Υπάρχει και άλλος δρόμος: Παύση πληρωμών, διαγραφή χρέους, αντικαπιταλιστική ρήξη με ΕΕ-ΔΝΤ

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμιά υποχρέωση να αποπληρώσουν χρέη που αποτελούν προϊόντα τοκογλυφίας

Του ΓΙΑΝΝΗ ΕΛΑΦΡΟΥ

Η κασέτα έχει μπει και παίζει μο­νότονα σε όλα τα χείλη υπουρ­γών του ΠΑΣΟΚ, σε όλες τις ομιλούσες κεφαλές της σύγχρονης ραδιοτηλεοπτικής μονοφωνίας: «Καλά όλα αυτά, αλλά που θα βρούμε να πληρώσουμε τα 9,5 δισ. ευρώ των ομολό­γων που λήγουν στις 19 Μαΐου; Δεν υπάρ­χει άλλη διέξοδος από το μηχανισμό σωτη­ρίας ΕΕ και ΔΝΤ. Δυσάρεστο αλλά αναγκαίο». Από το «υπάρχουν λεφτά!» πήγαμε στη θλιβερή επανάληψη του «πού θα βρού­με τα λεφτά;». Έτσι, με ακρίβεια φυσικού νόμου παρουσιάζεται ως μονόδρομος η βαρβαρότητα του μηχανισμού σύνθλιψης, η πολιτική καταργείται από την τεχνοκρατία των γκόλντεν μπόις και η ταξική πάλη από το είμαστε «όλοι μια οικογένεια» και από τον πατριωτισμό του σκυμμένου κεφαλιού μπροστά στους δανειστές.

Ξεχνούν βέβαια να μας πουν για ποιο λόγο χρωστάμε τα 9,5 δισεκατομμύρια. Πρόκειται για δάνεια που πάρθηκαν για να χρηματοδοτηθεί το μεγάλο φαγοπότι του κεφαλαίου κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004; Αλλά ας έρθουμε στο ίδιο το «πα­κέτο». Είναι πράγματι διάσωσης ή μήπως είναι... κοτρόνα στο λαιμό μας και φούντο στα φουρτουνιασμένα νερά της κρίσης;

Καταρχάς, είναι ξεκάθαρα τοκογλυφικό. «Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» με 5% επιτόκια Όταν υποτίθεται θα βγαίνουμε από το πρόγραμμα, μετά τρία ή τέσσερα χρόνια (αν βγούμε ποτέ) θα πρέπει να αρχίσουμε να ξεπληρώνουμε και τα δάνεια ΕΕ - ΔΝΤ τριετούς διάρκειας... Δεύτερο, ακόμα και εάν δώσουν Βρυξέλλες και Νέα Υόρκη τα 110 δισ. την επόμενη τριετία (πράγμα αρκετά αμφίβολο, καθώς η κρίση δημόσιου χρέους εξαπλώνεται), θα πρόκειται για μικρό μέρος των συνολικών αναγκών. Όπως αναφέρει ο έγκυρος οικονομικός αναλυτής Δημήτρης Καζάκης στο Ποντίκι (5/5/10), τα ποσά αυτά «δεν επαρκούν ούτε καν για να δώσουν μια προσωρινή ανάσα. Σύμφωνα με εκτιμήσεις της Μπάρκλεϊς Κάπιταλ για την τριετία αυτή η Ελλάδα θα χρειαστεί 187 περίπου δισ. ευρώ για αποπληρωμές ληξιπρόθεσμων ομολόγων. Αν σ' αυτά προ­σθέσει κανείς γύρω στα 70 δισ. ευρώ που αναμένεται να φτάσουν συνολικά οι τόκοι μέσα στην ίδια τριετία, το συνολικό ποσό φτάνει στα 257 δισ. ευρώ. Επιπλέον, οι τρέ­χουσες ταμειακές ανάγκες του ελληνικού Δημοσίου καλύπτονται κυρίως με βραχυ­πρόθεσμο δανεισμό, η εξυπηρέτηση του ο­ποίου αναμένεται να φτάσει συνολικά για την τριετία γύρω στα 150 δισ.». Δηλαδή πάνω από 400 δισ. ευρώ! Γι’ αυτό και η ίδια η κυβέρνηση αναγκάζεται να παραδεχθεί ότι το δημόσιο χρέος θα αυξηθεί δραματικά έ­ως το 2013, φτάνοντας σχεδόν στο 150% του ΑΕΠ.

Άρα η πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ -ΔΝΤ όχι μόνο οδηγεί άμεσα σε ουσιαστική πτώ­χευση τα εργατικά νοικοκυριά, αλλά μας δένει χειροπόδαρα στα συμφέροντα του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου, το οποίο μπορεί να οδηγήσει και να επιβάλει μια πτώχευση συνολικά της χώρας προς όφε­λος των πιστωτών της, μια πειρατική λεηλα­σία του κοινωνικού πλούτου.

Άρα τι κάνουμε; Σε πείσμα της τρομοκρατίας του χρέους και του μονόδρομου της «σωτηρίας» μέσω ενός κοινωνικού με­σαίωνα, η αντικαπιταλιστική και επανα­στατική Αριστερά, το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τονίζουν ότι υπάρχει και άλ­λος δρόμος, αγώνα, ρήξης και ανα­τροπής, προς όφελος των εργαζομένων.

Συστατικό στοιχείο ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης, που προτεί­νουν στο μαζικό κίνημα και στις δυνάμεις της Αριστεράς (και όχι βέβαια στα αστικά κόμματα και κυβερνήσεις) είναι η άμεση παύση πληρωμών τοκοχρεολυσίων και η διαγραφή του δημόσιου χρέους από το διεθνές και ελληνικό ληστρικό τραπεζοπιστωτικό σύστημα. Οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν έχουν καμία υποχρέωση να αποπληρώ­σουν χρέη που αποτελούν προϊόντα τοκογλυφίας και τα οποία έχουν ήδη πληρώσει διπλά και τρίδιπλα όλα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά δεν μπορούν πλέον. Εξάλλου ακόμα και στο διεθνές δίκαιο υπάρχει η έν­νοια του «επαχθούς χρέους», που μπορεί να καταργηθεί. Η έννοια αυτή επιβλήθηκε ύστερα από την Οκτωβριανή Επανάσταση και την απόφαση των Μπολσεβίκων να μην πληρώσουν τα τσαρικά χρέη. Μονομερή στάση ή παύση πληρωμών, με απαίτηση (και επίτευξη) επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους έχουν κάνει αρκετές χώρες (π.χ. Αργεντινή, Εκουαδόρ), συχνά σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.

Με το που πέφτει αυτή η πρόταση αρχί­σουν οι έξαλλες ενστάσεις: «θα χάσουμε την αξιοπιστία μας στις αγορές». Δηλαδή, θα αρνηθούμε την απόλυτη δικτατορική ε­ξουσία πάνω στις ζωές μας. «Δεν θα μας δανείσουν». Μπορούμε να ζήσουμε και χω­ρίς αυτές, οι τράπεζες δεν μπορούν να ζή­σουν χωρίς την κλοπή του κοινωνικού πλού­του. Εξάλλου μπορούν για ένα διάστημα να αξιοποιηθούν και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για την αναζήτηση εναλλακτικών πηγών χρηματοδότησης. Η κύρια πάντως διέξοδος θα έρθει από τη ριζική ανακατανομή πλούτου στο εσωτερικό, προς όφελος της εργασίας και κατά του κεφαλαίου.

«Δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις για πολλούς μήνες». Να το πιο πιασάρικο στο λαό επιχείρημα κατά της παύσης πληρωμών του χρέους, που μερι­κοί καλοθελητές τη μεταφράζουν σε παύση πληρωμών... συντάξεων. Όμως, όπως είπε η Α. Παπαρήγα στη Βουλή την Πέμπτη τα έξο­δα του κρατικού προϋπολογισμού 2010 για μι­σθούς και συντάξεις δημοσίου είναι 26 δισ. ευρώ, ενώ τα κρατικά έξοδα για ασφάλιση, για περίθαλψη και κοινωνική προστασία εί­ναι 15 δισ. ευρώ. Σύνολο 41 δισεκατομμύρια. Τα προβλεπόμενα φορολογικά έσοδα, πριν την πρόσφατη φοροεπιδρομή, είναι 54 δισ. Ευρώ. Άρα φτάνουν μια χαρά για να πληρω­θούν συντάξεις και άλλες κοινωνικές υποχρε­ώσεις...

Βεβαίως, η παύση πληρωμών - κατάρ­γηση του χρέους δεν είναι μία ανέφελη πρόταση. Απαιτεί ρήξεις τόσο με το διεθνές πλέγμα του κεφαλαίου και την (παραπαί­ουσα) ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, όσο και με την ελληνική αστική τάξη. Καταρχήν ανατροπή της συμφωνίας κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Γενικότερα, η αντικαπιταλιστική απάντηση στην κρίση προϋποθέτει τη ρήξη ­έξοδο από το ευρώ και το «ζουρλομανδύα» της ΟΝΕ, την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση συνολικά από την ΕΕ. Δεν χωρούν αυταπάτες γι' αυτό. Όχι όμως από τη σκο­πιά επιστροφής γενικά στη δραχμή, με μια υποτίμηση (που μπορεί να την πληρώσουν κυρίως οι εργαζόμενοι) θα ανακτηθεί η χαμένη ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων (και κεφαλαίων). Η δι­κή μας προσέγγιση είναι ταξική γίνεται α­πό τη σκοπιά του έθνους των εργαζομένων, αλλά και των διεθνικών συμφερόντων της εργατικής τάξης στην Ευρώπη. Αποσκοπεί στην αποτίναξη των δεσμών (νομισματι­κών, πολιτικών, οικονομικών κ.λπ.) της ΕΕ, που απαγορεύουν μια διαφορετική πορεία προς όφελος των εργαζομένων. Η αντικαπιταλιστική έξοδος από ΟΝΕ - ΕΕ (και μια υποτίμηση του νομίσματος) συνοδεύεται με μέτρα μεγάλης αύξησης του μισθού έτσι ώστε ο καθένας να ζει αξιοπρεπώς με μία δουλειά, ισχυρού «κοινωνικού μισθού» (δωρεάν παιδεία, υγεία, συγκοινωνίες, αναψυχή, κοινωνική στέγη κ.λπ.), διατίμηση στα είδη διατροφής και στα βα­σικά είδη διαβίωσης με κατάργηση του ΦΠΑ σε αυτά.

Απαιτείται επίσης το πέρασμα όλων των τραπεζών στο Δημόσιο χωρίς αποζημίωση, έτσι ώστε να τεθούν στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών, κάτω από εργατικό έλεγχο. Μόνο με τα 28 δισ. που διέθεσαν οι κυβερνήσεις Καραμανλή - Παπανδρέου μπορούσαν να μπουν υπό δημόσιο έλεγχο οι μεγαλύτερες ελληνικές τράπεζες. Χρειά­ζεται άμεσος και προληπτικός έλεγχος της κίνησης κεφαλαίου, έτσι ώστε να αποτρα­πεί η μετανάστευση κεφαλαίων και τα κερδοσκοπικά παιχνίδια. Στο πλαίσιο αυτό να παραγραφούν όλα τα στεγαστικά δάνεια πρώτης κατοικίας των εργαζομένων και όλα τα χρέη από καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες των φτωχών. Έτσι, το χρέος δεν θα μετακυληθεί στους φτωχούς, όπως λένε τα παπαγαλάκια.

Πού θα βρεθούν τα λεφτά; Με τη φορολόγηση των επιχειρηματικών κερδών 45%- 50%, αντί για μείωση από 25% σε 20% που προωθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ! Την τετραετία 2004 - 2008 από τη μείωση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών από 35% σε 25 % (που υλοποίησε η κυβέρνηση Καραμανλή), οι μεγαλοεπιχειρήσεις κέρδισαν 5,1 δισ. το χρόνο! Δρακόντεια φορολογία στη μεγάλη ακίνητη περιουσία. Απαγόρευση των ληστρικών οφ-σορ εταιρειών, μέσω των οποίων χάνονται φορολογικά έ­σοδα 6 δισ. το χρόνο. Απαλλοτρίωση –χωρίς αποζημίωση- της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας.

Μείωση των ωρών εργασίας στις 30 χωρίς ελαστικοποίηση, ανθρώπινο ασφαλιστι­κό σύστημα, απαγόρευση των απολύσεων, προστασία των ανέργων, αποτροπή των ιδιωτικοποιήσεων (απεναντίας, επιστροφή στο Δημόσιο όλων των κλάδων στρατηγι­κής κοινωνικής σημασίας), άμεσος δραστι­κός περιορισμός των πολεμικών εξοπλιστι­κών δαπανών, ίσα εργασιακά δικαιώματα στους μετανάστες, αποτελούν ορισμένα ακόμα κρίσιμα σημεία μιας αντικαπιταλιστικής εργατικής απάντησης στην επίθεση.

Το πολιτικό αυτό πρόγραμμα πάλης απευθύνεται στο μαζικό κίνημα, το οποίο αναπτυσσόμενο σε πολιτικό κίνημα ρήξης και ανατροπής μπορεί να επιβάλει τη θέλη­ση του. Απευθύνεται στην Αριστερά η ο­ποία δεν μπορεί -σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές- να παραμένει υποταγμένη στην ευρωλαγνεία και στη φοβία της αντικαπιταλιστικής ρήξης από τη μια ή στη γενικό­λογη επίκληση της λαϊκής εξουσίας χωρίς νικηφόρους αγώνες και επαναστατική ανα­τροπή από την άλλη.

Συνολική διέξοδος από την τρελή πορεία της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρί­σης προς το κοινωνικό ολοκαύτωμα είναι η επαναστατική ανατροπή του συστήματος, η εργατική δημοκρατία-εξουσία για να ανοίξει ο δρόμος για την πλήρη χειραφέτηση των εργαζομένων, για την κομμουνιστική απελευθέρωση.

Ο κοινωνικός σεισμός της 5ης Μάη ανέ­δειξε ένα βαθύ και αδυσώπητο χάσμα ανά­μεσα στην πλειονότητα της εργατικής τάξης και των πληβειακών στρωμάτων και των α­στικών πολιτικών δυνάμεων. Πρόκειται για βαθύ κοινωνικό ρήγμα που θα γεννήσει πολιτικές κατολισθήσεις και ανακατατάξεις και δημιουργεί τους όρους να ανθίσουν ριζοσπαστικά ερωτήματα και ανατρεπτικά προγράμματα.

Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 9.5.2010