Ο Νίκος Ζήκος, υποψήφιος περιφερειάρχης με την Αριστερή Παρέμβαση στην Ήπειρο, μιλά στο Πριν για τους στόχους του σχήματος. Ο 59χρονος Ν. Ζήκος είναι πρόεδρος του Συλλόγου Διοικητικών Υπαλλήλων Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Είναι επίσης κτηνοτρόφος, με πρωτοπόρα δράση σε όλα τα κινήματα που έχουν εξελιχθεί στην Ήπειρο το προηγούμενο διάστημα. Έχει διατελέσει νομαρχιακός σύμβουλος Ιωαννίνων με τη Νομαρχιακή Αγωνιστική Ενότητα.
– Από που έρχεται και προς τα που βαδίζει η Αριστερή Παρέμβαση; Ποιες δυνάμεις και ποιες διαδικασίες τη συγκρότησαν;
– Η Αριστερή Παρέμβαση στην Ήπειρο και το ψηφοδέλτιό της δεν είναι σημερινές καταστάσεις. Είναι απόρροια όσων έχουν γίνει στην περιοχή όλα τα προηγούμενα χρόνια. Είμαστε άνθρωποι που συναντηθήκαμε στους εργατικούς, αγροτικούς, νεολαιίστικους και γενικότερα σε όλους τους αγώνες, που συζητήσαμε και κάναμε το βήμα.
– Η περίοδος έθεσε και νέα ερωτήματα, ειδικά μετά τα μέτρα που επιβάλλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η τρόικα.
– Σίγουρα. Ειδικά η τελευταία συγκυρία των κυβερνητικών μέτρων, που δεν αφήνουν καμία ελπίδα στους εργαζόμενους, ούτε να πάρουν σύνταξη αλλά ούτε και να ζήσουν πριν από αυτή, έκαναν απαραίτητη προϋπόθεση να συναντηθούμε όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βρεθήκαμε, αλλά ακόμη περισσότεροι να αντιπαλέψουμε αυτή την πολιτική. Ούτως ή άλλως τα μέτρα δεν σταματούν εδώ, ας μην έχουμε αυταπάτες. Έρχονται και άλλα για να βάλουν τους εργαζόμενους και τη νεολαία ακόμη περισσότερο στο περιθώριο.
– Η προσπάθεια συνένωσε αρκετές πρωτοβουλίες που γεννήθηκαν και έδρασαν στην Ήπειρο τα προηγούμενα χρόνια.
– Ναι, ουσιαστικά απέναντι στην αιρετή περιφέρεια, κάτι πρωτόγνωρο λόγω «Καλλικράτη», βρεθήκαμε και «διανομαρχιακά» και διευρυμένα. Συναντηθήκαμε με άλλους συναγωνιστές από την υπόλοιπη Ήπειρο και κάναμε τοπικές συσκέψεις, κάναμε τρεις συνελεύσεις στα Γιάννενα με ευρεία συμμετοχή από όλους τους νομούς, ορίσαμε συντονιστική επιτροπή και κάναμε πολλές συνεδριάσεις για να καταλήξουμε τη διακήρυξή μας. Αυτό ευοδώθηκε τελικά στις 2 Αυγούστου οπότε και το εγχείρημα πήρε σάρκα, οστά και όνομα.
– Ένα από αυτά τα κινηματικά πεδία είναι και η Δωδώνη. Δεν χρειαζόταν η κρίση όμως για να φτάσει στα όρια της πώλησης.
– Όλοι δέχονται ότι η Δωδώνη είναι ο ακρογωνιαίος λίθος στον οποίο στηρίζεται η οικονομία όλης της Ηπείρου. Έχει μπει εδώ και χρόνια στο μάτι των πολυεθνικών και του μεγάλου κεφαλαίου, γιατί δεν μπορούν να αφήσουν μια κερδοφόρα επιχείρηση να έχει κοινωνικά χαρακτηριστικά. Σήμερα όμως, δεν φτάνει να απαιτήσουμε να παραμείνει η Δωδώνη ως έχει. Πρέπει αντίθετα να βαθύνουμε τις διεκδικήσεις και να δούμε πώς όλες οι συνεταιριστικές οργανώσεις της περιοχής θα μπορέσουν να φτιάξουν ένα οικοδόμημα που θα μπορέσει τελικά και να συγκεντρώσει όλη την παραγωγή της περιοχής και να τη διοχετεύσει παντού. Γιατί σήμερα, κακά τα ψέματα, στα σούπερ μάρκετ βρίσκονται ξένα προϊόντα και τα δικά μας τα θάβουμε στις χωματερές. Αν υπήρχε ένα τέτοιο εισόδημα στην Ελλάδα, δεν θα τολμούσε κανείς να μιλήσει για τόσο εξωτερικό χρέος σήμερα, αφού θα κάλυπτε τα 300 δισ. που λένε ότι χρωστάμε. Με τον «Καλλικράτη» ανοίγουν ακόμη περισσότερο το δρόμο για τη διείσδυση των πολυεθνικών κεφαλαίων σε τοπικό επίπεδο, ανοίγοντας και την τελευταία «χαραμάδα» που διευκολύνει αυτή την κατάσταση. Γι’ αυτό πρέπει να αντισταθούμε σε αυτή την πολιτική, να δούμε την ανασυγκρότηση όλης της παραγωγής στην Ήπειρο, γιατί διαθέτει πολύ μεγάλο πλούτο η περιοχή. Πρέπει να έχει εργασία όλος ο κόσμος και να οργανωθεί έτσι η παραγωγή ώστε να υπάρχουν χρήματα και για παιδεία, υγεία, πολιτισμό.
– Είναι μια προσπάθεια που ξεπερνάει τα πολιτικά όρια της «καλλικρατικής αυτοδιοίκησης» όμως...
– Πέραν της συγκυρίας της ελληνικής και παγκόσμιας, είναι αναγκαίο να προκύπτουν τέτοιες πρωτοβουλίες παντού. Οι συγκροτημένες πολιτικές δυνάμεις φαίνεται ότι δεν μπορούν να αντιπαλέψουν αυτή την πολιτική. Είναι λοιπόν απαραίτητη προϋπόθεση όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αγωνιούν για το μέλλον να συσπειρωθούν, να βρεθούν σε κοινούς μετωπικούς σχηματισμούς, με αμεσοδημοκρατικούς όρους και διαδικασίες, για να σταθούν απέναντι σε αυτές τις πολιτικές.
– Εκλογές «τοπικές» και «χαλαρής ψήφου» ή μια πιο κεντρική πολιτική επιλογή στις 7 Νοεμβρίου;
– Ας μη γελιόμαστε, αυτές οι εκλογές, του ερχόμενου Νοεμβρίου, έχουν χάσει κάθε αυτοδιοικητικό χαρακτήρα, ακόμη και τον απειροελάχιστο που τους είχε αφήσει ο «Καποδίστριας». Οπότε πλέον συζητάμε για τοπικές εκλογές με κεντρικό πολιτικό χαρακτήρα, είτε σε δήμο, είτε σε περιφέρεια. Να μην πάμε και παραπέρα, γιατί θα βρούμε την ίδια την κυβέρνηση να λέει «ξεχάστε τα λεφτά που παίρνανε οι δήμοι». Δεν τους έχει δώσει λεφτά που τους οφείλει ήδη εδώ και χρόνια, αλλά τώρα το λέει και καθαρά: «Βάλτε το χέρι στην τσέπη», δήλωση που απευθύνεται σε κάθε μικροεπαγγελματία, εργαζόμενο, αγρότη, που θα πρέπει να επωμιστεί τα πάντα. Τώρα, η κυβέρνηση φορτώνει στους ήδη χρεοκοπημένους δήμους και την υγεία, την πρόνοια και την παιδεία. Φανταστείτε ότι πριν από δέκα χρόνια λέγαμε ότι η μεταφορά των παιδικών σταθμών στην τοπική αυτοδιοίκηση θα είναι καταστροφική για τις δομές και τώρα, έχουμε δυστυχώς επιβεβαιωθεί 100%. Οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι, τα παιδιά μένουν εκτός σταθμών, οι δήμοι ζητούν επιπλέον τροφεία από τους γονείς.
– Υπάρχει απάντηση στα περί «εθνικού κινδύνου» λόγω χρέους, επιχείρημα που προβάλλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ;
– «Εθνικός κίνδυνος» θα έλεγα ότι είναι οι συναντήσεις με τον ισραηλινό πρωθυπουργό. Ο «μπαμπούλας» του χρέους έρχεται στο προσκήνιο από μια κυβέρνηση που φορτώνει τα βάρη στους εργαζόμενους και την ίδια στιγμή χρηματοδοτεί τις τράπεζες. Έτσι, είναι χρεοκοπημένη η χώρα, όχι όμως και οι εργαζόμενοι. Γι’ αυτό πρέπει να ανατρέψουμε την κατάσταση, να ανατρέψουμε την επίθεση της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ και να μοιραστούμε όλοι τον πλούτο που παράγουμε. Δεν είναι δυνατόν εδώ που έχει φτάσει η τεχνολογία σήμερα, να δουλεύουμε περισσότερο απ’ ότι δύο αιώνες πριν, να έχουμε χάσει το χαμόγελό μας, την ελπίδα και την αξιοπρέπειά μας και όλο να πληρώνουμε, αλλά όλο να χρωστάμε.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΕ ΑΝΤΙΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ
Κατάργηση του μνημονίου
και παύση πληρωμών του χρέους
– Ποια Αριστερά αναζητάει η Αριστερή Παρέμβαση;
– Η Αριστερή Παρέμβαση δεν αναζητάει μόνο, είναι κομμάτι αυτής της Αριστεράς. Της Αριστεράς που συνθέτουν οι ανυπότακτες μάχιμες εργατικές αριστερές φωνές, που θέλουν να εκφραστεί η αμφισβήτηση και η λαϊκή οργή σε μια αντιδιαχειριστική λογική. Βλέπουμε ότι ειδικά στις φετινές εκλογές, ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ γίνονται «δωρητής αίματος» στο μπλοκ εξουσίας, ντόπιας και μη. Στα Γιάννενα, λίγες μέρες μετά την απόφαση για αυτόνομη κάθοδο στο δήμο, στέλεχος του ΣΥΝ έλεγε «τι δουλειά έχει το μνημόνιο με τις τοπικές εκλογές;». Επίσης, δεν υπάρχει διέξοδος με τις ιδεολογικές επιλογές τύπου ΠΑΜΕ, με τις «σκληρά κομματικές» υποψηφιότητες και τη διάσπαση ουσιαστικά της εργατικής τάξης.
– Το μνημόνιο «ντύνεται» με διάφορα επιχειρήματα, όπως αυτό της «εθνικής υπόθεσης» που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση, που απαιτεί «θυσίες» για να σωθεί η χώρα. Μήπως είναι όμως μια παρέμβαση με μονιμα πολιτικά χαρακτηριστικά;
– Η κρίση, που προσπαθούν να μας πουν ότι έρχεται και φεύγει, δεν είναι ούτε... τσουνάμι ούτε παλίρροια. Είναι απόρροια συγκεκριμένων πολιτικών που μας οδήγησαν σε αυτό το σημείο, του ίδιου του συστήματος, του καπιταλισμού. Σήμερα έχει φτάσει στο απροχώρητο, αλλά έχει ξεκινήσει από νωρίτερα, από το 2000. Τότε το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο κατόρθωσε με το χρηματιστήριο να συντηρήσει και να αυξήσει τα κέρδη του, αργότερα με τις τράπεζες και τη χρηματοδότησή τους, τώρα, έφτασε στο σημείο να διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να έχει τα κέρδη που θέλει. Άρα θα βάζουν συνέχεια χέρι στις τσέπες μας, για να αντλούν τα κέρδη τους, γιατί μνημόνια θα συνεχίσουν να έρχονται. Εξάλλου και η τρόικα λέει συνεχώς ότι τα μέτρα πρέπει να βαθύνουν. Ας μη γελιέται ο κόσμος ότι θα πάμε καλύτερα σε δύο - τρία χρόνια με αυτές τις πολιτικές. Χειρότερα θα είμαστε. Ήδη μας θεωρούν χρεωκοπημένους ως χώρα και εάν δεν μπούμε τέλος σε αυτές τις λογικές, τότε θα συνεχίσουν να επικρατούν. Το 80% αυτών που μας παίρνουν το δίνουν στο ξένο κεφάλαιο και το 20% στο ντόπιο και τους τραπεζίτες. Πρέπει να σταματήσουμε να πληρώνουμε το εξωτερικό χρέος, αλλιώς δεν υπάρχει διέξοδος. Άρα δεν πρέπει να σταματήσουμε στις 7 Νοέμβρη, παρότι το θέμα της κατάργησης του μνημονίου και της παύσης πληρωμών του χρέους θα είναι από τα κεντρικά ζητήματα που θα βάζουμε μέχρι τότε. Πρέπει όμως να προχωρήσουμε και πέρα από τις 7 Νοέμβρη ώστε να δημιουργηθεί ένα μέτωπο εργαζόμενων, με όλα τα χαρακτηριστικά της αυτοοργάνωσης, που θα μπορέσει να σταματήσει την επίθεση.
εφημερίδα ΠΡΙΝ, 23.9.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου