5 Μάη: Λαϊκός σεισμός

Συγκλονιστική ήταν η γενική απεργία της Τετάρτης, οι διαδηλώσεις και οι πορείες που επακολούθησαν. Πάνω από 160.000 άνθρωποι σύμφωνα με τους μετριότερους υπολογισμούς συγκρότησαν στην Αθήνα τη μεγαλύτερη πορεία που έχει γίνει ποτέ για εργατικό ζήτημα. Aρκετά μεγαλύτερη και από εκείνη που είχε γίνει προ δεκαετίας εναντίον του νομοσχεδίου Γιαννίτση για το ασφαλιστικό, επί ΠΑΣΟΚικής κυβέρνησης Σημίτη. Πέρα όμως από το κολοσσιαίο πλήθος, πρωτοφανείς ήταν η οργή και το μίσος εναντίον του αστικού πολιτικού κόσμου.

Του Γιώργου Δελαστίκ

Για πρώτη φορά μετά την αποστασία του Κ. Μητσοτάκη και των άλλων το 1965 που κατ’ εντολή των Αμερικανών και του παλατιού ανέτρεψαν τον τότε νόμιμο πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου, δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές κραύγαζαν ασταμάτητα «Κλέφτες!» μπροστά στη Βουλή και χιλιάδες από αυτούς ήταν έτοιμοι να ορμήσουν και να μπουν μέσα, αν κάποιος έκανε την αρχή! Η απαξίωση του πολιτικού συστήματος είναι πρωτόγνωρη και βέβαια η υπερψήφιση των επαίσχυντων αντεργατικών μέτρων την επόμενη μέρα από τους βουλευτές του ΛΑΟΣ σίγουρα καταβαράθρωσε ακόμη περισσότερο το όποιο κύρος είχε απομείνει στο πολιτικό προσωπικό. Ένα ακόμη πλήγμα για το αστικό πολιτικό σκηνικό αποτέλεσε και η άμεση καρατόμηση από τον Γιώργο Παπανδρέου των τριών μόνο βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που τόλμησαν να μην ψηφίσουν τα μέτρα – της Σοφίας Σακοράφα, του Γιάννη Δημαρά και του Βασίλη Οικονόμου. Κανείς πλέον δεν στοιχηματίζει ούτε ένα ευρώ ότι ο Γιωργάκης θα βγάλει τη θητεία του, ιδίως μετά την απόφαση του Αντώνη Σαμαρά να παραμείνει εναλλακτική λύση του συστήματος, που ενδέχεται να χρειαστεί πολύ γρήγορα, αρνούμενος να ψηφίσει υπέρ των μέτρων παρά τις αφόρητες πιέσεις που δέχτηκε τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό.

Ο Γ. Παπανδρέου είναι τόσο πανικόβλητος από το κλίμα εναντίον του που δεν τόλμησε να συντρίψει τον Σαμαρά με απλούστατο τρόπο: Aποδεχόμενος ότι αυτά τα μέτρα πρέπει να περάσουν με πλειοψηφία 180 βουλευτών, όπως είναι άλλωστε και το νομικά απαραίτητο. Ο Σαμαράς θα βρισκόταν με το πιστόλι στον κρόταφο και το πιθανότερο είναι ότι θα υπόκυπτε στον εκβιασμό και θα ψήφιζε τα μέτρα. Ο Γιωργάκης όμως φοβήθηκε ότι αν μία στις χίλιες ο Σαμαράς δεν υπέκυπτε και έτσι πηγαίναμε σε εκλογές, το ΠΑΣΟΚ αποκλείεται να νικούσε και ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου θα έφευγε κυνηγημένος και εξευτελισμένος για πάντα. Προτίμησε έτσι, εντελώς ιδιοτελώς φυσικά, τη σιγουριά του περάσματος των μέτρων με 151 ψήφους. Ούτως ή άλλως ως «κυβέρνηση Τσολάκογλου», ως κυβέρνηση των κατοχικών δυνάμεων της χώρας δρα πλέον η κυβέρνηση Παπανδρέου. Το θέμα είναι πως ούτε οι ξένοι δυνάστες έχουν εμπιστοσύνη ότι θα τα καταφέρει. «Δεν έχει καμιά πιθανότητα επιτυχίας, εκτός και αν ο Γ. Παπανδρέου μπορέσει να ενώσει τους πολιτικούς και μια ευρεία πλειοψηφία του λαού γύρω από το πρόγραμμά του λιτότητας» έγραφαν π.χ. την Πέμπτη σε κύριο άρθρο τους οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς του Λονδίνου – πράγματα δηλαδή που ήδη αποδείχθηκαν ανέφικτα.

Από την Τετάρτη της ιστορικής πλέον γενικής απεργίας η Ελλάδα έχει μπει σε νέα εποχή. Ο λαός έκανε ήδη το καθήκον του σε πρώτη φάση. Με την τρομερή διαδήλωσή του απονομιμοποίησε πλήρως τα μέτρα και απαξίωσε το αστικό πολιτικό προσωπικό. Ταυτόχρονα έστειλε σε όλους τους λαούς της Ευρώπης μήνυμα αγώνα αντάξιο των προσδοκιών τους από τους έλληνες εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τη νεολαία. Όλα τα πρωτοσέλιδα των σοβαρών ευρωπαϊκών εφημερίδων αναφέρονταν στην Ελλάδα την Πέμπτη. «Η Αθήνα καίγεται, η Ευρώπη ανησυχεί» ήταν ο εύστοχος τίτλος της βελγικής Σουάρ που απέδιδε το γενικό κλίμα. Η φωτογραφία ενός φλεγόμενου από μολότοφ ΜΑΤατζή βρισκόταν σε πάμπολλες πρώτες σελίδες. «Έρχονται σε μια πόλη κοντά σας;» ρωτούσε ο τίτλος του εξωφύλλου του χθεσινού τεύχους του περιοδικού Εκόνομιστ πάνω από μια φωτογραφία ομάδας αναρχικών εν δράσει κατά τη διαδήλωση της Τετάρτης, γνωρίζοντας ότι ήδη σε όλη την Ευρώπη πλανιέται το ερώτημα, αν η Αθήνα δείχνει αυτά που θα συμβούν στο άμεσο μέλλον και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Πάμπολλα τα κύρια άρθρα, συχνά υπέκρυπταν πανικό, φόβο, ανησυχία. Πιο χαρακτηριστικό εκείνο της γερμανικής δεξιάς εφημερίδας Ντι Βελτ: «Αναρχικοί Ήρωες – Η εξέγερση έχει παράδοση στην Ελλάδα» έγραφε στους τίτλους του με εμφανή φρίκη!

Μέχρις εδώ, όλα δείχνουν πως ο λαός ανταποκρίνεται στα καθήκοντά του, το πολιτικό σύστημα της χώρας κλυδωνίζεται και απαξιώνεται, οι ευρωπαίοι δυνάστες φοβούνται και ανησυχούν, οι εργαζόμενοι της Ευρώπης παίρνουν θάρρος από τη μαχητικότητα των ελλήνων εργαζομένων. Η Αριστερά όμως τι κάνει; Είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις εξαιρετικά υψηλές απαιτήσεις ενός τέτοιου κινήματος που αναζητεί πολιτική διέξοδο; Βεβαίως και οι αριστεροί πρωτοστατούν στις κινητοποιήσεις. Αυτό όμως σήμερα δεν φτάνει. Πρέπει να βρεθεί τρόπος οι πολιτικές θέσεις της Αριστεράς να εκφράσουν αυτά που νιώθει ο λαός μας αυτή τη στιγμή. Το στοίχημα είναι μεγάλο όσο ποτέ!

εφημερίδα ΠΡΙΝ, 10.5.2010