Κεντρική ομιλία του σ. Άγγελου Χάγιου, μέλος του Γραφείου της Π.Ε. του ΝΑΡ στην εκδήλωση για τα 20 χρόνια του ΝΑΡ, που έγινε στις 21 Φεβρουαρίου 2010 στο Περιστέρι.
.
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
καλωσορίζουμε σε αυτή τη συντροφική, μάχιμη και συνάμα συγκινητική συνάντηση όλους σας.
Τους σ/φους μιας γενιάς που, ανεξάρτητα από προσεγγίσεις και απόψεις, αποτόλμησε το αδιανόητο. Βάδισε σε αδιάβατους δρόμους -έξω από το μαντρί- επιλέγοντας την ρήξη και την ανταρσία στην κομματική νομιμότητα που ήθελε να επιβάλει την καθεστωτική συναίνεση. Γιατί ταυτίστηκε με τις σημαίες του δίκιου και της αλήθειας, πίστεψε σε ιδέες, ονειρεύτηκε και δεν φοβήθηκε τις συνέπειες.
Τους σφους που στρατεύτηκαν, όλα αυτά τα χρόνια, στον δύσβατο και αντιφατικό επαναστατικό δρόμο και δίνουν τη μάχη του εγχειρήματος και της προοπτικής του.
Τους σ/φους συναγωνιστές, των οργανώσεων και ανένταχτους, που δίνουμε κοινές μάχες στο κίνημα, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σε όλα τα μέτωπα. Που είναι ανάγκη να βρεθούμε μαζί στη μάχη κατά της νέας πιο σκληρής αντεργατικής σταυροφορίας και στο διάλογο για την ανασυγκρότηση του μαζικού κινήματος και της αριστεράς.
Το περήφανο «Φυσικά και δεν θα υπακούσω!» του συντρόφου μας Γ. Γράψα σημάδεψε τον καθένα μας. Ακόμα και αυτούς που δεν τολμούσαν να αμφισβητήσουν το κομματικό αλάθητο. Σημάδεψε τους νέους και τις νέες του κινήματος. Έφερε μνήμες για αυτούς που δεν παρέδωσαν τα όπλα. Για όλες τις προηγούμενες ρήξεις. Σημάδεψε το τέρμα μιας εποχής.
Σφράγισε, ταυτόχρονα, την αρχή μιας νέας. Tης, καθ’ αυτό θα λέγαμε, «εργατικής εποχής» της ανθρωπότητας, με λίγα λόγια της δικιάς μας εποχής.
Έβαλε το στίγμα του στη μεγάλη έκρηξη της νεολαίας το 90/91, στις εργατικές μάχες- μελωδίες του μέλλοντος, στις απεργίες των ΟΤΑ, στους υγειονομικούς στους εκπαιδευτικούς, στα εξεταστικά του 97, στα αντιπολεμικά αντιϊμπεριαλιστικά κινήματα, στην εξέγερση του Δεκέμβρη σε όλες τις μικρές και μεγάλες πυρκαγιές που μας ζέσταναν αυτά τα χρόνια.
Η συγκρότηση και το περιεχόμενο του τότε ενιαίου –με το ΚΚΕ- ΣΥΝασπισμού. Η συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, ο καθαρτήριος για το σύστημα ρόλος του, ήταν το αποκορύφωμα μιας μακροχρόνιας πορείας συμβιβασμού όλης της αριστεράς. Μιας πορείας ταξικής συναίνεσης, που τελικά την αποστέωσε από οτιδήποτε ανατρεπτικό και επαναστατικό. Ήταν αποτέλεσμα μιας συνολικότερης πορείας κατά την οποία ηαντικαπιταλιστική πολιτική με γενικό στόχο μια αναγεννημένη εργατική στρατηγική είχε ξεχαστεί και αντιστραφεί, παρά τις κοσμογονικές αλλαγές που συντελούνταν σε Ανατολή και Δύση.Το ΝΑ Ρεύμα δημιούργησε ένα ρήγμα, που παραμένει ενεργό, πάντα επικίνδυνο και με κοινωνικά ερείσματα, στον εφιάλτη του συμβιβασμού και τον ιδεολογικό εκφυλισμό της ρεφορμιστικής αριστεράς.
Αναζήτησε, στο λυκόφως της εποχής που έφευγε και στο χάραμα μιας νέας, την ανάσα, τον χώρο, για την επαναστατική προοπτική, όχι ως επαγγελία ή εικόνισμα, αλλά ως πραγματική κίνηση των ίδιων των εργαζομένων. Το μόνο αντίπαλο δέος, το οποίο μπορεί να αναχαιτίζει την ολοκληρωτική νεοπλασία του πιο επικίνδυνου συστήματος, του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που σήμερα επιτίθεται με όλες τις δυνάμεις του.
Το ρεύμα μας τροφοδοτήθηκε από ρίζες ταξικές, ιδιαίτερα στη νέα εργατική βάρδια. Από την αγωνιστική εμπειρία και ιστορία των αγωνιστών του. Διαμορφώθηκε από την αναζήτηση μιας αντιϊμπεριαλιστικής ανατρεπτικής κατεύθυνσης για να μαζικοποιηθεί, να ενωθεί και να νικήσει το κίνημα. Στη δικτατορία, στο Πολυτεχνείο, στη μεταπολίτευση.
Από κρίσιμες επιλογές πολιτικής διαφοροποίησης. Απέναντι στον Καραμανλικό, ΕΟΚικό εκσυγχρονισμό. Απέναντι στον ακόμα πιο επικίνδυνο, λόγω της επιρροής του στα συνδικάτα και της φρασεολογίας του, ΠΑΣΟΚικό εκσυγχρονισμό και στις πολιτικές ουράς σε όλες τις αποχρώσεις τους.
Είκοσι χρόνια δημιουργικά και πρωτόγνωρα σύντροφοι.
Κοινής πορείας και με άλλους αγωνιστές και ιστορικά ρεύματα- στο δύσκολο δρόμο της αναγέννησης και δημιουργικής συνέχειας στις τομές και τις ασυνέχειες της επαναστατικής θεωρίας και πράξης. Με συμβολή σε μετωπικές συναντήσεις στη Μαχόμενη Αριστερά, στο ΜΕΡΑ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Χρόνια θεωρητικής αναζήτησης. Για το σύγχρονο, ολοκληρωτικό καπιταλισμό. Την κομμουνιστική επαναθεμελίωση. Για την ιστορία του Κομμουνιστικού Κινήματος και το χαρακτήρα του ‘υπαρκτού’. Για μια μετωπική πολιτική αντικαπιταλιστική. Με πυλώνες ένα νέο εργατικό κίνημα και τον πόλο –μέτωπο της επαναστατικής αριστεράς.
Κι όλα αυτά σε συνθήκες κινηματικών-πολιτικών μαχών και πειραματισμών. Χωρίς να κλειστούμε στον δικό μας κόσμο. Επιχειρώντας να υπερβούμε τις αποτυχημένες και ξαναζεσταμένες συνταγές κάθε απόχρωσης.Επιδιώκουμε να δούμε ξανά την 20χρονη πορεία μας. Να δούμε το παρελθόν μας με το βλέμμα στο μέλλον -παλεύοντας στο σήμερα. Όχι, όπως ο τύπος του ποιητή που ‘πήγε αντίθετα στο ποτάμι του καιρού του, ωστόσο βρέθηκε στις εκβολές’(1). Αλλά ως συνδημιουργοί ελπίδας μέσα στη σημερινή πραγματικότητα.
Να μιλήσουμε συγκεκριμένα για τα λάθη και τις αντιφάσεις. Τους παλιούς και «νέους» δογματισμούς. Τις αγκυλώσεις και εύκολες απαντήσεις, τις ταλαντεύσεις και απογοητεύσεις. Την εσωστρέφεια και συχνά τις αντιπαραθέσεις χωρίς αρχές.
Αλλά και για την επιμονή μας, να κινούμαστε στον αντίποδα της αστικής πολιτικής και ιδεολογίας και σε ανεξαρτησία από το ρεφορμισμό.
Τα 20χρονα της οργάνωσης μας, μας βρίσκουν σε μια νέα πρωτόγνωρη κατάσταση. Στα χρόνια των παγωμένων σταφυλιών, του πιο σκληρού και απάνθρωπου νεοσυντηρητικού χειμώνα. Που χαρακτηρίζεται από την απότομη- βάρβαρη κλιμάκωση της διαρκούς αντεργατικής εκστρατείας του κεφαλαίου. Από την αστική στρατηγική απάντησης στην καπιταλιστική κρίση. Την κρίση του αιώνα, που δεν θα κλείσει με ένα νέο κύκλο ανάπτυξης. Αλλά με μακροπρόθεσμες και απρόβλεπτες συνέπειες και για το σύστημα και την ταξική πάλη.
Κι όλα αυτά μετά από μια περίοδο ραγδαίων κοσμογονικών αλλαγών, που μετέβαλαν -σε ποιοτικά πιο εκμεταλλευτική κι αντιδραστική βάση- τον καπιταλισμό και το πολιτικό του σύστημα, σε ένα σύγχρονο κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό!
