους» εθνικιστές, την επέμβαση ελληνικού και τουρκικού κράτους και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που οδήγησαν στο δράμα της διχοτόμησης, το 1974. Σήμερα, θεωρούν την αποστρατιωτικοποίηση του νησιού ταυτόσημη με την απελευθέρωση της Βόρειας Κύπρου και τη λύση του κυπριακού στη βάση των κοινών αγώνων όλων των κύπριων εργαζομένων και των μεταναστών. Πρώτιστο καθήκον είναι η αποχώρηση του ελληνικού και του τουρκικού στρατού κατοχής και των βρετανικών βάσεων.
Η Αγγελική Ερωτοκρίτου, κύπρια φοιτήτρια και μέλος της ΕΑΑΚ, μίλησε για τις ιμπεριαλιστικές επιλογές της Κυπριακής Δημοκρατίας, την ένταξή στην ΕΕ, με άλυτο το κυπριακό, για βαθύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, τη μετατροπή σε «παράδεισο» διαπλεκόμενων επιχειρηματικών συμφερόντων, σε «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» των ΝΑΤΟ-ευρωστρατού. Οι διαρκείς αγώνες των δύο λαών πρέπει να ενωθούν σε ένα κίνημα ανατροπής των βάρβαρων κυβερνήσεων, που συνεχίζουν να διχάζουν τους εργαζόμενους και να τσακίζουν τους μετανάστες.
Ο Σεΐντ Ντογάν, κούρδος δημοσιογράφος και πολιτικός πρόσφυγας στην Ελλάδα, είπε πως «παρά το ότι ο καπιταλισμός εξακολουθεί να κερδίζει, έχουν καταρρεύσει οι αυταπάτες του ’90». Ενώ οι ιμπεριαλιστές ανήγγειλαν το «τέλος της ιστορίας», οι εργαζόμενοι και οι λαοί εξακολουθούν να αντιστέκονται. Γι’ αυτό και χρειάζεται μια νέα διεθνιστική ενότητα των λαών. Οι Έλληνες και οι Τούρκοι εργαζόμενοι, «έχουν πληρώσει 6 και 7 φορές το δημόσιο χρέος των χωρών τους σε πολεμικούς εξοπλισμούς». Ο πόλεμος στους Κούρδους, έχει ταυτιστεί με την πιο σκληρή επίθεση στα εργατικά δικαιώματα ενώ, κάθε φορά, οι αγώνες καταστέλλονται με την απειλή ενός ελληνο-τουρκικού πολέμου. «Χωρίς να το ξέρουμε, βρισκόμαστε ήδη σε πόλεμο» και πρέπει να απαντήσουμε.
Γι’ αυτό η πρωτοβουλία αυτής της συνεύρεσης, είναι σήμερα πιο κρίσιμη και επιτακτική. Και θα συνεχιστεί. Η ΑΔΚ πρότεινε μια βάση διαλόγου και αιτημάτων για την κοινή δράση των εργαζομένων σε Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρου που θα συγκρουστεί με την πολεμική απειλή, την αντεργατική λαίλαπα και τη διαπραγμάτευση ιμπεριαλιστικών ρόλων μεταξύ των τριών χωρών.
Είναι επίμονη θέση, ότι ο μόνος τρόπος να αποτραπεί η θυσία των λαών - με εργατικό μεσαίωνα ή πολεμικά επεισόδια - είναι η ανώτερη συγκρότηση διεθνιστικού, ανεξάρτητου, ταξικού μετώπου ντόπιων και ξένων.
Αν και «θαμμένη», η παράδοση κοινών αγώνων των τριών λαών είναι πλούσια। Αυτήν οφείλουμε να ανανεώσουμε σε ένα ευρύ αντικαπιταλιστικό εργατικό μέτωπο. Η σημαντικότερη συμβολή στην ειρήνη είναι η συντονισμένη μάχη του κόσμου της εργασίας ενάντια στις δική του κυβέρνηση και κεφάλαιο. Η διαρκής επαναστατική απειλή ενάντια στο διαρκή κοινωνικό πόλεμο που μας επιβάλλουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου