«Απαγορευμένος καρπός» η ασφαλιστική πρόνοια

Δυσμενείς συνέπειες ιδιαίτερα για τους νέους εργαζόμενους θα επιφέρουν οι αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα, σύμφωνα με το συγγραφέα του βιβλίου: «Κοινωνική Ασφάλιση - Από το ‘κράτος πρόνοιας’ στην ‘ελαστασφάλεια’», Βασίλη Μηνακάκη. Μιλώντας στο tvxs.gr για «νομοσχέδιο - εφιάλτη», εκφράζει την εκτίμηση ότι «για να συμπληρώσει κάποιος νέος, ειδικά ελαστικά εργαζόμενος, τα 40 χρόνια εργασίας και τα αντίστοιχα ένσημα θα πρέπει να φτάσει ως τα 75 και 80 έτη». Ο ίδιος αντιπροτείνει την καταβολή τουλάχιστον ενός μέρους από τα χρήματα που χρωστούν στα ασφαλιστικά ταμεία «το κράτος, η εργοδοσία και οι τράπεζες» και τα οποία ανέρχονται «από το 1950 σε 60 δισ. (στα 30 δισ. η σημερινή περιουσία των ταμείων)». Απαντώντας σε ερωτήσεις του tvxs.gr, ο κ. Μηνακάκης δήλωσε τα εξής:

• Πιστεύω ότι είναι ένα «νομοσχέδιο - εφιάλτης» σε μία «κοινωνία - εφιάλτη».
• Η πιο μεγάλη αλλαγή, που ίσως να μην εμφανιστεί τα επόμενα χρόνια αλλά κάποια χρόνια αργότερα, είναι ότι για τη συντριπτική πλειοψηφία των ασφαλισμένων, και ιδίως των νέων εργαζομένων, καταργείται η έννοια της σύνταξης και της ασφαλιστικής προστασίας, διότι για να συμπληρώσει κάποιος νέος, ειδικά ελαστικά εργαζόμενος, τα 40 χρόνια εργασίας και τα ένσημα που αντιστοιχούν θα πρέπει να φτάσει ως τα 75 και 80 έτη. Οπότε, πρακτικά, η όποια σύνταξη πάρει, αν κατορθώσει να την πάρει, θα είναι μάλλον «επίδομα κηδείας» παρά πραγματική ασφαλιστική προστασία.
• Είναι πιο εύκολο να βρεις μια βελόνα σε έναν αχυρώνα, παρά κάποιο θετικό στοιχείο σε αυτό το νομοσχέδιο.
• Αυτή τη στιγμή, η περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων είναι περίπου 30 δισ. και τα βεβαιωμένα χρέη προς τα ταμεία που έχουν κλαπεί από το κράτος, την εργοδοσία και τις τράπεζες από τη 10ετία του 50 και ύστερα είναι 60 δισ. Αν το κράτος ζητούσε αυτά τα χρήματα από τους «νόμιμους κλέφτες» τα ταμεία θα είχαν σήμερα τα τριπλάσια χρήματα. Άρα, πού οφείλεται το αδιέξοδο; Γνωρίζω ότι με μια απλή κίνηση όλα αυτά τα χρήματα είναι αδύνατο να επιστραφούν, αλλά το μεγαλύτερο μέρος τους θα μπορούσε να επιστραφεί, είτε αυτά που χάθηκαν χρόνια ολόκληρα, είτε αυτά που χάθηκαν πιο πρόσφατα στα σκάνδαλα του Χρηματιστηρίου και των δομημένων ομολόγων. Αυτά και μόνο τα χρήματα θα έφερναν τα ταμεία σε άλλη οικονομική κατάσταση.
• Τα συγκεκριμένα μέτρα ασφαλώς και δεν θα διασφαλίσουν έστω και τη μεσοπρόθεσμη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος, διότι πρώτα απ’ όλα πρέπει να υπάρχει εργασία. Αν η ανεργία φτάσει στο 20%, δεν θα υπάρχουν ασφαλιστικές εισφορές. Δεύτερον, πρέπει οι εργοδότες να αποδίδουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές. Τρίτον, πρέπει να μην υπάρχουν ρυθμίσεις όπως ότι για νεοπροσλαμβανόμενους χαρίζονται οι εισφορές.
• Για να δούμε ακριβώς τις επιπτώσεις του νόμου, δεν πρέπει να μελετήσουμε μόνο τον νόμο αυτόν καθ’ εαυτόν. Πρέπει να δούμε πώς αυτός θα λειτουργήσει στο φόντο των ευρύτερων κοινωνικών αλλαγών. Για παράδειγμα, ένας νέος εργαζόμενος στα φροντιστήρια «κολλάει» 200 ένσημα το χρόνο. Για να συμπληρώσει τα ένσημα που αντιστοιχούν στα 40 χρόνια εργασίας, χρειάζεται να δουλέψει 50 χρόνια. Πότε θα συνταξιοδοτηθεί αυτός ο άνθρωπος; Αναφέρει η κυβερνητική προπαγάνδα ότι δεν αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης πάνω από τα 65 χρόνια. Στην πράξη, όμως, επειδή οι προϋποθέσεις για τη συνταξιοδότηση είναι δύο, τα ηλικιακά όρια αλλά και ο αναγκαίος αριθμός ενσήμων (διότι υπάρχει πέναλτι αν πάρεις σύνταξη με μειωμένα ένσημα), καταλαβαίνετε ότι η ηλικία συνταξιοδότησης πηγαίνει πολύ πιο πάνω από τα 65, 70, 75 κλπ.
• Υπάρχει μια μακρά διαδρομή από το 1992 (νόμος Σιούφα της κυβέρνησης Μητσοτάκη), με τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να λένε ότι θα καταργήσουν τους προηγούμενους νόμους και τελικά να τους εφαρμόζουν και να τους επαυξάνουν. Έτσι έγινε με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που αντί να καταργήσει το νόμο Σιούφα έκανε το νόμο Ρέππα, έτσι έγινε με τη ΝΔ, που πρόσθεσε το νόμο Πετραλιά, έτσι γίνεται και τώρα. Και πιστεύω ότι θα πρέπει να περιμένουμε ακόμη χειρότερα μέτρα. Ήδη, με το υπάρχον σύστημα, η σύνταξη και η ασφαλιστική προστασία γίνονται «απαγορευμένος καρπός» για χιλιάδες εργαζόμενους και κυρίως για τη συντριπτική πλειοψηφία των νέων. Αυτοί είναι, κυρίως, που πρέπει να εξεγερθούν απέναντι σε αυτό το «ασφαλιστικό έκτρωμα» και συνολικά στην πολιτική που ακολουθείται.

tvxs.gr, 12.5.2010