Είμαστε μπροστά στην πιο μεγάλη κοινωνική και πολιτική σύγκρουση μετά τη μεταπολίτευση. Από τη μια συνασπισμένες οι δυνάμεις του κεφαλαίου, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΛΑΟΣ, η ΕΕ και το ΔΝΤ, το σύνολο των θεσμών και των ΜΜΕ του συστήματος και από κοντά τους η ‘πέμπτη φάλαγγα’ του αστικοποιημένου συνδικαλισμού. Από την άλλη οι δυνάμεις της εργασίας και της αριστεράς, αλλά ανέτοιμες, κατακερματισμένες και συχνά σε ιδεολογική σύγχυση.
Πρόκειται για αναμέτρηση κρίσιμη και αποφασιστική για τα δικαιώματα και τη ζωή των εργαζομένων και της νεολαίας. Ανάλογη με ιστορικές συγκρούσεις- καμπές που σημάδεψαν την πορεία των πραγμάτων προς τη μια η την άλλη κατεύθυνση και τους κοινωνικούς -πολιτικούς συσχετισμούς για μεγάλες περιόδους. Στη μάχη αυτή θα δοκιμαστούμε ως ΝΑΡ, θεωρητικά, πολιτικά και οργανωτικά μέσα στο κίνημα. Θα δοκιμαστούν όλες οι δυνάμεις του κινήματος και της αριστεράς. Η επόμενη μέρα θα μας βρει σε ένα νέο τοπίο. Άλλες δυνάμεις και απόψεις θα αποδείξουν τη χρησιμότητα τους και θα αντέξουν, άλλες θα μπουν στο περιθώριο και άλλες θα εξαφανιστούν.
Το ΠΑΣΟΚ, μετά την εντυπωσιακή απόσυρση Καραμανλή, και με καθολική στήριξη του συστήματος,ανέλαβε να εφαρμόσει την αστική στρατηγική. Για να καταργήσει δικαιώματα και ελευθερίες. Να γονατίσει κάθε ριζοσπαστική ανατρεπτική τάση. Με την ιδεολογική τρομοκρατία. Την απειλή ανεργίας και την εργοδοτική επίθεση. Τη φίμωση και την αρνητική προβολή από τα ΜΜΕ του κινήματος. Τη διαστρέβλωση και, στη συνέχεια, την καταστολή.
Η λεγόμενη ‘δημοκρατική παράταξη’ άλλη μια φορά στο ρόλο της ‘χρυσής εφεδρείας’ του συστήματος. Όπως πρωτοστάτησε στα ιδιώνυμα, στον εμφύλιο, στον μεταπολεμικό αντικομμουνισμό, στους αστικούς εκσυγχρονισμούς μετά τη μεταπολίτευση.
Η μεταλλαγμένη σοσιαλδημοκρατία πρωτοστατεί και πάλι στην ολοκληρωτική επίθεση στους εργαζόμενους και στο τσάκισμα των όποιων στοιχείων αντίστασης σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν μπορεί, πλέον, να περιμένει κανείς μετατοπίσεις σε μια αγωνιστική, έστω, γραμμή, από τις ηγετικές της μερίδες, πολιτικές και συνδικαλιστικές.
Η αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά στο νέο αιώνα, του αλλόκοτου φόβου, της παρακμής αλλά και της διαφαινόμενης ελπίδας, του φυσάει κόντρα , είναι υποχρεωμένη να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας κρίσιμης μάχης. Να συμβάλει στην ανασύσταση της εργατικής πολιτικής. Όχι ως «αντίγραφο που επιμένει στη θλίψη της γέννησης του» (2). Αλλά ως νικηφόρο δημιούργημα των καιρών μας στηριγμένο πάνω στην ιστορική εμπειρία.
Βιώνουμε, στην καθημερινή μας προσπάθεια, τις δυσκολίες στους χώρους εργασίας. Έχουμε συνείδηση των συσχετισμών. της τάσης υποταγής, του κατακερματισμού του κοινωνικού υποκειμένου. Η κρίση του εργατικού κινήματος και της αριστεράς παρούσα και καθηλωτική. Γνωρίζουμε, όμως, ότι, πάντα πριν το χάραμα, το πρώτο γλυκό φως της ημέρας, της εργατικής μέρας, το σκοτάδι είναι πιο βαθύ.
Υπάρχει δυνατότητα οι αντιστάσεις να κλιμακωθούν, διότι ‘η φρίκη δεν κουβεντιάζεται, γιατί είναι ζωντανή, γιατί είναι αμίλητη και προχωράει’ (3). Να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, να υψώσουμε τοίχο ατίθασο στην φρίκη της κοινωνικής βαρβαρότητας.
Υπάρχει η δυναμική των πρόσφατων αντιστάσεων και εξεγέρσεων. Δεν ήσαν μάχες οπισθοφυλακών, αλλά πρώτες ριπές των κοινωνικών καταιγίδων που έρχονται. Έχουν ήδη δημιουργήσει ρωγμές που μπορεί να γίνουν ρήγματα. Οι εργατικοί και φοιτητικοί αγώνες στην Ευρώπη, στη Λατινική Αμερική ενάντια στο νεοφιλελεύθερο μονόδρομο και την ιμπεριαλιστική Νέα Τάξη, η επιμονή της Ιντιφάντα, αποτελούν τροχιοδεικτικές βολές. Ακόμα και οι δικές μας εστίες φωτιάς στο εργατικό κίνημα, ο ίδιος ο ανολοκλήρωτος εξεγερτικός Δεκέμβρης είναι σκηνές από ταινία προσεχώς.
Οι δυνατότητες αυτές θα αποκαλύπτονται και θα οδηγούν σε πρώτες νίκες, στο βαθμό που η απάντηση κινήματος θα γίνεται πολιτικά επικίνδυνη, θα κάνει τα όνειρα των καπιταλιστών και του πολιτικού τους προσωπικού εφιάλτες!.
Με πρόγραμμα και μέτωπο από και για τους εργαζόμενους. Που θα συνενώνει τις αντιστάσεις, θα πολιτικοποιεί τους αγώνες σε στόχους ρήξης και ανατροπής του ΠΣΑ και της επίθεσης του κεφαλαίου συνολικά. Σε γραμμή αντικαπιταλιστικής διεξόδου από την κρίση, ανυπακοής- απειθαρχίας στην ΕΕ, αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης και διάλυσης της για μια νέα εργατική διεθνοποίηση. Που θα δημιουργεί ρήγματα στην πολιτική κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ- ΕΕ- Αγορών- ΝΔ- ΛΑΟΣ, θα κλονίζει συνολικά την αστική στρατηγική και θα ανοίγει το δρόμο για την επαναστατική αλλαγή.
Δεν είναι ανίκητοι. Μπορούμε να νικήσουμε με τις σημαίες του δίκιου και της αλήθειας με ανατρεπτικούς πολιτικούς αγώνες σε όλα τα επίπεδα και τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής.
Κρίσιμη και επείγουσα η κοινή δράση των αριστερών δυνάμεων. Μέσα στη ζωογόνο ορμή του κινήματος θα δοκιμαστούν –αντιπαρατεθούν για την ηγεμονία τα διαφορετικά σχέδια. Θα δοκιμαστεί η πολιτική του αντικαπιταλιστικού εργατικού προγράμματος και μετώπου μέσα στην αγωνιστική ενότητα, σ’ ένα μετασχηματιζόμενο μαζικό πολιτικό κίνημα των εργαζομένων και της νεολαίας.
Στην πορεία για το 3ο συνέδριο μας
δεν μπορούμε, δεν πρέπει και δεν θα αποσυρθούμε από τη μάχη στα ενδότερα των οργανωτικών ισορροπιών και μικρορυθμίσεων.
Προχωράμε σε ενα μάχιμο- πολιτικό συνέδριο με κέντρο τα πραγματικά, αιχμηρά και συχνά σκληρά ερωτήματα των εργαζομένων, των αγωνιστών και με κινητήριες ιδέες τις αναγκαίες απαντήσεις:
- Πως θα αντιμετωπιστεί η θύελλα που ξέσπασε ήδη; Με ποια γραμμή, ποιο κίνημα και ποια αριστερά;
-Υπάρχει όραμα –εναλλακτική στον καπιταλισμό στον 21ο αιώνα;
-Η δυνατότητα και ο χαρακτήρας της επανάστασης, η διαμόρφωση του μετώπου και των κοινωνικών πυλώνων της.
Να αναδείξουμε τη δυνατότητα εναλλακτικής πέρα από τον καπιταλισμό.Τις δυνατότητες ρήξης και ανατροπής ως νέο ποιοτικό χαρακτηριστικό της εποχής. Δεν μετατρέπουμε τις επιθυμίες μας σε πραγματικότητα. Το κεφάλαιο παραμένει κυρίαρχο, δεν είναι μια «χάρτινη τίγρη». Ούτε υποτασσόμαστε και στο συσχετισμό δύναμης.
Είκοσι χρόνια, μετά την «κατάρρευση» του «υπαρκτού σοσιαλισμού», έχουμε βγει από την περίοδο στην οποία απαξιώνονταν ο μαρξισμός, ο κομμουνισμός και όλες οι εργατικές, επαναστατικές απόπειρες. Ενώ ο καπιταλισμός και η αγορά παρουσιάζονταν ως μονόδρομος. Το τέλος της ιστορίας δεν ήρθε ποτέ. Θα είναι κουφός όποιος δεν ακούει από όλες τις γωνιές του κόσμου το μουρμούρισμα που αρχίζει να γίνεται η φωνή των λαών: Ιστορία ερχόμαστε!!!
Περνάμε σε μια περίοδο όπου «σηκώνουν πάλι κεφάλι» και συναντιούνται οι ανησυχίες, οι εμπειρίες και οι αναζητήσεις για την “άλλη κοινωνία”.
Μιλάνε και οι αστοί για τον Μαρξ. Τον θέλουν ακαδημαϊκό οικονομολόγο, αναλυτή του καπιταλισμού, χωρίς, βέβαια, κομμουνισμό και επανάσταση.
Συζητάνε και οι πρωτοπόροι αγωνιστές για τον κομμουνισμό και την εργατική χειραφέτηση στον 21ου αιώνα. Τον αναζητούν, αντίθετα, ως συνολικό αναγκαίο συμπέρασμα, με βάση τις γενικές συνθήκες της εποχής και τις ανάγκες του κινήματος.
Να συμβάλουμε Για μια Νέα περίοδο της κομμουνιστικής προοπτικής.
Για να είναι επαναστατική μέχρι τέλους η Αριστερά. Πρέπει να εγγράφεται στο DNA της, στο πρόγραμμα, στην πολιτική γραμμή και πρακτική, στην οργανωτική συγκρότηση και λειτουργία, στα σύμβολα της, μια νέα κομμουνιστική προοπτική. Αλλιώς θα παραμένει ασταθής –ανολοκλήρωτη και ‘φτερό στον άνεμο’ των δύσκολων συγκρούσεων που έρχονται.
Να ξεπεράσουμε το θεωρητικό τέλμα και να συμβάλουμε σε ένα νέο μαρξιστικό διαφωτισμό. Στηριγμένο στις πιο δυνατές στιγμές της επαναστατικής θεωρίας και πράξης. Απαλλαγμένο από εγχειριδιακές αλλά και μεταμοντέρνες προσεγγίσεις της πραγματικότητας. Που θα μπορεί να συναντηθεί -με σύγχρονους και γόνιμους όρους- με το μαχόμενο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, την αντικαπιταλιστική-επαναστατική Αριστερά, τις σημερινές κομμουνιστικές προσπάθειες.
Υπαρχει, ωστόσο, έλλειμμα μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής- τακτικής.
Η στάσιμη και αφομοιώσιμη αριστερά, δεν διαμορφώνει στρατηγική με βάση τις νέες επαναστατικές προοπτικές και δυνατότητες. Επιχειρεί αναπροσαρμογές προκειμένου να υπερβεί την μεταπολιτευτική χρεοκοπία της, να επικοινωνήσει με την αγανάκτηση των εργαζομένων και με τη τάση απονομιμοποίησης των σύγχρονων αστικών δογμάτων. Εμμένει, ωστόσο, στα καταδικασμένα στρατηγικά πρότυπα είτε του ευρωσοσιαλισμού, είτε του σοσιαλισμού του 30.
Στόχος δικός μας δεν μπορεί να είναι και δεν είναι η αριστερή διακυβέρνηση και η δήθεν λαϊκή εξουσία στο έδαφος του καπιταλισμού. Είναι η ανατροπή της κοινωνίας της αγοράς, της εκμετάλλευσης και της ατομικής ιδιοκτησίας. Το άνοιγμα του δρόμου για μια νέα νικηφόρα κομουνιστική απόπειρα στην εποχή μας. Με την αντικαπιταλιστική επανάσταση. Γιατί το δίλημμα: κομμουνιστική απελευθέρωση ή νέος μεσαίωνας της καπιταλιστικής βαρβαρότητας το βιώνουμε πια με δραματικό τρόπο. Και όποιος δεν το βλέπει εθελοτυφλεί.
O σύγχρονος καπιταλισμός φοβάται τις «επικίνδυνες τάξεις». Δεν μπορεί να ενσωματώσει με αστικοδημοκρατικό και καταναλωτικό τρόπο τους εργαζόμενους. Γι αυτό φορά στολή μπάτσου και φόρμα πολεμικής εκστρατείας. Κουστούμι δικαστή, τηλεοπτικού ανακριτή και βέβαια μάνατζερ και μαφιόζουbusinessman.
Γι αυτό επιδιώκει και έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να διασπάσει την εργατική τάξη. Με τις πολλαπλές εργασιακές σχέσεις. Με τον τεράστιο εφεδρικό στρατό των ανέργων. Με τη μαύρη εργασία ιδιαίτερα των μεταναστών. Με τη χρήση των νέων τεχνολογιών και του αυτοματισμού. Με αυτές απογειώνει την απόσπαση σχετικής υπεραξίας και υποδουλώνει τη ζωντανή εργασία στη νεκρή, στις μηχανές.
Kι όμως, η σχετική εξαθλίωση, σε συνθήκες ανόδου του μορφωτικού επιπέδου της τάξης και των δυνατοτήτων του ανθρώπινου πολιτισμού, δημιουργεί εκρηκτικές αντιθέσεις. Kάθε βήμα καθυπόταξης της δημιουργεί νέες δυνατότητες: η διεθνοποίηση του κεφαλαίου, η «εξαγωγή» των επιχειρήσεων, ο αποικισμός και της τελευταίας γωνιάς του πλανήτη, αναπτύσσει την παγκόσμια εργατική τάξη, δημιουργεί μακροπρόθεσμες συνθήκες ενοποίησης της, γεγονός που εκφράζεται και στα ελπιδοφόρα σκιρτήματα –ξεσπάσματα εργαζομένων και νεολαίας.
Η δική μας ευθύνη- ανεπάρκεια: Να συμβάλουμε σε μια σύγχρονη επαναστατική τακτική με στρατηγικό περιεχόμενο. Για την ανατροπή της αστικής επίθεσης και πολιτικής, μέσα από τη διαλεκτική της ταξικής πάλης, από σήμερα και μέχρι την αντικαπιταλιστική επανάσταση.
Που θα εμπνέει και θα εμπνέεται από νικηφόρους εργατικούς αγώνες στη βάση ενός σύγχρονου Προγράμματος εργατικών Αναγκών και Δικαιωμάτων. Που θα κατακτά τη "φέτα το ψωμί" γιατί θα διεκδικεί ολόκληρο το "καρβέλι. Γιατί θα συνδέει το σήμερα με το αύριο. Θα συνδέει τον άμεσο, καθημερινό, διαρκή και αποφασιστικό αγώνα για ανθρώπινη ζωή μέσα και έξω από τη δουλειά, με το στόχο της ανατροπής του επικίνδυνου για τον ανθρώπινο πολιτισμό συστήματος.
Συλλογική συζήτηση, επομένως, για την επεξεργασία της πολιτικής μας για πρόγραμμα -μέτωπο εργατικό αντικαπιταλιστικό. Με πυλώνες ένα νέο εργατικό κίνημα και τον πόλο –μέτωπο της αντικαπιταλιστικής σύγχρονα κομμουνιστικής αριστεράς.
Από τη σκοπιά αυτή και η προσπάθεια υπέρβασης της κρίσης του συνδικαλιστικού κινήματος και της αριστεράς:
Η αναγκαία ταξική αγωνιστική ενότητα. Στηρίζουμε- συμβάλουμε στο συντονισμό σωματείων, εργατικών συλλογικοτήτων με ανατρεπτικό προσανατολισμό και νικηφόρα δυνατότητα.
Ανεξάρτητος πόλος- μέτωπο αντικαπιταλιστικό παντού. Στο κίνημα με τα σχήματα, στις γειτονιές με τις κινήσεις, στο φοιτητικό χώρο με την ΕΑΑΚ, στις δημοτικές εκλογές με τη γραμμή αυτοτελούς παρέμβασης της αντικαπιταλιστικής πολιτικής.
Το εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ένα πρώτο σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση αυτή. Μια ελπιδοφόρα μετωπική συνάντηση διαφορετικών κομματιών της ριζοσπαστικής – επαναστατικής αριστεράς με διαφορετικό παρελθόν και ιδεολογική αφετηρία, με πολιτικά ενοποιητικά στοιχεία, που διαμορφώθηκε και διαμορφώνεται μέσα στον ευρύτερο κόσμο της αριστεράς, τόσο της παλιάς όσο και της νέας πολιτικοποίησης. Τα νέα αποφασιστικά βήματα προγραμματικά, πολιτικά, οργανωτικά αναβάθμισης του εγχειρήματος είναι μπροστά και εκεί θα κριθούμε όλοι μας.
Το πρόβλημα της αριστεράς είναι, αναμφίβολα, ο κατακερματισμός, ως αποτέλεσμα, ωστόσο, της προγραμματικής στρατηγικής και ταξικής ανεπάρκειας της. Είναι βαθύτερο το ζήτημα. Αναγκαία η ενότητα αλλά σε μια νέα στρατηγική- τακτική. Αναγκαίος ο διάλογος και η αντιπαράθεση με όρους κινήματος.
Η πραγματικότητα σήμερα, είναι ότι δεν υπάρχει δυνατότητα προγραμματικής στρατηγικής σύγκλισης με καμιά δύναμη της επίσημης αριστεράς. Και, φυσικά, καμιά συζήτηση δεν μπορεί να γίνει για μετατροπή της επαναστατικής αριστεράς σε ‘συνιστώσα’ ή συμπλήρωμα στο πολιτικό σχέδιο της μιας η της άλλης δύναμης της ρεφορμιστικής αριστεράς η ακόμα και της αναρχίας.
Εκείνο που προέχει ως κρίσιμο και επείγον καθήκον είναι η κοινή δράση, για ένα κίνημα αντίστασης –αντεπίθεσης, όλων των αριστερών δυνάμεων. Η υπέρβαση σεκταριστικών πρακτικών και αναρχοαυτόνομων αντιλήψεων που καθηλώνουν πολιτικά το κίνημα στο χώρο. Στην κατεύθυνση αυτή θα συμβάλουμε, χωρίς προνομιακή κατεύθυνση, με όλες τις δυνάμεις μας.
Στις συνθήκες αυτές βαθαίνει η κατανόηση της ανάγκης μιας επαναστατικής τομής για την επανίδρυσή του ΝΑΡ, τη συμβολή του στη δημιουργία ενός νέου φορέα κομμουνιστικής προοπτικής, στο επαναστατικό υποκείμενο της νέας εποχής.
Το επαναστατικό υποκείμενο σε όλα τα επίπεδα του, η σχέση κόμματος –μετώπου –κινήματος αποτελούν κρίσιμα θέματα του Συνεδρίου μας.
Η ανάγκη, πιο συγκεκριμένα, της επαναστατικής οργάνωσης και μάλιστα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης αναβαθμίζεται. Διότι εκφράζει την υπεροχή της στρατηγικής πάνω στην τακτική, του όλου πάνω στο μερικό, της συνέχειας και της επιμονής, πάνω στην ταλάντευση και το σημειωτόν.
Οι αναζητήσεις για μια νέα στρατηγική κομμουνιστικής προοπτικής, για ένα σύγχρονο εργατικό, μαρξιστικό, κομμουνιστικό κόμμα δεν περιορίζονται σε ορισμένες αριστερές ομάδες. Ανοίγουν, πλέον, ευρύτερα στους πρωτοπόρους αγωνιστές, τους μαχόμενους της θεωρίας και του πολιτισμού που επιμένουν μαρξιστικά, τους αριστερούς από διάφορες γενιές του κινήματος.
Το κεφάλαιο επιχειρεί ένα συντριπτικό πλήγμα στις νέες αναζητήσεις και ριζοσπαστικές τάσεις. Γι αυτό χαρακτηρίζουν παλιομοδίτικη την καινοτόμα ανατρεπτική οργάνωση.
Το «κόμμα φρούριο», απέναντι σε εχθρούς, αλλά περισσότερο σε φίλους, του ΚΚΕ δεν έχει σχέση με τις ανάγκες και τις επαναστατικές δυνατότητες της εργατικής τάξης. Ο «αριστερός πλουραλισμός» και το «κόμμα κοινοβούλιο» του Συνασπισμού, αλλά και άλλων δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, δεν οδηγούν παρά σε νέες μορφές ενσωμάτωσης.
Οι αναρχικές ή αντιεξουσιαστικές αντιλήψεις και ομάδες καθώς και οι ομάδες ατομικής βίας όχι μόνο δεν μπορούν να δώσουν διέξοδο στις ανατρεπτικές τάσεις αλλά στην πράξη τις υπονομεύουν και τις συκοφαντούν.
“Κόμμα για το εργατικό κίνημα και όχι εργατικό κίνημα για το κόμμα” είναι το ζητούμενο. Μια τέτοια οργάνωση είναι όχι μόνο αναγκαία αλλά και δυνατή. Η σύγχρονη εργατική τάξη έχει μεγαλύτερες δυνατότητες όχι μόνο να συμμετάσχει αλλά και να την διευθύνει η ίδια.
Κρίσιμος είναι, όπως πάντα στα επαναστατικά εγχειρήματα, ο ρόλος της νεολαίας, ιδιαίτερα της εργατικής.
Ως ΝΑΡ εκτιμούμε την ουσιαστική συνεισφορά της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση στο εγχείρημα. Το NAP και η ν.Κ.Α. κινούνται σε κοινή προγραμματική τοποθέτηση για τον καπιταλισμό της εποχής, την επαναστατική στρατηγική και τακτική, το υποκείμενο της επανάστασης. Η ν.Κ.Α. δρα και λειτουργεί αυτοτελώς, με τους δικούς της τρόπους και μορφές. Συμβάλει για να ξαναβρεί η ριζοσπαστική νεολαία το νήμα που συνδέει την Κομμούνα και τον Οκτώβρη, την αντίσταση και τους εμφύλιους πολέμους σε Ελλάδα, Ισπανία και αλλού με τον Μάη και τον Τσε, με τον δικό μας Νοέμβρη, τον εξεγερτικό Δεκέμβρη, με τις νέες «εφορμήσεις στον ουρανό».
Χαιρετίζουμε συντροφικά το 3ο Συνέδριο νKA. Θεωρούμε συμβολή γενικότερη το γεγονός ότι το περιεχόμενο και η δυναμική του καθορίστηκαν με τη δημοκρατία των μελών και των ΟΒ.
Στην πορεία για το Συνέδριο του ΝΑΡ μπορεί και πρέπει να συμβάλλει με το δικό της πρωτότυπο τρόπο στη θεωρητική, πολιτική αναζήτηση. Στην οικοδόμηση του εγχειρήματος μας. Με τη διαπαιδαγώγηση μιας νέας γενιάς επαναστατών κομμουνιστών και τη στροφή στην εργατική νεολαία.
Όλα αυτά, θέτουν επί τάπητος το καθήκον για ένα συνέδριο νέας πνοής, συνολικής ανασυγκρότησης κι επανεξόρμησης του εγχειρήματος.Με την έμπνευση των καινούριων ανέμων και σε θέση μάχης απέναντι στο ξέσπασμα των καινούριων θυελλών.
Με την προοπτική μιας νέας και ανώτερης από κάθε άλλη φορά, επανάστασης που στηρίζεται στις ποιοτικά προωθημένες απαιτήσεις, τις ιστορικές εμπειρίες και τις κατακτήσεις του κοινωνικού και εργατικού πολιτισμού της εποχής μας.
Με επαναστατική αυτοκριτική, υπέρβαση των αποτυχημένων προσπαθειών μας και μέτωπο απέναντι στον πολιτισμό της ατομικής ιδιοκτησίας των ιδεών, των μετώπων, της οργάνωσης.
Δεν είμαστε οι μόνοι κάτοχοι της αλήθειας ούτε οι μόνοι μαχητές της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.Η ευθύνη μας είναι να στηριχτούμε σε όλες τις δυνάμεις και εφεδρείες, όχι μόνο των “δικών μας”, αλλά και των τόσων άλλων αγωνιστών και συναγωνιστών. Που βρίσκονται σε διαρκή αγώνα και αγωνία για το πως θα διασχίσουμε, τα πολλαπλά άγνωστα και γνωστά εμπόδια και ερωτήματα “της πραγματικής ιστορίας των λαών”, της ταξικής πάλης δηλαδή, αυτής της πιο πλούσιας από οποιαδήποτε ανάλυση και απόφαση.
Και μια τελευταία λέξη σύντροφοι
Από τους ‘αντάρτες του χρόνου’(4)
«Τα παιδιά έψαχναν πάλι να ανακαλύψουν τεκμήρια του θαύματος και να πιστέψουν. Ξέρουν τώρα το σκληρό ανταγωνισμό της ερήμου και δεν πιστεύουν πια σε ταχυδακτυλουργούς, γόητες φιδιών και μάγους που φτιάχνουν κόσμους με τα ψέματα.
Ξέρουν, έμαθαν πια, πως το πιο πραγματικό του κόσμου δεν είναι τα γεγονότα αλλά η φαντασία τους. Και η αλήθεια τους δεν είναι ο ρεαλισμός αλλά η ουτοπία…
-Μετά τις τόσες καταρρεύσεις, τίποτα δεν μας κρατάει δεμένους με το πίσω. Αυτό που τώρα θα κάνουμε δεν θα έχει δεσμά. Θα έχει παρελθόν αλλά όχι εξαρτήσεις. Θα έχει σχέδιο αλλά όχι «ρεαλισμό», θα είναι βέβηλο και ιερόσυλο.
Αρχίζουμε… »
Στα 20χρονα αρχίζουμε ένα νέο συναρπαστικό ταξίδι.
Μια νέα συγκλονιστική περιπέτεια.
Για την εργατική χειραφέτηση σε μια νέα νικηφόρα κομμουνιστική απόπειρα.
Με κρίσιμη καμπή την αντίσταση- ανατροπή του κοινωνικού αρμαγεδώνα που μας απειλεί.
1.- και 2.- Π. Κυπαρίσης
3.- Γ. Σεφέρης
4.- Θ. Σκαμνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου