Red Notebook: Μια αυτοτελής υποψηφιότητα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς θα ήταν περισσότερο κατανοητή το ’89 ή το ’96: θα την επέτρεπε, ίσως, το τότε τοπίο στην Αριστερά. Σήμερα όμως, σε συνθήκες Μνημονίου, πώς δικαιολογείται η επιμονή στη στρατηγική της ξεχωριστής συγκρότησης αυτού του τμήματος της Αριστεράς; Το «όχι στο Μνημόνιο και τον Καλλικράτη – αυξήσεις στους μισθούς», που επιλέγετε ως κεντρικό σύνθημα, δεν θα μπορούσε να εκφράζεται από μια ενωτική υποψηφιότητα;
Άγγελος Χάγιος: Η άγρια αντεργατική επίθεση της χούντας κυβέρνησης- ΕΕ- ΔΝΤ, ο αντιδραστικός Καλλικράτης στο φόντο της κρίσης του συστήματος απαιτούν από την Αριστερά ένα συνολικό πρόγραμμα εργατικής απάντησης και προοπτικής. Στην ανάγκη αυτή συμβάλει το πολιτικό πρόγραμμα της «Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής». Την εναντίωση στο Μνημόνιο τη συνδέουμε με: Την άμεση παύση πληρωμών του χρέους και τη διαγραφή του, γιατί δεν έχουν κανέναν λόγο οι εργαζόμενοι να ματώνουν για την αποπληρωμή ενός χρέους που έχει ονομαστεί «δημόσιο» ενώ στην πραγματικότητα εξυπηρέτησε και εξυπηρετεί την ιδιωτική κερδοφορία. Την έξοδο από το ευρώ και τη ρήξη με την ΕΕ. Την εθνικοποίηση των Τραπεζών, που σήμερα ενισχύονται από το μόχθο των εργαζόμενων για να λειτουργούν εις βάρος τους. Την αντίθεση στον «Καλλικράτη», που δεν είναι παρά η εφαρμογή του Μνημονίου σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης.
Πιστεύουμε ότι αυτό είναι το αναγκαίο σήμερα πολιτικό πρόγραμμα για να μπορέσει η Αριστερά να σπάσει το ιδεολογικό κλίμα του «μονόδρομου» που ανερυθρίαστα προβάλλει η κυβέρνηση και οι υποστηριχτές της, για να μπορέσουν οι εργατικοί και νεολαιίστικοι αγώνες να αποβούν νικηφόροι, και ως τέτοιο το προτείνουμε σε όλη την Αριστερά και το λαό.
Η αυτοτελής παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Ιδιαίτερα σήμερα, που δυνάμεις της Αριστεράς είτε «βλέπουν» προς μια νέα εκδοχή σοσιαλδημοκρατίας, είτε τρέφουν ακόμη αυταπάτες για την ΕΕ, είτε αδυνατούν να θέσουν αιτήματα που αφορούν το χρέος πέραν της αναγωγής όλων στη… μελλοντική λαϊκή εξουσία. Η εκλογική μάλιστα ενίσχυση των ψηφοδελτίων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς βοηθά στην ενίσχυση των μαχητικών αγώνων και στην κοινή δράση της Αριστεράς σε επίπεδο κινήματος.
RNB: Υπάρχει μια άποψη που εκφράζεται και από υποψηφίους της Αριστεράς, σύμφωνα με την οποία οι επιταγές του Μνημονίου έρχονται «απ’έξω» και μας απειλούν ως «χώρα». Σύμφωνα με την άποψη αυτή, η κυβέρνηση είναι απλώς «υπαλληλος» της τρόικας. Συμφωνείτε με αυτή την προσέγγιση;
A. X.: Μα, αν το καλοσκεφτεί κανείς, την εικόνα αυτή προσπαθεί να παρουσιάσει και η ίδια η κυβέρνηση! Κι όμως, η επίθεση που δέχονται σήμερα τα εργατικά δικαιώματα σχεδιαζόταν από την οικονομική ολιγαρχία και τα καθεστωτικά κόμματα πολύ πριν την επέλαση του Μνημονίου. Και γνώριζαν και προετοίμαζαν, συνειδητά και σχεδιασμένα. Αναιρούν τις κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα: όχι μόνο στην χώρα μας, αλλά και στη Γαλλία ή τη Βρετανία, όπου δεν υπάρχει Μνημόνιο. Η στρατηγική του κεφαλαίου για την έξοδό του από την κρίση είναι η ισοπέδωση κάθε εργατικού δικαιώματος. Με αυτή την έννοια το πραγματικό δίλλημα είναι είτε αποδοχή της προοπτικής ότι τα παιδιά μας θα ζήσουν χειρότερα από μας είτε η ανατροπή της επίθεσης με μαχητικούς εργατικούς αγώνες και αντικαπιταλιστικό πολιτικό πρόγραμμα.
RNB: Στη διακήρυξή σας κάνετε λόγο για «ανατροπή» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υπαινίσσεστε είτε την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ, είτε τη διάλυση της τελευταίας. Γιατί το εθνικό πεδίο είναι ευνοϊκότερο για τους αγώνες των εργαζομένων και της Αριστεράς;
A. X.: Μιλάμε με σαφήνεια για ρήξη με την ΕΕ σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και διάλυση της ΕΕ. Πρόκειται για στόχους που η αντικαπιταλιστική αριστερά παλεύει εδώ και πολλά χρόνια, αποκαλύπτοντας τον ρόλο της ΕΕ. Σήμερα έχει αρχίσει να γίνεται κατανοητό σε ευρύτερα τμήματα του λαού ότι η ΕΕ εξυπηρετεί τις ανάγκες του κεφαλαίου και δεν μπορεί να μετασχηματιστεί σε «Ευρώπη των λαών». Το περίεργο είναι γιατί δεν το καταλαβαίνει και η Αριστερά. Και με καθαρά οικονομικούς όρους: εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης σε τι εξυπηρετεί η πρόσδεση στο ευρώ, το πιο σκληρό νόμισμα σε όλο τον πλανήτη; Μας λένε ότι αν φύγουμε από το ευρώ θα γίνει υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, όταν ήδη οι μισθοί και η αγοραστική δυνατότητα του λαού έχουν υποτιμηθεί περισσότερο από 30% σε ένα μόλις χρόνο! Μας λένε ότι έξω από την ΕΕ «θα γίνουμε Αλβανία», όταν σήμερα, με τις επιταγές της ΕΕ, οι άνεργοι στη χώρα ξεπερνούν το 1 εκατομμύριο, το 10% του πληθυσμού καταφεύγει σε συσσίτιο για να τα βγάλει πέρα, διαλύονται τα δημόσια νοσοκομεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, ξεπατώνονται τα χωράφια για να «φυτευτούν» φωτοβολταϊκά!
Η ρήξη μιας χώρας με την ΕΕ, από αντικαπιταλιστική σκοπιά και υπό το βάρος ενός μεγάλου λαϊκού και εργατικού κινήματος, όχι μόνο θα βοηθήσει τους εργαζόμενους στη χώρα αυτή, αλλά επιπλέον θα βοηθήσει τα λαϊκά και εργατικά κινήματα και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, αφού θα αποτελέσει σοβαρό πλήγμα σε έναν ιμπεριαλιστικό μηχανισμό που μόνο σκοπό έχει να εξυπηρετεί τα κέρδη του ευρωπαϊκού και εθνικού κεφαλαίου.
RNB: Σε μια σειρά από γειτονιές της Αττικής βλέπουμε ότι η ακροδεξιά πείθει και ενίοτε κινητοποιεί σε βάρος των μεταναστών πληβειακά και μικροαστικά στρώματα. Μπορεί η τάση αυτή να αποκρουστεί μόνο διά της αποκάλυψης των υπευθύνων και της εκφώνησης της «σωστής» στρατηγικής; Υπάρχουν πράγματα που μπορούν να γίνουν από σήμερα, τόσο από τα κινήματα, όσο και θεσμικά, από τις πολιτικές δυνάμεις;
A. X.: Η ευθύνη συνολικά της Αριστεράς –κι εδώ όλες οι εκδοχές της Αριστεράς έχουν ελλείμματα– είναι βασικά πολιτική και αφορά στις ίδιες τις αιτίες του προβλήματος: Τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στις χώρες προέλευσης, σε πολλές από τις οποίες υπάρχει και συμμετοχή της χώρας μας. Την έλλειψη οποιασδήποτε πρόνοιας αλλά και στοιχειώδους λογικής στην αντιμετώπιση των μεταναστών και των προσφύγων –κάτι που αποτελεί πολιτική επιλογή ώστε να δημιουργείται μια στρατιά «παράνομων» μεταναστών τους οποίους μπορεί άνετα να εκμεταλλεύεται το κεφάλαιο ως πάμφθηνο εργατικό δυναμικό χωρίς δικαιώματα. Τη συνειδητή προβολή και ευνοϊκή μεταχείριση του ΛΑΟΣ, πρόθυμου σύμμαχου της κυβέρνησης, από το πολιτικό σκηνικό και τα ΜΜΕ. Τη στοχοποίηση των μεταναστών από την ίδια την κυβέρνηση ως «υπαίτιων» για όλα τα «δεινά» προκειμένου να κρυφτούν οι πραγματικές αιτίες που εδράζονται στην κυβερνητική πολιτική του Μνημονίου και των επιταγών της Τρόικας. Την ανοχή της Νομαρχίας Σγουρού και της Δημαρχίας Κακλαμάνη και την ανοιχτή στήριξη από την αστυνομία στις φασιστικές ομάδες. Όλα αυτά είναι που δίνουν στις ακροδεξιές ομάδες τη δυνατότητα να αναπαράγονται και να προβαίνουν σε αλλεπάλληλες προκλήσεις και επιθέσεις σε αγωνιστές του κινήματος και της Αριστεράς… Χαρακτηριστικός ο προπηλακισμός του Α. Αλαβάνου και της Ε. Πορτάλιου στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, με την ανοχή της αστυνομίας.
Ταυτόχρονα με την πάλη ενάντια σε όσα προαναφέρθηκαν, η Αριστερά οφείλει να επεξεργάζεται και να κάνει πράξη μια τακτική κοινού αγώνα των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων -ντόπιων και μεταναστών- ενάντια στις πολιτικές που υποβαθμίζουν τη ζωή όλων μας. Πολύ σημαντική είναι η ίδια η παρουσία της Αριστεράς με όρους κινήματος στις γειτονιές: από τους μαχόμενους εκπαιδευτικούς στα σχολεία, από τις τοπικές επιτροπές κατοίκων που μπορούν να οργανώσουν την αλληλεγγύη, μέχρι την κινητοποίηση των εργαζόμενων για πίεση στον Δήμο προκειμένου να οργανωθούν δημοτικές κοινωνικές υπηρεσίες, ή την διεκδίκηση των ίδιων των υπαλλήλων του Υπουργείου Πολιτισμού για τη διοργάνωση διαπολιτισμικών δραστηριοτήτων στις πλατείες και τις παιδικές χαρές κ.ά. Προϋπόθεση –και σε αυτή την περίπτωση- είναι η ενεργοποίηση του κόσμου του κινήματος, από τα κάτω. Το αντιρατσιστικό κίνημα έχει πλούσια εμπειρία τέτοιων παρεμβάσεων και με δική μας συμβολή.
REDNotebook, 25 Οκτωβρίου 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου